Aγγελοι στους ουρανούς γονατίζουν μπροστά από λευκές κόλλες χαρτί και γράφουν τα «σενάρια» της ζωής των ανθρώπων. Επιλέγουν χαρακτήρες τους δίνουν γνωρίσματα, ταλέντα, ασθένειες, βάσανα, έρωτες, τραγικούς θανάτους. Στο τέλος της εργάσιμης μέρας, Ο Ανδρας, μαζεύει τις γραμμένες αράδες των σεναριογράφων του και εκτελεί όσα υποδεικνύουν. Ανάμεσα στους αγγέλους κινείται ο Τσατζούκι, ο υπηρέτης που σερβίρει το τσάι - το πιο ταπεινό λειτούργημα (τιμωρία;) στην ασιατική αιωνιότητα. Ο Τσαζούκι ρίχνει κλεφτές ματιές στις ιστορίες των αγγέλων, οι οποίες έχουν μία ιδιαιτερότητα: αν κάποιος επιχειρήσει να αλλάξει κάτι, όλες αλλάζουν. «Ο ζωές όλων των ανθρώπων είναι συνδεδεμένες - κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος από τις εξελίξεις στη ζωή του διπλανού του».
Μόνο που όταν η αγαπημένη ηρωίδα του Τσαζούκι, η βουβή Ρεν, γίνεται θύμα ενός κακού εκδικητικού θανάτου που προέκυψε στην «αγγελική» φαντασία ενός γραφιά, ο νεαρός σπαράζει. «Ποιος Ανδρρας μπορεί να είναι τόσο άδικος; Ποιος μπορεί να υποβάλλει τους ανθρώπους σε τόσες τραγωδίες;» Τότε συνωμοτεί με έναν άγγελο και πέφτει στη γη, με σκοπό να αλλάξει την μοίρα της Ρεν και να διορθώσει τα κακώς κείμενα του Ανδρα στον κόσμο των ανθρώπων. Τα θαύματα του Αγγέλου γίνονται γνωστά, ουρές δυστυχισμένων σχηματίζονται στην πόρτα του, οι σεναιογράφοι των ουρανών εξοργίζονται μαζί του, κι εκείνος έρχεται αντιμέτωπος με το αδιέξοδο: να παραμείνει Αγγελος και να σώσει τον κόσμο, ή να δεχθεί την ολοκληρωτική του πτώση, να (ξανα)γίνει θνητός και να ζήσει δίπλα στη Ρεν;
Ο Sabu (ηθοποιός και σκηνοθέτης που έχει σχολιάσει με τις ταινίες του αρκετά pop genres του σινεμά - από την ασιατική γκανγκστερική παράδοση, μέχρι τις ζόμπι ταινίες τρόμου) εδώ επιχειρεί κι ο ίδιος ένα ταξίδι, όπως αυτό του ήρωά του. Ξεκινά με υπόκλιση στον Βιμ Βέντερς (εμφανής η ταύτιστη με τα «Φτερά του Ερωτα» και το «Far Away So Close») αλλά γρήγορα αναλώνεται σε μία σειρά από καταιγιστικές αναφορές στο yakuza cinema, το manga, το πώς η Δύση διασκεύασε την Ανατολή (όπως πχ ο Ταραντίνο), πώς η Ανατολή επηρεάστηκε βαθιά από την μαγεία του δυτικού σινεμά (από τον Τσάπλιν μέχρι τον Κασαβέτη).
Μόνο που όλα αυτά τα είδη και οι αναφορές ανακατεύονται σ' ένα χαοτικό μίξερ, που αρκετές φορές καταλήγει στην μπουφόνικη παρωδία, σ' ένα ιδιαίτερο χιούμορ (κάποιες στιγμές κατάμαυρο κι άλλες επίτηδες σαχλό) που σατιρίζει τον «Τιτανικό», τον «Αόρατο Εραστή», το «Μια Βραδιά στο Notting Hill» για να επιστρέψει, το ίδιο απότομα, στο μαγικό ρεαλισμό και τον κομφουκικό λυρισμό, αφήνοντάς σε μουδιασμένο στην καρέκλα σου.
Ο Sabu θέλει να κάνει πλάκα, θέλει να τιμήσει τις αγαπημένες του ταινίες, θέλει να περάσει γενιές δεκατέσσερις την ιαπωνική παράδοση, θέλει να επιτεθεί σε θρησκείες και άδικους θεούς τιμωρούς. Οσοι είστε πιστοί της ανατολικής, φλύαρης κινηματογραφικής σχολής θα απολαύσετε το ταξίδι ολόκληρο. Για τους υπόλοιπους θα είναι μια δοκιμασία.
Ενα είναι το θέμα: αν η Berlinale πρέπει οπωσδήποτε να δώσει ένα βραβείο στο ασιατικό σινεμά το βράδυ, θα κολακευτεί ιδιαίτερα από την Βεντερσική αναφορά και θα το δώσει στον Sabu;
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2015: Μαθαίνοντας να είσαι γυναίκα στο σπαρακτικό «Sworn Virgin» της Λάουρα Μπισπούρι
- Berlinale 2015: Είναι το «Queen of Earth» η νέα «Persona»;
- Berlinale 2015: To «El Club» του Πάμπλο Λαραΐν επιτίθεται (και) στον Πάπα Φραγκίσκο και τη Νέα Καθολική Εκκλησία
- Berlinale 2015: «Knight of Cups», Ο Τέρενς Μάλικ ψάχνει την αγάπη στην έρημο του Χόλιγουντ
