Με τον απόηχο της πολιτικής τελετής έναρξης να κρατάει ακόμη - κανείς δεν θα πει το ίδιο για την ταινία έναρξης, η δεύτερη μέρα του 78ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καννών ήταν αφιερωμένη στον Τομ Κρουζ, ο οποίος επέστρεψε μόλις τρία χρόνια μετά την μεγάλη του «αποδοχή» από το Φεστιβάλ Καννών το 2022 με το «Top Gun: Maverick» για να παρουσιάσει την τελευταία «Επικίνδυνη Αποστολή» με τίτλο «Η Εσχάτη Τιμωρία».
Τίποτα δεν είναι επικίνδυνο για τον Τομ Κρουζ
Ετσι μετά τη Σεούλ, το Τόκιο και το Λονδίνο, ο Τομ Κρουζ έφτασε στις Κάννες μαζί με την «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Εσχάτη Τιμωρία» (που και μας άρεσε και δεν μας άρεσε - διαβάστε εδώ), φόρεσε ένα πολύ ωραίο κερασοδαμασκηνί σύνολο και έφερε λίγη από την ενέργειά του σε ένα Φεστιβάλ που μοιάζει να βρίσκεται ήδη στη μέση, με πλήθος κόσμου στους δρόμους, σταρ να μπαινοβγαίνουν στις προβολές και ήδη ταινίες να συζητιούνται για το... Χρυσό Φοίνικα.
Δείτε εδώ ολόκληρο το photocall της ομάδας της «Επικίνδυνης Αποστολής: Η Εσχάτη Τιμωρία»:
*Στο masterclass που έδωσε ο Κρίστοφερ ΜακΚουάρι*, σκηνοθέτης της «Επικίνδυνης Αποστολής» και σχεδόν πλέον μόνιμος συνεργάτης του Τομ Κρουζ, έκπληξη έκανε στο κοινό ο ίδιος ο σούπερ σταρ που μοιράστηκε την εμπειρία του από τις πραγματικά... επικίνδυνες αποστολές που φέρνει σε πέρας μόνος του - η αναφορά στις δύσκολες σκηνές δράσης για τις οποίες δεν ζητάει κασκαντέρ.
«Στη ζωή μου, ποτέ δεν φοβήθηκα το άγνωστο. Μου αρέσει αυτό το συναίσθημα. Είναι απλώς ένα συναίσθημα που δεν με παραλύει. Πάντα ήθελα μια ενδιαφέρουσα, δυναμική ζωή, για να μαθαίνω καινούρια πράγματα. Μέχρι να τα γνωρίσεις, τα πράγματα μπορεί να σου φαίνονται τρομακτικά. Θέλω να μάθω. Ετσι προσεγγίζω τη ζωή γενικότερα. Οι άνθρωποι μπορούν να παραλύσουν παίρνοντας αποφάσεις. Οταν γυρίζεις μια ταινία, όταν δημιουργείς κάτι, μην ζητάς άδεια. Απλά κάντο. Μην περιμένεις να είναι όλα τέλεια, γιατί τίποτα δεν είναι ποτέ. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις λάθη και να ωριμάζεις μέσα από αυτά. Για να συνοψίσω τη γνώμη μου για τον φόβο: τον βρίσκω συναρπαστικό. Μου αρέσει να νιώθω την έκκριση αδρεναλίνης. Μου αρέσει να έρχομαι αντιμέτωπος με νέους πολιτισμούς, νέες γεωγραφικές περιοχές. Αυτό εύχομαι σε όλους.»
Διαβάστε εδώ αναλυτικά όλα όσα ειπώθηκαν στο masterclass του Κρίστοφερ ΜαΚουάρι με guest star φυσικά τον Τομ Κρουζ.
Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας λίγο αργότερα, ο Τομ Κρουζ δεν προσγειώθηκε με αεροπλάνο στο κόκκινο χαλί, αλλά περπάτησε σαν κανονικός άνθρωπος μαζί με πολλούς διάσημους και μη.
Ζόε Σαλντάνα
H όμαδα της ταινίας «Promis le ciel» που άνοιξε το τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα»
Η κριτική επιτροπή του «Ενα Κάποιο Βλέμμα»
Δείτε εδώ το κόκκινο χαλί πριν την πρεμιέρα της «Επικίνδυνης Αποστολής: Η Εσχάτη Τιμωρία»:
Δείτε εδώ το χειροκρότημα μετά το τέλος της προβολής της «Επικίνδυνης Αποστολής: Η Εσχάτη Τιμωρία»:
Η συμβουλή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στους νέους ηθοποιούς
Στο rendez-vous που είχε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο με το κοινό των Καννών, ο φετινός τιμώμενος με το Χρυσό Φοίνικα ηθοποιός μίλησε κυρίως για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουν μαζί με τον JR - τον καλλιτέχνη, φωτογράφο και σκηνοθέτη που γνωρίσαμε από τη συνεργαίσία του με την Ανίες Βαρντά - για τον πατέρα του. Αλλά δεν ξέχασε να σκορπίσει λίγη από τη σοφία και την εμπειρία του, με μια συμβουλή προς τους νέους ηθοποιούς.
«Αν έχω μία συμβουλή να δώσω στους νέους ηθοποιούς είναι ότι συνήθως το πρώτο ένστικτο όταν πλησιάζεις έναν ρόλο είναι και το σωστό. Να το εμπιστεύονται. Να μην αμφιβάλουν. Κι αν είναι έξυπνος και σωστός ο σκηνοθέτης τους θα τους εμπιστευτεί κι αυτός. Γιατί ξέρει ότι ο ηθοποιός τελικά θα κληθεί για να εκτελέσει αυτό που σκέφτηκε. Αυτός θα βγει μπροστά. Ολα φυσικά είναι μία ομαδική διαδικασία και μία συνέργεια, αλλά ο ηθοποιός συνδέεται με κάτι ωμό μέσα του και ενσαρκώνει το ρόλο. Αυτό το ωμό ένστικτο θα σας δείχνει πάντα το δρόμο…»
Διαβάστε αναλυτικά: Ολα όσα μάς είπε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο masterclass του
Η συμβουλή του Κουέντιν Ταραντίνο στους νέους σκηνοθέτες
Τιμητικός καλεσμένος του Φεστιβάλ φέτος, ο Κουέντιν Ταραντίνο ανακήρυξε επίσημα το άνοιγμα του Φεστιβάλ αλλά βρέθηκε στις Κάννες για να παρουσιάσει δύο γουέστερν του Τζορτζ Σέρμαν, το «Red Canyon» του 1949 και το «Comanche Territory» του 1950. Αφού ευχαρίστησε το Φεστιβάλ για το γεγονός ότι ρίχνει τους προβολείς σε έναν από τους αγαπημένους του, αλλά υποτιμημένους, δημιουργούς, ο Κουέντιν Ταραντίνο μίλησε για τη μνημειώδη ταχύτητα με την οποία ο Σέρμαν γύριζε τις ταινίες του και αναρωτήθηκε πόσο καλή μπορεί να είναι μια ταινία όταν δεν έχεις χρόνο για να την γυρίσεις όπως θες:
«Ο μοναδικός χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι αυτός που μας δίνεται από την παραγωγή και πρέπει να τον αξιοποιήσουμε στο έπακρο. Δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις αλλά τι κάνεις με αυτόν τον χρόνο. Ολοι θέλουμε να γυρίσουμε όλα όσα έχουμε βάλει στο μυαλό μας. Και όλοι θέλουμε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλά τίποτα δεν θα λειτουργήσει αν δεν ενεργήσουμε μέσα στο σύστημα που υποτίθεται ότι εργαζόμαστε. Ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε νέος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το χρόνο είναι αυτό που θα τον καθορίσει.»
Μια «Χρυσή Αμαξα» για τον Τοντ Χέινς
Ο Τοντ Χέινς τιμήθηκε φέτος από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών με το «Carosse D'Or», το βραβείο που έχουν πάρει στο παρελθόν πολλοί δημιουργοί όπως ο Βέρνερ Χέρτσογκ, ο Τζιμ Τζάρμους, ο Νάνι Μορέτι, ο Ακι Καουρισμάκι και άλλοι. Και έδωσε και ένα masterclass που με αφορμή την προβολή του «I'm Not There», της ταινίας του για τον Μπομπ Ντίλαν απλώθηκε σε όλη του την διαδρομή.
«Ηξερα πάντα ότι ήθελα να κάνω σινεμά. Η παθιασμένη μου εμμονή γεννήθηκε όταν είδα την "Μέρι Πόπινς" σε ηλιία τριών ετών», δήλωσε, ενώ εξήγησε πως μεταπηδά ανάμεσα στα είδη, διαφορετικά σε κάθε του ταινία: «Κάθε νέα φιλμική περιπέτεια μου επιτρέπει να γνωρίζω καλύτερη την κοινωνία, τον κόσμο γύρω μας. Και νομίζω ότι έχω ακόμη πολλά στιλ να εξερευνήσω.»
Σαΐντ Ρουστάγι
Τα σκάνδαλα
Σκάνδαλο #1: Κυρίαρχη είναι η αντίδραση ομάδα ανώνυμων (για προφανείς λόγους) κινηματογραφιστών, οι οποίοι έστειλαν επιστολή στο Φεστιβάλ Καννών για να ξανασκεφτεί την απόφασή του να συμπεριλάβει στο επίσημο πρόγραμμα την ταινία του Σαΐντ Ρουστάγι (ήταν ο σκηνοθέτης του [«Η Λέιλα και τα Αδέρφια της» πίσω στο 2023[(https://flix.gr/cinema/leilas-brothers-review.html). Ο λόγος είναι ότι, σύμφωνα με την επιστολή, η νέα ταινία του Ρουστάγκι «Woman and Child» χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση του Ιράν και άρα θεωρείται «προπαγάνδα» και επίσης, πάλι σύμφωνα με την επιστολή, ο Ρουστάγι συμφώνησε με τα προαπαιτούμενα της επιτροπής λογοκρισίας που υποχρεώνουν τις γυναίκες να φορούν το χιτζάμπ. Προς υποστήριξη του Ρουστάγκι, ο Μοχάμαντ Ρασούλοφ δήλωσε πως διαχωρίζει τις ταινίες που γίνονται ως προπαγάνδα και όσες απλά ακολουθούν τους κανόνες της λογοκρισίας και δήλωσε πως «Η ιδέα ότι κάποιοι αναζητούν να μπλοκάρουν δημιουργούς από το να συμμετάσχουν σε διεθνή φεστιβάλ βρίσκεται ενάντια στις αρχές της καλλιτεχνικής ελευθερίας, ακόμη και των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.»
Σκάνδαλο #2: To Mediapart, η ιστοσελίδα που «ξεσκεπάζει» τα κακώς κείμενα της γαλλικής βιομηχανίας του θεάματος, επαναλαμβάνει με άρθρο του, εν μέσω του Φεστιβάλ Καννών, πως το Canal+ που βλέπουμε στα credits της πλειοψηφίας των ταινιών εδώ στο Φεστιβάλ ανήκει στην οικογένεια Μπολορέ που στηρίζει ανοιχτά το «Εθνικό Μέτωπο».
Enzo
Οι ταινίες
Στο πρόγραμμα της δεύτερης ημέρας είδαμε:
το «Enzo», μια ταινία του Λοράν Καντέ, σκηνοθετημένη από τον Ρομπέν Καμπιγιό, όπως γράφουν και οι τίτλοι. Πρόκειται για την ταινία που ετοίμαζε ο Λοράν Καντέ με τον Ρομπέν Καμπιγιό στο σενάριο (η μεγάλη τους συνεργασία στο «Ανάμεσα στους Τοίχους» είχε χαρίσει στον Καντέ τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών) πριν ο πρώτος πεθάνει. Το αποτύπωμα του Καντέ είναι εμφανές στην ιστορία ενός 16χρονου, γιου μιας αστικής οικογένειας στη Νότιο Γαλλία που αντιδρά στην ταξική του ανέλιξη και θέλει να γίνει οικοδόμος, όπως και το αποτύπωμα του Καμπιγιό στη σχέση που θα αναπτύξει ο μικρός Ενζο με έναν Ουκρανό οικοδόμο και η οποία θα εξελιχθεί σε μια απελευθερωτική αλλά και επώδυνη διαδικασία ενηλικίωσης. (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθέτων)
το «Sound of Falling», την ταινία της Γερμανίδας Μάσα Σιλίνσκι, ένα παραισθησιογόνο, λογοτεχνικό αλλά και κινηματογραφικά κοντά στο σινεμά του Τέρενς Μάλικ φρέσκο τεσσάρων γενεών κοριτσιών που ζουν στο ίδιο αγροτόσπιτο στο Αλτμαρκ της Γερμανίας που επιβεβαιώνει το hype που είχε η ταινία ήδη πριν φτάσει στις Κάννες. Η ταινία θα κερδίσει σίγουρα κάποιο βραβείο, αλλά ακόμη κι αν όχι, η 40χχρονη δημιουργός του μπαίνει αυτόματα στο διεθνές προσκήνιο μόλις με τη δεύτερη ταινία της. (Διαγωνιστικό Τμήμα)
το «Promis le Ciel» της Εριγκέ Σεχιρί που άνοιξε το επίσημο τμήμα του Φεστιβάλ «Ενα Κάποιο Βλέμμα».με την ιστορία μιας «κοινότητας» γυναικών που ζουν στην Τυνησία και προσπαθούν να επιβιώσουν, να υποδυθούν πολλαπλούς ρόλους και να βρουν διέξοδο σε ένα κυνηγητο που δεν τους επιτρέπει να ζήσουν ευτυχισμένες. (Ενα Κάποιο Βλέμμα)
το «Δύο Κατήγοροι» του Σεργκέι Λόσνιτζα, ο οποίος επιστρέφει στη μυθοπλασία μετά από ένα διάλειμμα στην τεκμηρίωση και διεκδικεί το Χρυσό Φοίνικα με μια κλειστοφοβική ταινία που διαδραματίζεται το 1937 και περιγράφει με τρόπο που θα το έκανε ο Φραντς Κάφκα τον εφιάλτη της Σοβιετικής Ενωσης υπό την ηγεσία του Στάλιν, σε μια ευθεία αναφορά στη Ρωσία του σήμερα αλλά και τον παραλογισμό της (έλλειψης) δικαιοσύνης παγκοσμίως. (Διαγωνιστικό Τμήμα)