Λίγο μετά το τίτλους τέλους του «Ενα Βήμα Μπροστά» του Δημήτρη Αθυρίδη, είσαι σίγουρος πως αυτό που έχεις παρακολουθήσει δεν είναι τελικά μόνο μια εκ των έσω ενδελεχής και αγωνιώδης καταγραφή της προεκλογικής περιόδου του Γιάννη Μπουτάρη και όλων όσων τον οδήγησαν στο να εκλεγεί τελικά Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης το Νοέμβριο του 2010.
Με τον ίδιο τρόπο που το προηγούμενο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη, το υπέροχο «T4 TROUBLE And The Self Admiration Society» δεν ήταν μόνο η γνωριμία μας με έναν άγνωστο αλλά παρ' ολίγον ροκ σταρ στο πρόσωπο του Τέρρυ Παπαντίνα, αλλά περισσότερο μια ταινία πάνω στο πέρασμα του χρόνου, την αυτοκαταστροφή, τα ανθρώπινα λάθη και τις δεύτερες ευκαιρίες.
Στις δύο ώρες που έχουν προηγηθεί στο «Ενα Βήμα Μπροστά», αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου είναι κάτι απείρως πιο προσωπικό και ταυτόχρονα απείρως πιο αποκαλυπτικό από ένα backstage δράμα μιας διαδρομής ενός μελλοντικού Δημάρχου, τοποθετημένo ακριβώς στην περίοδο που μια ολόκληρη χώρα σε κρίση αναγκάστηκε να δει στο πρόσωπο του τον ερχομό μιας νέας εποχής.
Εχοντας ελεύθερη πρόσβαση όχι μόνο στους χώρους όπου διεξήχθη ο προεκλογικός αγώνας του Γιάννη Μπουτάρη, αλλά και στα meetings της ομάδας που είχε αναλάβει τη στρατηγική της υποψηφιότητάς του και κυρίως άδεια να βρίσκεται στο γραφείο του και το σπίτι του, ακόμη και όταν οι πόρτες έκλειναν πίσω για οποιονδήποτε άλλον, ο Δημήτρης Αθυρίδης σκηνοθετεί στην πραγματικότητα ένα υπαρξιακό θρίλερ για έναν άνθρωπο και μια ολόκληρη χώρα.
Δεν είναι μόνο ο ίδιος ο Γιάννης Μπουτάρης, ένας καθόλα συναρπαστικός (κινηματογραφικός) διασκεδαστικός, συγκινητικός ήρωας που θα ήθελες να παρακολουθείς για τουλάχιστον ακόμη δύο ώρες και ο οποίος χωρίς καμία συστολή «ξεγυμνώνεται» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μπροστά στην κάμερα σαν να μας συστήνεται για πρώτη φορά, μιλώντας για την προσωπική του ζωή, τα λάθη του, τους εθισμούς του και την προσωπική ανάγκη που τον οδήγησε να βάλει υποψηφιότητα για τη Δημαρχία της Θεσσαλονίκης, γνωρίζοντας πως αυτόματα έθετε τον εαυτό του αντιμέτωπο με το συντηρητισμό και την τσιμεντωμένη ηθικολογία μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Δεν είναι μόνο η θλιβερή πλέον εικόνα μιας Θεσσαλονίκης που με αφορμή την «αναρχική» μορφή του Γιάννη Μπουτάρη αποκαλύπτει το πιο οπισθοδρομικό πρόσωπό της, εκφράζοντας ακριβώς την αντίστασή της στο να υποδεχθεί μια νέα εποχή όπου - ναι - το δημοτικό κανάλι μπορεί να παίζει τσόντες, οι τούρκικοι ναοί της πόλης θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τουριστικά και ο Δήμαρχός της μπορεί να είναι άθεος.
Είναι κυρίως, η εκρηκτική σύγκρουση της ίδιας της πόλης με έναν άνθρωπο που ο Αθυρίδης κινηματογραφεί σαν την ύστατη μάχη μιας χώρας με την αλλαγή.
Οσο ο Γιάννης Μπουτάρης προχωρά αμέριμνος, αθυρόστομος και χωρίς καμία προφύλαξη βαθιά στα γρανάζια ενός συστήματος που δεν γνωρίζει, τόσο αντιλαμβάνεται πως το «παιχνίδι» το οποίο αποφάσισε να παίξει τον ξεπερνά. Οσο ο ίδιος πεισμώνει ακόμη περισσότερο, μη εγκαταλείποντας μια μάχη που δείχνει από την αρχή χαμένη, τόσο γύρω του αποκαλύπτεται διαφανές το πρόσωπο μιας Ελλάδας σε απόλυτη σύγχυση που δεν έχει την παραμικρή διάθεση να δοκιμάσει το καινούριο. Οσο ο ίδιος είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στο ριψοκίνδυνο «ένα βήμα μπροστά», όλα γύρω του μοιάζουν να επιθυμούν την ασφάλεια του «δύο βήματα πίσω».
Και είναι ακριβώς εκεί, σε αυτό το σημείο μηδέν των δύο ταχυτήτων που σταματούν πλέον να τρέχουν παράλληλα οδεύοντας νομοτελειακά προς την μοιραία συνάντησή τους, που καταλαβαίνεις πως αυτό που καταγράφει ο Δημήτρης Αθυρίδης δεν είναι φυσικά μια ιστορία με γνωστό τέλος, ούτε ένα ντοκουμέντο για την κατανόηση των προεκλογικών μηχανισμών, ούτε ακόμη η ιστορία ενός «μόνου εναντίον όλων» σαν την πιο καυστική αλληγορία για μια Ελλάδα που στέκεται ως τοίχος απέναντι σε μια νέα εποχή.
Ούτε ακόμη ακόμη η μεταφορά μιας αίσθησης ματαιότητας που στα τελικά αμφιλεγόμενα δευτερόλεπτα της ταινίας (και μετά την εκλογή του Μπουτάρη ως Δημάρχου), βρίσκουν τον Αθυρίδη να υποκύπτει για μοναδική στιγμή σε ολόκληρη την ταινία του σε μια στα όρια του λαϊκισμού κριτική, που ειδικά στον εν βρασμώ θεατή θα λειτουργήσει μάλλον επιβεβαιωτικά ως προς το «τίποτα δεν θα αλλάξει» αυτής της χώρας, ενώ ήδη και για αρκετή ώρα το ίδιο το φιλμ έχει εξαντλήσει με τον καλύτερο τρόπο την ανακουφιστική διαπίστωση πως η αλλαγή είναι αναγκαία ακόμη κι αν στο τέλος χαθεί μέσα στην βίαιη ρουτίνα ενός μουχλιασμένου συστήματος.
Ενα ντοκιμαντέρ που θα ήταν το ίδιο δυνατό ακόμη και αν ο Γιάννης Μπουτάρης δεν είχε εκλεγεί Δήμαρχος και που θα παραμένει σημαντικό ακόμη και μετά από δεκαετίες, το «Ενα Βήμα Μπροστά» είναι περισσότερο απ' όλα τα παραπάνω η ιστορία κάθε ανθρώπου που έχοντας ζήσει μια γεμάτη ζωή φτάνει ακριβώς στο σημείο αυτό της διαδρομής του που πλέον μπορεί να δει κατάματα τα λάθη του, να εξομολογηθεί αφοπλιστικά τους καταστροφικούς εθισμούς του, να εισβάλλει στη δημόσια ζωή χωρίς να προφασίζεται πως είναι (και δεν είναι) τέλειος, να διαχειριστεί την απώλεια του πιο αγαπημένου του προσώπου και αποκτώντας τις διαστάσεις μιας ζωντανής έμπνευσης για όλους να πάρει μια μεγάλη απόφαση: να συνεχίσει.
Δεν είμαστε σίγουροι πως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από αυτό να ειπωθεί αυτή τη στιγμή, σε αυτήν εδώ τη χώρα.
Το «Ενα Βήμα Μπροστά», μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Αμστερνταμ (IDFA), έκανε χθες Πέμπτη 21 Μαρτίου την πρεμιέρα του στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα προβληθεί ξανά σήμερα Παρασκευσή στις 22.30 στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη και θα βγει στις αίθουσες ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη στις 4 Απριλίου στον κινηματογράφο Πάυλο Ζάννα και στην Αθήνα στις 11 Απριλίου στον κινηματογράφο Αθήναιον.
Διαβάστε περισσότερα:
- Διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Γνωρίζοντας την περίπτωση «Γιάννης Μπουτάρης»: τρέιλερ για το «Ενα Βήμα Μπροστά»
- 15o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τα 10 πράγματα που περιμένουμε
- «Ενα Βήμα Μπροστά»: ο Γιάννης Μπουτάρης σε απόσταση αναπνοής
- «Ενα Βήμα Μπροστά»: το ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Μπουτάρη ταξιδεύει για Αμστερνταμ!
- «Ενα Βήμα Μπροστά»: Τρέιλερ για το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη για τον Γιάννη Μπουτάρη
- Γιάννης Μπουτάρης: «Δέχτηκα τη θέση του Προέδρου του Φ.Κ.Θ., επειδή με διαβεβαίωσαν ότι ο ρόλος μου δε θα ήταν διακοσμητικός.»
