Ο Λάζλο Νέμες είναι πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης - δούλεψε ως βοηθός δίπλα στον Μπέλ Ταρ στο σπονδυλωτό «Visions of Europe» και στον «Ανθρωπο από το Λονδίνο», μοίρασε από μικρός τη ζωή του ανάμεσα στην Ουγγαρία και τη Γαλλία, είναι 38 χρόνων και είναι η αδιαμφισβήτητη αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ Καννών. H ταινία του «Son of Saul», μια κατάδυση στην κόλαση του Αουσβιτς όπως κανείς δεν την έχει ξαναδεί και ξανανιώσει, ήταν ό,τι πιο πρωτότυπο κι απρόσμενο είχε να προσφέρει το πρόγραμμα της διοργάνωσης και, δίκαια, τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Ο πρωταγωνιστής του, Γκέζα Ρέριγκ, Ούγγρος επίσης, δεν είναι ηθοποιός, παρότι, επιλεκτικά, έχει παίξει σε ακόμα δυο ταινίες. Στα 16 του αποβλήθηκε από το σχολείο λόγω «αντικομμουνιστική δραστηριότητας», ίδρυσε ένα πανκ συγκρότημα, σπούδασε Φιλολογία στην Πολωνία, σινεμά στην Ουγγαρία, μετοίκησε στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα, στα 48 του, ζει στη Νέα Υόρκη, όπου μελέτησε Εβραϊκή Θεολογία κι όπου, σταθερά, εκδίδει τα ποιήματά του. Αυτοί οι δυο συν-δημιουργοί του «Son of Saul» μίλησαν στο Flix για το πώς κατάφεραν να κάνουν την ταινία που κανείς δεν περίμενε. Πάρτε μια μικρή γεύση παρακάτω.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Son of Saul»
Λάζλο Νέμες Δούλεψα δίπλα στον Μπέλα Ταρ σε δύο του ταινίες, το θεωρώ πολύτιμη εμπειρία, έμαθα πάρα πολλά, αλλά… εγώ Κιούμπρικ έβλεπα, αυτό είναι το σινεμά που αγαπώ! Κι οι σκηνοθέτες που τους ενδιαφέρει ο χώρος, η οργανική προσέγγιση του σινεμά, που ξέρουν πού να κόψουν, πώς να σε βυθίσουν στο σύμπαν τους. Ξέραμε από την αρχή ότι η θέαση του «Son of Saul» θα ήταν απαιτητική, δεν κάναμε την ταινία για να ταξιδέψουμε τον θεατή σ’ ένα παραμύθι. Με τον ίδιο τρόπο, ξέραμε από την αρχή τη στρατηγική που θ’ ακολουθούσαμε, ίσως όχι στις λεπτομέρειες, αλλά οπωσδήποτε στην κεντρική ιδέα: ότι θα είναι ένα πολύ περιορισμένο οπτικό πεδίο, ότι ο ήχος θα συμπληρώνει την εικόνα. Γνωρίζαμε ότι το να δείχναμε κατά πρόσωπο τον τρόμο του στρατόπεδου συγκέντρωσης θα μείωνε τον αντίκτυπο της ταινίας. Κι έτσι κοιτάξαμε στα μάτια του ανθρώπου που έζησε εκεί και χρησιμοποιήσαμε τη φαντασία του θεατή για να συμπληρώσει τα κομμάτια όσο πιστεύει ότι θέλει και μπορεί.
Γκέζα Ρέριγκ Το γύρισμα της ταινίας ήταν το ευκολότερο για μένα, ήταν η εξιλέωση. Το δυσκολότερο ήταν να περιμένω ώσπου ν’ αρχίσουμε, γιατί υπάρχει τόση θλίψη, θυμός, άγχος που συγκεντρωνόταν μέσα μου στην προετοιμασία, που είπα στον Λάζλο, αν δεν αρχίσουμε το γύρισμα θα πεθάνω. Κι όταν ξεκινήσαμε, χρησιμοποίησα τη δουλειά για να διοχετεύσω όλη την ένταση που είχα συγκεντρώσει μέσα μου. Ενιωθα έγκυος, ή τραυματισμένος, οπωσδήποτε σε μια άλλη πνευματική διάσταση. Είπα σε όλους, μη μου φέρνετε καφέ, μη μου μιλάτε, ήθελα πραγματικά ν’ απομονωθώ στο 1944. Ετρωγα μόνος μου, δε μιλούσα με τον κόσμο. Πιστεύω στον Θεό. Η δουλειά γι’ αυτήν την ταινία ήταν μέρος της προσπάθειάς μου να κατανοήσω το πώς ο Θεός βρέθηκε δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους μέσα στο θάλαμο αερίων, πώς τους βοήθησε, γιατί δεν σταμάτησε αυτήν τη φρίκη νωρίτερα…
Θα διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη με τους συντελεστές του «Son of Saul» όταν η ταινία βγει στις ελληνικές αίθουσες, από της Filmtrade.
