Βλέποντας έναμιση χρόνο πριν στο Φεστιβάλ Καννών το «Arirang», την αυτοβιογραφική ταινία που ο Κιμ Κι Ντουκ γύρισε προσπαθώντας να εικονογραφήσει την τριετή παραίτηση του από τα εγκόσμια και τα κινηματογραφικά (διαβάστε περισσότερα εδώ), όλοι έμοιαζαν να ξεγράφουν σιγά σιγά τον Νοτιοκορεάτη που τουλάχιστον για μια δεκαετία είχε αναδειχθεί στον πιο ιδιοσυγκρασιακό σκηνοθέτη της χώρας και μια από τις πλέον υπολογίσιμες δυνάμεις τόσο στο φεστιβαλικό κύκλωμα όσο και στις αίθουσες του πλανήτη.
Ενδιάμεσα, μετά το «Αrirang», ο Κιμ Κι Ντουκ γύρισε ακόμη μια ταινία, το «Amen» (διαβάστε περισσότερα εδώ), μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, που έκανε την πρεμιέρα της στο περσινό Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και έκτοτε δεν ξανακούστηκε ποτέ τίποτε γι' αυτήν.
Η επιστροφή του στη Βενετία, εδώ που το 2004 είχε κερδίσει το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου, ειδικό βραβείο σκηνοθεσίας και το μικρό Χρυσό Λέοντα, όχι, όμως, μόνο επιβεβαιώνει όσους ήταν σίγουροι πως ο Κιμ Κι Ντουκ δεν θα αργούσε να ανακτήσει τη φόρμα του, αλλά ξεπερνά και κάθε προσδοκία αφού το «Pieta» είναι ίσως η καλύτερη ταινία από τις 18 που έχει σκηνοθετήσει μέχρι σήμερα.
Το «Pieta» (που σημαίνει οίκτος και παραπέμπει στην εικόνα της Παρθένου Μαρίας να κρατάει στα χέρια της το νεκρό σώμα του Χριστού) είναι ένα μελόδραμα στη συσκευασία μιας ταινίας εκδίκησης. Ενα τρυφερό δράμα ειπωμένο με σκηνές αποτρόπαιης βίας. Ενας χριστιανικός ύμνος βγαλμένος λες μέσα από το περίσσευμα της ανθρώπινης δυστυχίας και φρίκης. Ενα τελείως πεσιμιστικό αλλά βαθιά λυτρωτικό δοκίμιο πάνω στην άφεση αμαρτιών.
Ο,τι ξεκινάει σαν την ιστορία ενός στυγνού εκτελεστή που δουλεύει για λογαριασμό ενός τοκογλύφου, αφήνοντας ανάπηρους τους δανειστές του προκειμένου να πληρώσουν τα χρέη τους από την κρατική αποζημίωση, αλλάζει τελείως μορφή όταν στην ζωή του εμφανίζεται μια γυναίκα που υποστηρίζει πως είναι η μητέρα του που τον εγκατέλειψε στη γέννα. Την αμφιβολία θα διαδεχθεί η ευτυχία που θα νιώσει ο ήρωας, ο οποίος για πρώτη φορά στη ζωή του θα νιώσει αγάπη, αλλά γρήγορα η πραγματική ζωή θα δείξει ξανά το βασανιστικό πρόσωπο της.
Με φόντο μια χώρα όπου οι άνθρωποι θυσιάζουν τα μέλη του σώματος τους για μια καλύτερη ζωή, όπου το χρήμα είναι ο σημαντικότερος λόγος για να πεθάνεις και που η «θρησκεία» που επικρατεί είναι ο... καπιταλισμός, ο Κιμ Κι Ντουκ αναποδογυρίζει τους όρους ενός τυπικού μελοδράματος για να αφηγηθεί μια σύγχρονη παραβολή πάνω σε όσα λίγα χωρίζουν την εκδίκηση από τη συγχώρεση και την εξιλέωση από την τιμωρία.
Παραδίδοντας τελικά ένα βιβλικών διαστάσεων νεορεαλιστικό θρίλερ που ήδη από την πρώτη σκηνή και μέχρι το κάτι περισσότερο από λυρικό φινάλε του σε συνεπαίρνει με τον τρόπο που οδηγεί τους ήρωες του στη λύτρωση, σε μια διαδρομή που παρακολουθείς συνεχώς με τα μάτια κλειστά από τη φρίκη, αλλά με την καρδιά και όλες τις αισθήσεις ανοιχτές στην ελπίδα.
