«Οταν πεθαίνει κάποιος, κλαίμε. Γι' αυτόν που πέθανε ή για αυτούς που μένουν πίσω;»
H μικρή Φούκι θα ήθελε να είναι ορφανή. Το γράφει στη σχολική της έκθεση. Δεν είναι ότι μισεί τους γονείς της, αλλά αυτό που συμβαίνει στο σώμα και κυρίως στο μυαλό της την αναγκάζει να αποστασιοποιηθεί από την πραγματικότητα που περιλαμβάνει τον μπαμπά της στο νοσοκομείο με καρκίνο και τη μαμά της να προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα συνθήκη της ζωής της. Ολα τη σπρώχνουν προς το άγνωστο, το μαγικό, πολλές φορές, το επικίνδυνο... σε μια εξερεύνηση που μαζί με μια ενηλικίωση σε pause - όσο διαρκεί το καλοκαίρι, θα γίνει και ο δικός της τρόπος να αντιμετωπίσει το φόβο του θανάτου.
Στη δεύτερη ταινία της μετά το «Πλάνο 75» που είχε προβληθεί στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» κερδίζοντας δικαιωματικά και τη Χρυσή Κάμερα για την καλύτερη πρώτη ταινία ολόκληρου του Φεστιβάλ, η Τσι Χαγιακάουα περνάει στη μεγάλη πίστα του Διαγωνιστικού Τμήματος με το «Renoir», μια ταινία που όπως και το ντεμπούτο της μιλάει για το θάνατο αυτή τη φορά από την οπτική γωνία των υπερήλικων αλλά μιας έφηβης.
Σαν ένα ημερολόγιο αναμνήσεων ή καλύτερα σαν ένα κολάζ από μικρές, μεγαλύτερες, σημαντικές, ασήμαντες, σοβαρές, ανεπαίσθητες στιγμές που διαδραματίζονται στο περιθώριο μιας πολύ τραγικής συνθήκης (την ασθένεια του πατέρα της), το καλοκαίρι της Φούκι δίνει χώρο στην Χαγιακάουα να αναπτύξει την καθησυχαστική ομορφιά της κινηματογραφησής της, μπλέκοντας με διακριτικότητα και παιδικότητα την φαντασία με την πραγματικότητα, το όνειρο με την αφύπνιση και τους μικρούς ή μεγάλους αποχαιρετισμούς που θα στιγματίσουν την τρυφερή ηλικία της ηρωίδας της.
Από τη σχέση της μητέρας της με έναν άγνωστο νεαρό, μέχρι πανάκριβες δήθεν θεραπείες για τον καρκίνο που ξοδεύουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό, κορίτσια που λιποθυμούν μπροστά σε εικόνες αποκάλυψης, μωρά που κλαίνε σε (φευ) καλά φυλαγμένες VHS, αυτοσχέδια ξόρκια, μάντισσες που διαβάζουν τις παλάμες και μια γνωριμία από μια ροζ τηλεφωνική γραμμή, ό,τι αποτελεί αυτό το «ημερολόγιο» παραμένει γοητευτικό, με τη νωχελικότητα του ζεστού ήλιου και το φως που διαθλάται μέσα στην καθημερινότητα που αντιστέκεται στο πένθος, ακόμη και όταν νιώθεις πως στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα ή ότι οι συνδέσεις των επεισοδίων με τον κεντρικό ιστό της ιστορίας είναι από χαλαροί μέχρι και άκρως επικίνδυνοι.
Με κορύφωση τη σκηνή με τον παιδόφιλο - που η Χαγιακάουα κινηματογραφεί χωρίς να αλλάζει το ρυθμό ή τη διακριτική γοητεία που απλώνει σε όλες τις διαδρομές της Φούκι, εντείνοντας τα ερωτήματα που γεννιούνται στο θεατή για το τι ακριβώς προσπαθεί να δηλώσει (πρόκειται για σεξουαλική αφύπνιση της Φούκι, για αποτέλεσμα κακής κηδεμονίας, για απλά ένα κοινωνικό φαινόμενο;), περισσότερες ερωτήσεις προκύπτουν από το γεγονός πως ο φιλμικός χρόνος που κυλάει δεν ανταποκρίνεται στην ενηλικίωση της Φούκι. Με εξαιρετική φυσικότητα και πηγαίο χάρισμα, η Γιούι Σουζούκι γεμίζει την οθόνη, αλλά οι μόνοι που ενηλικιώνονται τελικά είναι οι γύρω της - η ίδια νιώθεις ότι παραμένει μόνο ένας «οδηγός» για το ιμπρεσσιονιστικό πορτρέτο της παιδικής ηλικίας που επιχειρεί η Χαγιακάουα, εμπνευσμένη από το σινεμά του Χιροκάζου Κόρε-Εντα, εδώ και με συμβολικά αγγίγματα της ζωγραφικής του Ρενουάρ.
Μετά το τέλος του, το «Renoir» σε αφήνει με το ταυτόχρονα τρυφερό και σκληρό αίσθημα που προκαλεί η έννοια του θανάτου στους ανθρώπους και εδώ ειδικά σε ένα παιδί, αλλά σε μια ταινία χωρίς πραγματικό κέντρο βάρους που μιλάει για περισσότερα πράγματα από τα οποία μπορεί να χειριστεί χάνοντας συχνά την αίσθηση κινηματογραφικής πληρότητας που σαν σύνολο διεκδικεί διαρκώς από τη ρέουσα, ολόφωτη, σαν χέρι που μπορείς να κρατήσεις για να προχωρήσεις όταν νιώθεις μόνος κινηματογράφησή του.