Το ««Letters from War»», δεν είναι απλά βασισμένο στα γράμματα που ο συγγραφέας Αντόνιο Λόμπο Αντούνες έστελνε στην γυναίκα του κατά την διάρκεια της θητείας του μεταξύ του 1971 και 1973 όταν υπηρετούσε ως γιατρός στον πόλεμο των Πορτογάλων εναντίων των επαναστατών που ζητούσαν την ανεξαρτησία της Αγκόλας, είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ανάγνωση και η εικονογράφηση αυτών των επιστολών.
Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο, εντυπωσιακα φωτογραφημένο, θέλοντας ή μη σου θυμίζει το «Tabu» του Αντόνιο Γκόμεζ και δεν είναι τυχαίο ίσως ότι μοιράζονται τον ίδιο παραγωγό, την απουσία χρώματος και μια αντίστοιχη ματιά σε μια μυθολογική σχεδόν Αφρική, όμως το φιλμ του Φερέιρα δεν έχει την έμπνευση και την ρευστότητα εκείνης της ταινίας, αντίθετα είναι απόλυτα αφοσιωμένο σε ένα πολύ συγκεκριμένο κινηματογραφικό όραμα.
Περιορίζοντας τον διάλογο μεταξύ των ηρώων στο ελάχιστο, δίνει τον λόγο στην ανάγνωση των επιστολών του Αντόνιο από μια γυναικεία φωνή, εκείνη της γυναίκας του που έχει μείνει πίσω στην Λισσαβόνα να περιμένει το παιδί τους να γεννηθεί κι εκείνον να γυρίσει. Ο λόγος περιγράφει άλλοτε την καθημερινότητά του, άλλοτε την μελαγχολία του, άλλοτε τον τρόπο που η πολιτική του σκέψη αλλάζει, άλλοτε τις εντυπώσεις του από την Αφρική κι άλλοτε τον πόθο για την γυναίκα του και, η κάμερα μεταγράφει τον λόγο σε εικόνες μέσα από εντυπωσιακά ταμπλό βιβάν που κατά στιγμές σου κόβουν την ανάσα με την ομορφιά τους.
Κάπως έτσι και παρά τις εντυπωσιακές εικόνες και την κατά στιγμές υπνωτιστική αφήγηση, το φιλμ του Φερέιρα, δεύτερη μεγάλου μήκους του μετά το «April Showers» του 2009, δεν βρίσκει την δύναμη που θα περίμενες από ένα «πολεμικό» ή ένα «πολιτικό» φιλμ, αλλά υπάρχουν στιγμές που βρίσκει τον αληθινό λόγο ύπαρξης του ως μια συναρπαστική ερωτική ιστορία, κυρίως μέσα από τις λέξεις κι αναμφίβολα περιέχει μια από τις πιο έντονες ερωτικές σκηνές που έχουμε δει στο σινεμά, μια απεικόνιση του καθαρού πάθους μέσα από τον λόγο κι ενώ οι δυο εραστές βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά.
Ομως την ίδια στιγμή, ακόμη κι αν ο λόγος και η εικόνα συνθέτει ένα φιλμ γοητευτικό, δομημένο από μια αυτάρκη και ενδιαφέρουσα ιδέα, δεν μπορεί να αποφύγει την αίσθηση του τεχνητού, μιας ταινίας που ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την φόρμα και το ύφος παρά για το περιεχόμενο. Περισσότερο για τον εαυτό της και την ομορφιά, παρά για τον θεατή ή τον αντίκτυπο που θα έχει σε αυτόν.
Δείτε το τρέιλερ:
Περισσότερες κριτικές από τη Berlinale 2016
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
