Συνεχίζοντας τη διαδρομή του στα βάθη του Bauhaus, ως τρόπου έκφρασης και σκέψης, στο μεγάλο αφιέρωμα που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2018 και θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 2019, το Goethe-Institut Athen κάνει μια απαραίτητη στάση στον Οσκαρ Σλέμερ και στο Τριαδικό του Μπαλέτο.
Εμβληματική μορφή του Bauhaus, o Οσκαρ Σλέμερ, εισήγαγε το Τριαδικό Μπαλέτο και τους Χορούς Bauhaus, διευρευνώντας μέσω του αφηρημένου, γεωμετρικού παιχνιδιού με τη φόρμα, το χρώμα, τον ήχο, την κίνηση, το φως το πεδίο έντασης ανθρώπου-χώρου και εκ τούτου και τις προϋποθέσεις σκηνικής διαμόρφωσης. Η επίδρασή του υπήρξε καταλυτική για το σύγχρονο χορό όπως τον γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου στις 20:30, στο Ινστιτούτο Γκέτε στην Αθήνα (Ομήρου 14-16) θα προβηθεί η ταινία «To Τριαδικο Μπαλέτο», διάρκειας 30 λεπτών σε σενάριο και χορογραφία των Μαργκαρέτε Χάστινγκ, Φραντζ Σκομπς, Γκέοργκ Βέρντεν, μουσική του Εριχ Φέρστλ και χορευτές τους Ιντιθ Ντεμχάρτερ, Ραλφ Σμόλικ, Χάνες Γουίνκλερ.
Μετά την προβολή της ταινίας, η κριτικός και ιστορικός χορού Νατάσα Χασιώτη αναλύει και συζητά θέματα αναβίωσης του εποχικού αυτού αριστουργήματος, τη σχέση του με την avant-garde της εποχής, την πολιτική του διάσταση, αλλά και το αισθητικό όραμα του Οσκαρ Σλέμερ.
Ο Οσκαρ Σλέμερ (1888-1943) είναι ο άνθρωπος που έδωσε άλλη διάσταση στο Bauhaus και «γέννησε» το Τριαδικό Μπαλέτο που άρχισε να διαμορφώνεται το 1912 σε συνεργασία με τους χορευτές Αλμπερτ Μπέργκερ και Ελσα Χότζελ, ως μια συνολική «ανανεωτική» πρόταση για το χορό. Η πρώτη παράσταση «Τριαδικού Μπαλέτου» πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Στουτγάρδης το έτος 1922, λίγα μόλις χρόνια πριν ο Οσκαρ Σλέμερ αναλάβει χρέη Δασκάλου στο Bauhaus της Βαϊμάρης.
Το «Τριαδικό Μπαλέτο» άλλαξε το νόημα του μπαλέτου, καθώς εντελώς κόντρα στην τάση της εποχής αυτής, της απελευθέρωσης της κίνησης, ο Οσκαρ Σλέμερ έκανε την κίνηση τελείως μηχανική. Μετέτρεψε, θα έλεγε κανείς, τους χορευτές σε κούκλες, με απόλυτα στιλιζαρισμένη κίνηση.
Ζωγράφος, γλύπτης και σκηνογράφος, ο Σλέμερ ήταν ιδρυτικός μέλος του Bauhaus της Βαϊμάρης, όπου και διηύθηνε το τμήμα πολιτισμού και θεάτρου. Η διδασκαλία του συνοψίζεται στο δοκίμιο «Mensch und Kunstfigur» του 1925. Δίδασκε για τον άνθρωπο ως τριπλή ενότητα και συγκεκριμένα για τη φυσική του διάσταση μέσω τον αναλογιών, για τη συναισθηματική του διάσταση μέσω της ψυχολογίας και για τη διανοητική του φύση μέσω της φιλοσοφίας. Ο Σλέμερ, στο πλαίσιο των κονστρουκτιβιστικών αντιλήψεών του, αναζητούσε στην ανθρώπινη μορφή μια έκφραση παγκόσμια, αντικειμενική, τυποποιημένη και έγραφε χαρακτηριστικά: «χρειαζόμαστε νούμερα, μέτρο και κανόνες ως θωράκιση και όπλο απέναντι στο χάος».
Οι χορογραφίες και τα σκηνικά του «Τριαδικού Μπαλέτου», του «Mechanical Ballet» και του «Pole Dance», όλα εμπνεύσεις του Σλέμερ, αναπαράγονται μέχρι σήμερα.
