Γυρισμένη αρχικά για την ιαπωνική τηλεόραση σε μορφή μίνι – σειράς, η «Τιμωρία» του Κιγιόσι Κουροσάβα έφτασε στη Βενετία (και θα ταξιδέψει και στο Τορόντο) ως ένα από τα αξιοπερίεργα του Φεστιβάλ.
Τα 270 λεπτά της δεν είναι ακριβώς μια ενθαρρυντική διάρκεια (ειδικά εν μέσω ενός φεστιβάλ που σε διάρκεια 4.5 ωρών χωράνε δύο ή και τρεις ακόμη ταινίες) και η πρακτική μιας τηλεοπτικής σειράς μονταρισμένης για το σινεμά έχει λειτουργήσει στην ιστορία του σινεμά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (βλ. «Berlin Alexanderplatz» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και «Φάνι και Αλέξανδρος» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν).
Φυσικά και δεν συγκρίνει κανείς την «Τιμωρία» με τα αριστουργήματα του Φασμπίντερ και του Μπέργκμαν, αλλά δεν μπορείς παρά να δηλώσεις ενθουσιασμό για μια ταινία 270 λεπτώ που κυλάει σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, καταφέρνοντας να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σκηνή της.
Σε αυτό βέβαια βοηθάει η ιστορία και το πώς ακριβώς έιναι δομημένη, αλλά κυρίως η ικανότητα του Κουροσάβα να ταξιδεύει μέσα στα είδη του αστυνομικού θρίλερ, της ταινίας τρόμου και του μελοδράματος σαν να θέλει με μια και μόνο ταινία να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη ιστορία του ιαπωνικού σινεμά και της λογοτεχνίας.
Ολα ξεκινούν όταν σε ένα σχολείο του Τόκιο, ένα κορίτσι δολοφονείται άγρια από έναν άγνωστο άντρα. Μοναδικοί μάρτυρες του φόνου είναι τέσσερα κορίτσια που αρνούνται να θυμηθούν την ταυτότητα του άντρα και τη διαδοχή των γεγονότων μέχρι την τραγική στιγμή του φόνου. Μια υπόσχεση όμως που θα δώσουν στη μητέρα του άτυχου κοριτσιού θα της κυνηγάει 15 χρόνια μετά, όταν πια μεγάλες γυναίκες θα αποφασίσουν μια μια ξεχωριστά να τιμωρήσουν τον ένοχο του φόνου.
Χωρισμένο σε πέντε κεφάλαια (ένα για κάθε κορίτσι και ένα για τη τραγική μητέρα), το φιλμ του Κουροσάβα είναι στην πραγματικότητα πέντε διαφορετικές ταινίες μεγάλου μήκους που η κάθε μία χαρακτηρίζεται από διαφορετικό κινηματογραφικό στιλ.
Αριστος γνώστης του μεταφυσικού (οι περισσότερες ταινίες του, ανάμεσα τους οι πιο γνωστές όπως το «Pulse» και το «Bright Future» ανήκουν εκεί), ο Κουροσάβα στήνει μικρές αστυνομικές ιστορίες σε ομόκεντρους κύκλους με την κεντρική δολοφονία του μικρού κοριτσιού χαρτογραφώντας τον γυναικείο ψυχισμό μέσα από την μυθολογία του σινεμά του φανταστικού.
Φετίχ, φαντάσματα, εκβιασμοί, νευρώσεις, κατά συρροήν δολοφόνοι, ψυχοπαθολογίες, σασπένς, ανομολόγητα μυστικά, μικρά και μεγάλα εγκλήματα, όλα έχουν θέση στην «Τιμωρία» καθώς το βασικό μυστήριο αρχίζει να λύνεται αργά αλλά σταθερά λίγο πριν το τελευταίο και πιο «φορτωμένο» κεφάλαιο. Ο Κουροσάβα, όμως, δεν αρκείται σε αυτό. Μέσα από τις ιστορίες του χαρτογραφεί και την ίδια την Ιαπωνία, σαν μια χώρα γεμάτη θρύλους, σκοτεινά μυστικά, ανοιχτές πληγές και μια σειρά λογαριασμών που δεν έχουν πληρωθεί και αναμένουν σε πρώτη ευκαιρία να εμφανιστούν ξανά στην επιφάνεια.
Μπορεί κάθε μία από τις ιστορίες της «Τιμωρίας» να μην είναι τόσο συμπαγής όσο να σταθεί από μόνη της σαν αυτόνομη ταινία, μπορεί το ψηφιακό γύρισμα να προδίδει συχνά την τηλεοπτική παραγωγή και μπορεί το φινάλε (και η λύση του μυστηρίου) να καταλήγει περισσότερο μελοδραματικό απ’ όσο θα άξιζε μια τέτοια αστυνομική ίντριγκα.
Αλλά αν για 270 λεπτά κάποιος καταφέρνει να σου τραβάει συνεχώς την προσοχή με σεναρική και κυρίως σκηνοθετική δεξιοτεχνία, τότε μπορείς να συγχωρήσεις πολλά και κυρίως να μην νιώσεις καμία ενοχή πως έχασες 4.5 ώρες από τη ζωή σου. Ειδικά σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που μαθηματικά υπάρχουν ταινίες που κρατούν 80 λεπτά και νιώθεις πως δεν θα τελειώσουν ποτέ...
Tags: ΒΕΝΕΤΙΑ 2012
