Σήμερα ολοκληρώνονται οι προβολές του επετειακού, γιορτινού 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ + Αγοράς Κινουμένων Σχεδίων Animasyros και το βράδυ περιμένουμε την τελετή λήξης και τα βραβεία. Το Flix για 6η συνεχόμενη χρονιά παρακολούθησε με ενδιαφέρον τις επιλογές του φεστιβάλ που παρουσίασε όλο το εύρος της σύγχρονης animation σκηνής - τόσο γεωγραφικά (φέρνοντας ταινίες από όλο τον κόσμο) όσο και καλλιτεχνικά: Καρτούν, κολάζ, σκίτσα, μελάνι, άμμος, ζωγραφική, στοπ καρέ, φωτοτυπίες, 2D, 3D, animation και live action μαζί - ένας χωρίς όρια πειραματισμός παρέλασε από την οθόνη του ιστορικού θεάτρου Απόλλων και φέτος.
Διαβάστε επίσης: Animasyros 10: Μεγάλη πρεμιέρα στη Σύρο*
Αυτό άλλωστε προσφέρει το ανοικτό πεδίο του animation: μπορείς να δημιουργήσεις κόσμους από την αρχή, χωρίς περιορισμούς. Να κάνεις ένα σχόλιο, τόσο στη φόρμα όσα και στην ουσία, που να είναι εξ ορισμού πρωτοποριακό, ευφάνταστο, cutting edge. Κάθε χρόνο εντυπωσιαζόμαστε ιδιαίτερα από τις τάσεις στην έκφραση, στην αισθητική και στη σκέψη. Κι αυτό που παρατηρούμε με ενδιαφέρον είναι πόσο δυνατό είναι το φοιτητικό τμήμα. Η δουλειά των σπουδαστών animation διεθνώς μοιάζει να ανοίγει νέους δρόμους, η φαντασία τους δεν γνωρίζει δεσμεύσεις ή ταμπού, οι ιστορίες που θέλουν να αφηγηθούν έχουν ένταση κι αναγκαιότητα, το βλέμμα με το οποίο κοιτούν τον κόσμο είναι τόσο ώριμα σκοτεινό και τόσο ατόφια δυνατό, που προκαλεί μεγάλη αισιοδοξία. Και για το μέλλον του animation, αλλά και για τη συμβολή της τέχνης στο συλλογικό μας μέλλον.
Διαβάστε ακόμη: «Loving Vincent»: Μεγάλη πρεμιέρα & εικαστικό δρώμενο στο Animasyros 10.0
Η παράδοση του Flix είναι να επιλέγει το ΤΟΡ 10 των αγαπημένων του, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα προβλέψεις για τα βραβεία. Φέτος ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να περιοριστούμε σε δέκα ταινίες. Για αυτό και σε μερικές θέσεις θα βρείτε μία συνδυαστική ματιά.
Νο 10: «Stephen King» on Childhood (O Stephen King για την Παιδική Ηλικία) του Πάτρικ Σμιθ / Τηλεοπτικές & Κατά Παραγγελία
«Περπατούσα μια μέρα και είδα ένα κοριτσάκι να κάθεται κάτω στην άκρη του δρόμου και να ζωγραφίζει με ένα ξυλάκι στο χώμα παραμιλώντας. Σκέφτηκα ότι αν το έκανα εγώ αυτό θα με μάζευαν: ένας τρελός κάθεται στις λάσπες και μιλάει σε ανθρώπους που δεν είναι εκεί. Αυτό όμως δεν κάνω για επάγγελμα;» Σε μία χαμένη συνέντευξη από το 1989, ο μάστερ του τρόμου μάς δίνει το δικό του βλέμμα για την παιδική ηλικία, τις σκέψεις, τη φαντασία, την αθωότητα αλλά και τους εφιάλτες των παιδιών. «Οσο εμείς σκεφτόμαστε γραμμικά, τα παιδιά κόβουν στις γωνίες». Οπως ακριβώς και η τέχνη του animation, που τόσο ιδανικά, ακολουθεί και ντύνει το χειμαρρώδη συλλογισμό ενός από τους πιο ευφάνταστους και σκοτεινούς συγγραφείς της γενιάς μας.
Νο 9: «Catherine» της Μπριτ Ρέις (Κατερίνα / Διεθνές Διαγωνιστικό) & Pussy (To Aιδοίο / Φοιτητικό Διαγωνιστικό) της Ρενάτ Γκασιοράφσκα
Πολύ διαφορετικά στην αισθητική, την αφήγηση, την τεχνική του animation. Πολύ κοντά σε αυτό που θέλουν να μας πουν. Πρώτα από όλα, και τα δύο μιλούν για... γατάκια (pussies). Και το κάνουν με χιούμορ, πίκρα και τρυφερότητα. Πάνω από όλα, και τα δύο μιλούν για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την αυτογνωσία. Κι εκεί λίγο διαφέρουν. Η «Κάθριν» της Ρέις είναι από μικρή ένα απομονωμένο, καταθλιπτικό κοριτσάκι που ό,τι την πλησιάζει πεθαίνει. Ή, έτσι νιώθει. Μέχρι που της φέρνουν ένα γατάκι που γίνεται ο φύλακας άγγελός της. Θα δώσει προσοχή και στο αγοράκι που την περιμένει στο παράθυρο, ή θα καταλήξει... cat lady; Η νεαρή ηρωίδα του «Ρussy» (Cipka στα Πολωνικά) θέλει να μείνει μόνη. Θέλει να απολαύσει τον εαυτό της μακριά από το θόρυβο της πόλης, μακριά από τα προβλήματα, κι από τους άντρες. Μόνο που όσο προσπαθεί με όλα τα κλισέ βοηθήματα, αποτυγχάνει. Ο εγκέφαλος που συνδέεται άμεσα με το αιδοίο, δεν την αφήνει. Αποσπάται λοιπόν το μικρό γατάκι της, μετατρέπεται σε κατσαρίδα, ή σε τέρας με δόντια που διώχνει τους άντρες. Μέχρι που εκείνη το... καταλαβαίνει. Το παίρνει αγκαλιά και το παρηγορεί. Το χαϊδεύει και το αποδέχεται.
Νο 8: «Why I'm Not A Teenager» του Αλεξ Πετρόφσκι / Τηλεοπτικές & Κατά Παραγγελία
Το μουσικό βίντεο για το ομώνυμο τραγούδι των Magnetic Fields είναι ένα υπέροχο κολλάζ δυστοπικών εικόνων συμβιβασμένων ενηλίκων που κινούν τα νήματα του κόσμου. Κι μέσα από τις φωτοτυπίες, τα σκίτσα και τη συρραφή τους, το μύνημα βγαίνει ηχηρό - μαζί με τη υποβλητική φωνή που μας ψιθυρίζει «So they piss on your dreams / Then they muzzle your screams / This is why I am not a teenager». Μην τους ακούτε, κάντε υπομονή, μεγαλώστε. Και πάρτε εσείς στα χέρια σας τα νήματα του κόσμου.
Νο 7: «La Soupe» (Η Σούπα) του Νίκου Σύννου / Διεθνές Διαγωνιστικό
Αν ήσασταν κτηνοτρόφος και είχατε δυο κότες και η μία αρρώσταινε, τι θα κάνατε; Ο ήρωας της ιστορίας σφάζει την υγιή για να φτιάξει μία σούπα για την άρρωστη. Ο Νίκος Σύννος, μέσα από μία «κατακίτρινη» (μόνο αισθητικά) ιστορία, μέσα ευφάνταστο σχέδιο, πειραματικές τεχνικές και συνθέσεις μαγειρεύει ένα χαοτικά και σουρεαλιστικά ενδιαφέροντα ζωμό - τόσο για την παλέτα γεύσεων, όσο και για τις θρεπτικές του ουσίες: ποιες είναι οι προτεραιότητές μας; Πόσο σωστές οι αποφάσεις μας όταν αγαπάμε;
Νο 6: «Nighthawk» (Νυχτοπούλι) της Σπέλα Καντέζ / Διεθνές Διαγωνιστικό
Σκοτεινό, μελαγχολικό, άγριο, ουσιαστικό. Ενα φιλμάκι-σχόλιο για τον αλκοολισμό. Η Σλοβάνα Καντέζ (πριν δυο χρόνια και στην Κριτική Επιτροπή του Animasyros 8.0) σκιτσάρει ένα μεθυσμένο ζώο να οδηγεί χαμένο στη νύχτα κοιτώντας την άσφαλτο να λιώνει, τις γραμμές να σβήνουν, τη ζωή να παίζεται κορώνα γράμματα. Στην ουσία όμως σκιτάρει το τέρας μέσα μας αυτό που τρομάζει, συνθλίβει, παίρνει το τιμόνι και οδηγεί κάποιον στο ποτό, στο χάσιμο και τον μετατρέπει σε άνομο αγρίμι.
Νο 5: «L' Ogre» (To Tέρας) της Λουίζ Μπανιάλ / Διεθνές Διαγωνιστικό
Ενας παραμορφωμένος γίγαντας καταβροχθίζει με βουλιμία όσα μία καταναλωτική κοινωνία έχει να του προσφέρει σ' ένα κλασάτο εστιατόριο. Μέχρι που το τεράστιο κορμί του πρήζεται ακόμα περισσότερο, η ξεχειλωμένη του σάρκα τεντώνεται και τσιτώνει και το στομάχι του εκρήγνυται. Οσα τόσο καιρό κατανάλωνε τον αρρωσταίνουν. Τα ξερνά, τα αφοδεύει, πνίγει με τον εμετό του τις πόλεις που έχτιζε και μένει γυμνός και ανήμπορος - κουλουριασμένος στη φύση. Ενα δυνατό, πικρό οικολογικό και κοινωνικό σχόλιο που δεν το χωνεύει κανείς εύκολα...
Νο 4: «He So Khero» της Αλιν Χόσλι / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Δύο φίλοι τσαλαβουτούν στα νερά της θάλασσας. Και οι δύο λατρεύουν τα ψάρια. Ο ένας βάζει τη μάσκα του, τα χαζεύει, παίζει μαζί τους, τα χαϊδεύει. Ο άλλος τα καταβροχθίζει με βουλιμία. Οταν όμως καταλαβαίνει ότι ο φίλος του πληγώνεται και στεναχωριέται σταματά κι αυτός. Γίνεται χορτοφάγος. Και αρρωσταίνει. Πέφτει ετοιμοθάνατος στο κρεβάτι. Τι θα κάνει τότε ο άλλος φίλος; Απλό, λιττό σκίτσο, πανέξυπνη ιστορία, δυνατό μήνυμα. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες απόψεις, ούτε τις ίδιες γνώμες. Πόσο μακριά είμαστε διαθετημένοι να φτάσουμε για να υπηρετήσουμε ουσιαστικά τις ιδέες μας και να συνεχίσουμε να συγκατοικούμε σε κοινωνίες;
Νο 3: «Garden Party» (Πάρτι Στον Κήπο) των Φλοριάν Μπαμπικιάν, Βενσάν Μπαγιού, Τεοφίλ Ντουφρές, Λουκά Ναβαρό / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Αρχικά το παρατηρείς γιατί είναι υπέροχα φτιαγμένο (με 3D animation) και πολύ αστείο. Γιατί τα βατράχια κάνουν πάρτι στον κήπο; Μέσα στη χλιδή μίας εγκαταλελειμμενης βίλας; Προσπαθώντας να φτάσουν στον πάτο του βάζου με το χαβιάρι; Ή να καταβροχθίσουν και τα τελευταία κεκάκια στον πάγκο αυτής της πλούσιας ερημωμένης κουζίνας; Η τελευταία εικόνα που αναδύεται από την πισίνα όμως κόβει κάθε γέλιο. Ο καπιταλισμός πέθανε. Ο κόσμος επιστρέφει στην αναρχία των ζώων.
No 2: «Morning Cowboy» (Πρωινός Καουμπόι) του Φερνάντο Πομάρες / Διεθνές Διαγωνιστικό
Ξυπνάς το πρωί, ντύνεσαι και πας στη δουλειά σου. Μπορεί να φοράς γραβάτα και κουστούμι και να κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή. Μέσα σου όμως νιώθεις ότι κυκλοφορείς με σπιρούνια και καπέλο. Οταν κοιτάς στον καθρέφτη σου, εσύ βλέπεις τον μικρό καουμπόι που έπαιζες παιδί. Γιατί, αντίθετα με τους συμβιβασμένους υπόλοιπους, εσύ δεν άφησες αυτό το μικρό αγοράκι να πεθάνει. Και μια μέρα θα δραπετεύσεις από αυτό τον κόσμο. Θα καβαλήσεις το άλογό σου, θα πάρεις την αγαπημένη σου και θα φύγετε προς τη Δύση. Συγκινητικό, αστείο, γλυκόπικρο, υπέροχο. Ο Πομάρες συνθέτει με ασπρόμαυρο σκίτσο τα πολύχρωμα όνειρά μας και μας ενθαρρύνει να μην τα ξεχνάμε.
Νο 1: «Race» (Αγώνας Δρόμου Για Νταν Βουονγκ και Oh Mother! (Μητέρα!) της Πολίνα Ζιολκόφασκα / Φοιτητικό Διαγωνιστικό
Κανονικά στην πρώτη θέση θα ήταν μόνο του το «Race». Ομως η αντίστιξή του με τη «Μητέρα!» ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για να την προσπεράσουμε. Και οι δύο ιστορίες κοιτούν τη σχέση παιδιού-μάνας, αρκετά διαφορετικά, αλλά με παρόμοια αγωνία, προβληματισμό και ανθρωπιά. Στο «Oh Mother!» η τυπική μητέρα αρχικά προστατεύει το μικρό της αγοράκι, το χώνει κάτω από τη φούστα της για να το κρύψει από τις κακοτοπιές του κόσμου. Μέχρι που καταλήγει στο βρακί της. Να μην μπορεί να δραπετεύσει, ούτε να μεγαλώσει. Επιδέξιο, δισδιάστατο σκίτσο με μεγάλη φαντασία στην αφήγηση και ικανότητα στο να παίξει με τα σχήματα, τα σύμβολα και τις σκιές για να φέρει στο φως τις μεγάλες αλήθειες του. Μόνο που το «Race», ένα εντελώς άλλης αισθητικής, λιτό, πολύχρωμο σκίτσο κόβει το νήμα του τερματισμού πρώτο. Ενα κορίτσι προσέχει την άρρωστη μητέρα του. Κι αυτό είναι αγώνας δρόμου. Ενας εξαντλητικός μαραθώνιος. Οταν όμως λυγίζει, η μητέρα δείχνει το μεγαλείο της. Μπορεί κανείς να κλαίει με λυγμούς στο τέλος μίας animation ταινίας; Μπορεί.
Διαβάστε περισσότερα:
- Animasyros 10: Μεγάλη πρεμιέρα στη Σύρο
- Animasyros 2017: Το 10 το καλό!
- Animasyros 10: Πριν τη Σύρο, μία στάση στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
- Animasyros 2017: Το 10 το καλό!
- H Evrόpi του Animasyros είναι φτιαγμένη από κινουμένα σχέδια που βρίσκουν το φως μέσα στο σκοτάδι
- Το Animasyros πάει στην Τήνο
- Το Animasyros Διεθνές Φεστιβάλ + Αγορά Κινουμένων Σχεδίων γίνεται 10!
