Με δυο λόγια: Γκέι ζευγάρι θέλει να αποκτήσει παιδί, νεαρή κοπέλα που ψάχνει το μέλλον της (όσο και της μικρής κόρης της) αποφασίζει να προσφερθεί, μια οικογένεια γεννιέται.
Ξέρουμε τους: Ο Ράιαν Μέρφι («Glee», «Nip/Tuck», «American Horror Story») γράφει και δημιουργεί, ο Τζάστιν Μπάρθα (εκείνος που πάντα έμενε πίσω στα «Hangover») πρωταγωνιστεί, ομοίως και η Ελεν Μπάρκιν στο ρόλο της αθυρόστομης, συντηρητικής ρατσίστριας γιαγιάς («προγιαγιάς», όπως διορθώνει η πιτσιρίκα Σάνια στην αρχή του πιλότου).
Είχαμε γράψει: «Κάπως ελαφρύ από γέλια και βαρύ από ζάχαρη μοιάζει.»
Tελικά: Είναι περίεργο το πώς όλες αυτές οι τόσο διαφορετικών genres σειρές του Μέρφι καταφέρνουν να φέρουν ξεκάθαρα τα δακτυλικά αποτυπώματα του δημιουργού τους, το σήμα-κατατεθέν της προσωπικότητας και της υπογραφής του. Ετσι, θα διαπιστώσουμε γρήγορα πως το «New Normal» δεν διαθέτει καμία λεπτότητα σε αυτό που επιχειρεί, όπως και δεν έχει πρόβλημα να φερθεί στους χαρακτήρες του σαν παραφουσκωμένα στερεότυπα.
Ο Μπράιαν, ας πούμε, αποφασίζει πως θέλει να αποκτήσουν παιδί με τον Ντέιβ επειδή βλέπει μια φανταστική χειμερινή κολεξιόν και, όπως ομολογεί, «θέλω όλα αυτά τα ρούχα, κι ένα μωρό για να το ντύσω με αυτά». Φανταστικό. Το επεισόδιο αναλώνεται στο να μας επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ότι το να υπάρχει μια τέτοια οικογένεια είναι απολύτως φυσιολογικό, είναι το Νέο Φυσιολογικό για την ακρίβεια (η κατά τα άλλα συμπαθής Γκόλντι μάλιστα κάνει συγκεκριμένη παράκληση να ανατεθεί σε γκέι ζευγάρι), μόνο που ο τρόπος με τον οποίον το κάνει θα βρει τον θεατή σε ένα από δύο στρατόπεδα: α) Να το θεωρεί προφανές ή β) Να το θεωρεί προσβολή και αμαρτία και πως θα πέσει κάποιος κεραυνός να μας κάψει, οπότε σίγουρα δε θα του αλλάξει η γνώμη αν του το φωνάζεις στα μούτρα με ακραία στερεότυπα.
Η Ελεν Μπάρκιν κλέβει την παράσταση ως το άλλο άκρο του στερεοτυπικού φάσματος, στον Σου-Σιλβέστερ ρόλο της σειράς, μια συντηρητική ρατσίστρια που είναι το όχημα για να μπορεί ο Ράιαν να γράφει ό,τι ακραίο αστείο θέλει, έχοντας το άλλοθι πως κατά τα άλλα δεν πιστεύει τίποτα από αυτά. Απλά, ξέρεις, είναι το μόνο πράγμα στην κωμωδία του που βγάζει γέλιο.
Πίσω από όλα αυτά, ίσως είναι εύκολο να αγνοήσει κανείς πως το «New Normal» είναι πραγματικά γλυκό και έχει και συμπαθείς χαρακτήρες (όπως ο Ντέιβιντ του Τζάστιν Μπάρθα, που πάλι ο άμοιρος είναι καταδικασμένος να χαθεί στο background) και καρδιά, και πράγματα να πει. Το μόνο είναι που αυτός ο Ράιαν Μέρφι, απλά δε μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του. Αυτό συχνά μπορεί να είναι καλό (συνήθως στις πρώτες 1-2 σεζόν των σειρών του), κι άλλες φορές καταστροφικό (στις υπόλοιπες σεζόν των σειρών του).
Περισσότεροι πιλότοι για να είστε προετοιμασμένοι!
Tags: GLEE, Ράιαν Μέρφι, the new normal
