Από μία χοντροκομμένη και προβλέψιμη κωμωδία με άγαρμπα αστεία και παρωχημένες γκάφες, είναι καλύτερη μια χοντροκομμένη και προβλέψιμη κωμωδία με άγαρμπα αστεία και παρωχημένες γκάφες, που πραγματεύεται την αναπηρία και αξιοποιεί άτομα με αναπηρία ως συντελεστές;
Σ' αυτήν εδώ, την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Γάλλου κωμικού Αρτούς, ένα ζευγάρι ληστών, ο πατέρας Λουσιέν και ο γιος Σιλβέν, προκειμένου να διαφύγουν μετά από ένα κόλπο που πάει στραβά, προσχωρούν σε μια θερινή κατασκήνωση νέων ατόμων με νοητική αναπηρία: ο ένας ως μέλος της εκδρομής, ο άλλος ως συνοδός και φροντιστής του.
Εκεί, τόσο οι δυο παραβάτες όσο και τα νέα παιδιά της κατασκήνωσης, θ' ανακαλύψουν μεγάλες αλήθειες για τη ζωή και την ανθρώπινη ψυχή, μέσα από τις σχέσεις που θ' αναπτύξουν και τις περιπέτειες που θα έχουν να θυμούνται (που συνίστανται κυρίως σε τούμπες, χλαπάτσες, λεκτικά και σωματικά γκαγκ).
Το σενάριο της ταινίας, που συνυπογράφει ο Αρτούς, είναι ένας στοιχειώδης σκελετός δράσης, η κατάληξη προδιαγεγραμμένη από την πρώτη σκηνή συνάντησης των μεν με τους και τις δε. Φυσικά είναι καλύτερη ιδέα μια εμπορική κωμωδία - η ταινία έσπασε φέτος τα ταμεία στη Γαλλία και θρονιάστηκε στο #1 του box office, ξεπερνώντας blockbusters σαν το «Dune 2» - να καταπιάνεται με τη ζωή των ατόμων με αναπηρία παρά, ας πούμε, με γάμους και βαφτίσια και να φέρνει το αποτύπωμα αυτής της ζωής πιο κοντά στη συνείδηση του μέσου θεατή, πόσω μάλλον όταν επιλέγει handicapped μη επαγγελματίες ηθοποιούς και τους πληρώνει για την εργασία τους.
Αλλά πόση συμπάθεια οφείλει κανείς να δείξει στο γεγονός, όταν κάθε αστεία «φάση» ανήκει στη λογική δημοτικού, όταν η ιστορία ακολουθεί κάθε undercover κωμωδία της σειράς, όταν η «απλότητα» καταλήγει σε απλοϊκότητα κι όταν, τελικά, εκείνο με το οποίο γελάς είναι μια σειρά από στερεότυπα και μούτες. Ευπρόσδεκτο βήμα, αλλά για τα άτομα με αναπηρία θα θέλαμε και... κάτι ακόμα.