Είναι φυσικά σχετικό το τι σημαίνει πως μια σειρά τελείωσε- μόλις πριν λίγες ημέρες, μια προηγούμενη εκδοχή αυτού του άρθρου περιλάμβανε το «Sense8», το οποίο τώρα, επισήμως, συνεχίζεται. Αντιστρόφως, είναι πολύ πιθανό πως κάποιες από τις σειρές αυτού του άρθρου, θα πάψουν κάποια στιγμή να είναι «τελειωμένες».
Αλλά για τις ανάγκες αυτής της ανασκόπησης του πρώτου μισού του 2017, αυτός ήταν ένας διαχωρισμός που νιώσαμε πως είχε νόημα: οι σειρές που δεν συνεχίζονται, που έφτασαν δηλαδή σε ένα κάποιο φινάλε κι άρα μπορούμε να τις κρίνουμε στην ολότητά τους πλέον, και όλες οι άλλες (μείνετε συντονισμένοι και για αυτές).
Ακόμα κι αυτές βέβαια έρχεται σε διαφορετικές κατηγορίες. Υπάρχουν τα «Leftovers» και τα «Skam», που κλείνουν υπολογισμένα, με τους δημιουργούς να το γνωρίζουν ή ακόμα και να το έχουν οι ίδιοι αποφασίσει, και υπάρχουν και τα «Sweet/Vicious», οι σειρές δηλαδή που μόλις είχαν αρχίσει να παρουσιάζουν τις ιδέες τους προτού αποτελέσουν και παρελθόν. Ενώ τέλος υπάρχει και κάτι σαν το «Big Little Lies», μια μίνι σειρά δηλαδή με σαφές εξαρχής τέλος (έστω κι αν η επίμονη φημολογία εν τέλει ίσως το μετατρέψει σε ένα ακόμα «13 Reasons Why», μια ενδιαφέρουσα σειρά για την οποία η 2η σεζόν μοιάζει φρικτή ιδέα).
Σε κάθε περίπτωση, χωρισμένες αναλόγως του πού ανήκουν σε σχέση με αυτό το διαχωρισμό, αυτές είναι οι 7 καλύτερες σειρές που τελείωσαν το πρώτο εξάμηνο του 2017.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι must τηλεοπτικές πρεμιέρες του καλοκαιριού
ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ
Οι σειρές που φέτος ολοκληρώθηκαν με προγραμματισμένο series finale σύμφωνα με το πλάνο των δημιουργών.
«The Leftovers»
H σειρά του Ντέιμον Λίντελοφ στο ΗΒΟ είναι η απάντηση στην υποθετική ερώτηση πολλών ανθρώπων, για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει το «Lost» απαλλαγμένο από κάθε άγχος και υποχρέωση απέναντι σε δίκτυα, φανς και διαφημιστές. Φυσικά ιδεατό περιβάλλον καλλιτεχνικής δημιουργίας στο σημερινό κόσμο δε γίνεται να υπάρξει (εκτός αν είσαι ο Ντέιβιντ Λιντς και κάπως πείσεις το Showtime να σου χρηματοδοτήσει 18 ώρες αβάν γκαρντ τηλεόρασης) όμως το «Leftovers» είναι αρκετά κοντά. Η ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που προσπαθούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά την ξαφνική, παράλογη απώλεια των αγαπημένων τους (δηλαδή όπως κάθε απώλεια αγαπημένου, ever) έφτασε στο τέλος της φέτος ύστερα από 3 συχνά άνισες, συχνότερα συνταρακτικής ουμανιστικής αναζήτησης, σεζόν.
Στη φετινή 3η είδαμε τους τίτλους αρχής κάθε επεισοδίου να ντύνονται με μια διαφορετική μουσική, κάτι άλλοτε εφετζίδικο άλλοτε ουσιαστικό, όπως στο εκπληκτικά γραμμένο highlight επεισόδιο της σεζόν με τη σύνδεση με τους Wu-Tang Clan και το σίτκομ «Perfect Strangers». (Ή αλλιώς, «πώς αποκαλύπτεις σωστά την ιστορία προέλευσης ενός τατουάζ», Τζακ Σέπαρντ.) Είδαμε πώς η Λόρι έγινε μέλος του Guilty Remnant σε ένα ανατριχιαστικό άνοιγμα επεισοδίου, είδαμε τον Ματ να σαλπάρει στο σουρεαλιστικό «It’s a Matt, Matt, Matt, Matt World», είδαμε τον Κέβιν να μη μπορεί να διαχειριστεί την συνεχιζόμενη επιβίωσή του, είδαμε τον πατέρα του Κέβιν να αναζητά το νόημα στην Αυστραλία- κάθε σεζόν της σειράς άνοιγε θεαματικά και το εύρος του κόσμου της, όπως ακριβώς συνέβαινε και με το «Lost». Και κάθε σεζόν αφηνόταν με όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε μια συχνά αφηρημένη εξερεύνηση της ενοχής, του θεού, και της κληρονομιάς.
Στο μεγάλο του χιτ ο Λίντελοφ άλλοτε σκόνταφτε κι άλλοτε μεγαλουργούσε, όμως όλα τα βασικά συστατικά που εν τέλει θα έδιναν ετούτο εδώ το αριστούργημα, ήταν εκεί. Στο τέλος, σε ένα απολύτως τέλειο φινάλε, τα πάντα οδηγούν (επειδή η σειρά, όπως και ο Λίντελοφ, εξαρχής άγγιζαν το μεγαλείο μέσα από στιγμές αμετανόητης on the nose ειλικρίνειας) στη στιγμή που ένας χαρακτήρας θα πει κλαίγοντας σε έναν άλλον «αρνήθηκα να πιστέψω πως είχες εξαφανιστεί». Τι σειρά, πραγματικά.
Διαβάστε ακόμη: O Ντέιμον Λίντελοφ θα γδύσει τον Τζάστιν Θερού, αν το «Leftovers» είναι υποψήφιο στα Emmy
«Girls»
Χρειάστηκαν κάμποσα επεισόδια της φετινής σεζόν για να μπω στο κλίμα αυτής ματιάς στο σύμπαν των ηρωίδων της Λίνα Ντάναμ, ειδικά μετά από μια έξοχη 5η σεζόν που φάνηκε να ακολουθεί τη μετάβασή τους προς μια κάποια ενηλικίωση και αποδοχή. Εν τέλει, αυτό που καταφέρνει η τελευταία αυτή σεζόν είναι εξίσου ενδιαφέρον. Αναρωτιέται, πολύ φυσιολογικά: Κι αν δεν ήταν ποτέ φίλες; Ή, ακόμα ακριβέστερα, τι γίνεται όταν σταματήσουν να είναι;
Λένε πως κάθε άνθρωπος αλλάζει την πλειοψηφία των φίλων του κάθε λίγα χρόνια και όσο κι αν μια τέτοια ιδέα ακούγεται αντι-τηλεοπτική, ήταν εν τέλει καθήκον της σειράς να κοιτάξει τις Girls της όταν, δίχως καμία τους να το έχει απαραιτήτως συνειδητοποιήσει, ξυπνήσουν μια μέρα και δεν είναι πια η παρέα που κάποτε ήταν. Η σειρά φέρνει τις 4 τους μαζί στον ίδιο χώρο μια τελευταία φορά που, την ώρα προβολής, δύσκολα φαντάζεσαι πως είναι η τελευταία. Όπως συμβαίνει και στη ζωή δηλαδή. Το εξαιρετικό φινάλε, αντίθετο με κάθε ένστικτο δραματουργίας ή συγγραφικής παρόρμησης, ξεχνά το σύμπαν και εστιάζει στη Χάνα, στις 3 γενιές γυναικών της οικογένειάς της, στη φίλη που εν τέλει (της) έμεινε. Στο βλέμμα της μάνας προς την κόρη, στα όσα ξέρουμε πως πρόκειται να της μεταδώσει. Και η ζωή συνεχίζεται.
Διάβασε ακόμη: Πώς το «Girls» έπιασε κορυφή στην 5η σεζόν του
«Skam»
Μακράν η σπουδαιότερη σειρά που σχεδόν κανείς δεν έχει δει τα τελευταία 2 χρόνια, το εφηβικό δράμα από τη Νορβηγία εκμεταλλεύτηκε ριζοσπαστικά τις δυνατότητες online μετάδοσης content δίχως περιορισμούς χρόνου και όγκου, μεταφέροντας την αμεσότητα και το άγχος της εφηβικής ύπαρξης μέσα από μια συρραφή από βινιέτες που σχηματίζουν τα προφίλ μιας (δύο, τριών) εφηβείας.
Στην τελευταία σεζόν το βάρος της αφήγησης έπεσε στη Σάνα, τη μουσουλμάνα της παρέας, η οποία προσπαθούσε στη διάρκεια των 10 επεισοδίων να ισορροπήσει μέσα της την ανάγκη για επαφή, για φιλία, για αγάπη, με τη θρησκεία, την κοσμοθεωρία πίσω από αυτήν, την δική της ηθική, την αποδοχή της οικογένειάς της, τις πιέσεις και τις προτροπές του περιβάλλοντός της, και την βαθιά αγωνία κάθε ανθρώπου σε αυτή την ηλικία που θέλει να τα ζήσει όλα, αμέσως.
Η σεζόν δυσκολεύτηκε σε μερικά σημεία να ισορροπήσει την πλοκή της με την ανάγκη της σειράς για κλείσιμο όλων των ιστοριών από τις προηγούμενες 3 σεζόν (μιας και ήταν η τελευταία) όμως παρά τα στραβοπατήματα, το ισοζύγιο γράφει σίγουρα θετικό πρόσημο, ειδικά όσο αναλογιζόμαστε την ποίηση των σκηνών της Σάνα με τον Γιούσεφ, το αγόρι που της αρέσει, που καθορίζουν εν τέλει αυτή την φιλόδοξη σεζόν. Φυσικά φιλόδοξη δηλαδή- για το «Skam» μιλάμε, δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Διάβασε ακόμη: Μια αυθεντική εφηβική σειρά από τη Νορβηγία που έγινε παγκόσμιο φαινόμενο
Η ΜΙΝΙ ΣΕΙΡΑ
Παρόλο που οι φήμες επιμένουν για πιθανή συνέχεια σε κάποια μορφή, εμείς για την ώρα φερόμαστε σε αυτή τη σειρά ως κάτι που δημιουργήθηκε με τη λογική της πρεστίζ μίνι σειράς.
«Big Little Lies»
Διασκευή του ομότιτλου βιβλίου της Λιάν Μοριάρτι, από τους Ντέιβιντ Ε. Κέλι («Boston Legal», «Ally McBeal») και Ζαν Μακ Βαλέ («Dallas Buyers Club») το «Big Little Lies» ακολουθεί τη ζωή τριών (και κάτι) οικογενειών στην ειδυλλιακή πόλη Μόντερεϊ της Καλιφόρνια. Τα σπίτια είναι φτιαγμένα με τεράστια τζάμια, μια τυπική διαδρομή μες στη μέρα περνά από πανέμορφα παραθαλάσσια τοπία, οι γείτονες είναι ζάπλουτοι, τα καθημερινά προβλήματα αφορούν το είδος της παράστασης που θα ανέβει στο σχολείο.
Πρώτα βιολιά στο εξαιρετικό καστ είναι οι Νικόλ Κίντμαν (σε αυτό που εξελίσσεται σε ένα πολύ μεγάλο 2017 για την ίδια), Ρις Γουίδερσπουν και Σέιλιν Γούντλεϊ, με κάθε χειρονομία, κάθε πράξη ή λέξη, να μεταφέρεται στα βλέμματα των ηρωίδων, μια ακόμα μικρή εχθροπραξία της καθημερινότητας που έρχεται να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το καθημερινό τους καθήκον - το καθήκον να μιλούν, να φέρονται, να κουβαλούν τον εαυτό τους σαν τα πάντα να είναι καλά, τα πάντα τέλεια, από φόβο μήπως οι πληγές τους, όλα τους τα ανομολόγητα, τις αποκαλύψουν για αυτό που στα αλήθεια είναι, δηλαδή πληγωμένοι άνθρωποι.
Πανέμορφα γυρισμένο και εντυπωσιακά παιγμένο, με υπέροχο σάουντρακ και μια πληθώρα έξυπνα και ευαίσθητα γραμμένων διαπροσωπικών σχέσεων, το «Big Little Lies» είναι ένα εξαιρετικά φτιαγμένο δράμα για το πώς τα καλά θαμμένα ψέματα καταφέρνουν να σκάψουν τη διαδρομή τους προς την επιφάνεια και για το πώς αυτή η πάλη για την Εικόνα, επηρεάζει τα παιδιά της κάθε οικογένειας. Ο ενήλικες γονείς της σειράς κρύβουν καλά (ή έτσι πιστεύουν) τον πόνο τους, αλλά αυτός μεταδίδεται παρόλ' αυτά στα παιδιά τους σαν κρυφός σύνδεσμος DNA. Διαμέσου του στόρι, όσα κρύβουν οι γονείς τα εκφράζουν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, τα παιδιά. Μέσα από πράξεις ή αποφάσεις. Μεστή, πρεστίζ τηλεόραση που έχει και τις ιδέες και τον τρόπο για να τις εκφράσει.
Διάβασε ακόμη: To «Big Little Lies» φτιάχνει αλήθειες από τα ψέματα
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΑΝ
Στην αρχική εκδοχή του άρθρου υπήρχε εδώ και το «Sense8» αλλά ευτυχώς μετά την απόφαση του Netflix να ολοκληρωθεί η σειρά με μια μελλοντική ταινία, έχουμε ένα λιγότερο ανολοκλήρωτο στόρι να μας στεναχωρεί.
«Sweet/Vicious»
Αυτή η ακύρωση πόνεσε. Η σειρά του MTV μας χάρισε μια από τις ωραιότερες 1ες σεζόν των τελευταίων χρόνων, ένα woke «Κιck-Ass» για τη γενιά του, εχμ, όχι του MTV βασικά, αλλά του tumblr. Δύο κοπέλες (η μία, η απολαυστική Τέιλερ Ντίρντεν, είναι η κόρη του Μπράιαν Κράνστον) ντυμένες ως μασκοφόροι τιμωροί που κυκλοφορούν τις νύχτες τρομοκρατώντας και δέρνοντας προνομιούχα κολεγιόπαιδα-βιαστές που το σύστημα αρνείται να τιμωρήσει.
Σαν απάντηση στο ερώτημα ‘πώς θα ήταν οι vigilante στον πραγματικό κόσμο αν ασχολούνταν με την κουλτούρα βιασμού κι όχι με ληστές τραπεζών’, τα 10 αυτά επεισόδια δε σταματούν ποτέ να είναι συναρπαστικά, δεν παραδίδονται ποτέ σε προβλέψιμα storylines κυνηγητού γάτας-ποντικού, παρά εξερευνούν ραγισμένες όσο και ισχυρές, θριαμβευτικές προσωπικότητες με χαριτωμένα ανάλαφρο (αλλά ποτέ, μα ποτέ ασόβαρο) τρόπο, και ολοκληρώνουν ένα συμπέρασμα-κόλαφο για την -πάντα, επικρατούσα- κουλτούρα βιασμού ακόμα και κάτω από τα πιο ηλιόλουστα προαύλιο των πιο επιφανών ιδρυμάτων εκπαίδευσης.
Εξάλλου η πραγματικά μεγάλη νίκη της σειράς έρχεται στην αφοσίωση με την οποία αντιμετωπίζει το ζόρικο θέμα της. Δίχως δηλαδή να κάνει πίσω βήματα όταν έρθει η ώρα για την τελική κρίση, περί ατομικής δηλαδή ευθύνης και εχθρικής -εν τέλει- ματιάς απέναντι σε ένα σύστημα που φέρθηκε απάνθρωπα απέναντι όχι μόνο στις δύο πρωταγωνίστριες της σειράς αλλά και σε αμέτρητες ακόμα σαν αυτές. Οι οποίες μάλιστα, αν η σειρά συνεχιζόταν, θα έφταναν σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Η δημιουργός Τζένιφερ Κέιτιν Ρόμπινσον αποκάλυψε σε ένα πρόσφατο Q&A πως, αν η σειρά είχε συνεχιστεί ολοκληρώνοντας το πλάνο 5ετίας, στο τέλος η Οφίλια θα αναλάμβανε την ευθύνη για τα πάντα ώστε να δώσει στην Τζουλς την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή που τόσο βίαια της πήραν μακριά. Οι Sweet/Vicious ήταν πραγματικά οι ηρωίδες που έχουμε ανάγκη.
«Man Seeking Woman»
Αν κάθε πορεία στη ζωή προϋποθέτει την αποδοχή των μεγάλων αλλαγών που αναγκαστικά κάποια στιγμή έρχονται, τότε σίγουρα χαίρομαι που πρόλαβε να υπάρξει αυτή η 3η σεζόν του αγαπημένου «Man Seeking Woman». Η σουρεαλιστική κωμωδία του Σάιμον Ριτς πρόσθεσε ένα μέλος στο καστ για αυτό τον κύκλο, την Κέιτι Φίντλεϊ (του «How to Get Away with Murder») ως Λούσι, την κοπέλα και μετέπειτα σύζυγο του Τζος.
Η σεζόν χτίζει σταδιακά προς τον γάμο του φινάλε, ανταλλάζοντας το χαοτικό σλάπστικ των δύο πρώτων κύκλων για μια πιο γραμμική αφήγηση, έστω δοσμένη με ένα σουρεάλ περιτύλιγμα. Η σεζόν είναι μια ενδιαφέρουσα, αξιαγάπητη παραφωνία, από εκείνες που χαίρομαι που υπήρξαν έστω ως πείραμα. Η σεζόν δεν έχει τη μανία ή την εφευρετικότητα των δύο πρώτων, όμως συνεχίζουν να υπάρχουν επεισόδια αληθινά highlights, όπως εκείνο που η Λούσι προσπαθεί να κάνει bonding με τον Μάικ ή εκείνο που ο Τζος γνωρίζει τους φίλους της Λούσι και φυσικά όλοι είναι τρομακτικά πιο ενδιαφέροντες από εκείνον. Δεν είμαι της άποψης πως τα πάντα πρέπει να ‘ωριμάζουν’ με παρόμοιο τρόπο, όμως η 3η και -όπως έμελλε- τελευταία σεζόν αυτής της σειράς δίνει αξία στην προσπάθεια.
Διάβασε ακόμη: To «Man Seeking Woman» στο τοπ-10 του Flix
«Emerald City»
Ο Ταρσέμ Σινγκ σκηνοθετεί την ιστορία του Μάγου του Οζ όπως μόνο αυτός θα το έκανε, με επιθετικά visuals και αισθητικές πινελιές που δε θα μπορούσαν να έχουν έρθει από μυαλό άλλου σκηνοθέτη. Αποσπά μια απολαυστικά over the top ερμηνεία από τον Βίνσεντ Ντ’Ονόφριο ως Μάγο και επαναφαντάζεται το Οζ ως μια ονειρική στάση ανάμεσα στη φαντασία και τον ρεαλισμό (όπως μαρτυρούν οι πρακτικές εφέ λύσεις σε πλειάδα σκηνών). Δεν ήταν ποτέ μια σειρά με ιδιαίτερα περίτεχνη αφήγηση ή ενός κάποιου βάθους, όμως για την αισθητική υπογραφή του Ταρσέμ και μόνο της αξίζει μια τιμητική αναφορά στις σειρές που ξεχώρισαν φέτος.
Διαβάστε ακόμη:
- Οι 10 καλύτερες τηλεοπτικές σειρές του 2016
- Αυτές είναι οι must τηλεοπτικές πρεμιέρες του καλοκαιριού
- Το όγδοο επεισόδιο της επιστροφής του «Twin Peaks» ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της τηλεόρασης
- Στo «American Gods» η μάχη των θεών έγινε εντυπωσιακή τηλεόραση
- Είστε έτοιμοι για τον Δράκουλα με τον τρόπο του «Sherlock»;
