Στο ντοκιμαντέρ «Η Τέχνη της Κρίσης: Η Περίπτωση του Θεάτρου», η Κατερίνα Πατρώνη καταφέρνει ταυτόχρονα δυο πράγματα. Απ’ τη μια να ξεπεράσει τους σκοπέλους του κλισέ, της ουτοπικής αφέλειας, του «όλοι μαζί μπορούμε» και να μιλήσει (ή ν’ ακούσει όσους μιλούν) γι’ αυτά που πραγματικά μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα, χωρίς χρήματα. Κι απ’ την άλλη, να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ ενημέρωσης, ως κινηματογραφική σκηνοθέτης. Η ταινία παρακολουθεί τις πρωτοβουλίες θεατρικών σκηνοθετών, θιασαρχών και ομάδων και καταγράφει πώς τόλμησαν να κάνουν τις παραστάσεις τους αυτοσχέδια και χειροποίητα, βρίσκοντας ανταπόκριση, αν όχι στο κράτος, σίγουρα στο κοινό. Με εύστοχα επιλεγμένες συνεντεύξεις και παράλληλο μοντάζ από αθηναϊκές στιγμές, όχι γραφικές ή φορτισμένες με νόημα, αλλά ειλικρινείς και ακριβείς, συνθέτει μια εικόνα της πραγματικότητας, που μοιάζει εξαιρετικά μ’ αυτό που ζούμε.
Από την κάμερά της περνούν όλων των λογιών άνθρωποι του θεάτρου: ο Στάθης Λιβαθινός («Δεν προσγειώνομαι στο θέατρο, περπατώ στους δρόμους της Αθήνας για να φτάσω, είναι δυνατόν όσα βλέπω να μη διαπερνούν τη δουλειά μου; Το θέατρο είναι φτιαγμένο για ν’ ανταποκρίνεται στις δύσκολες στροφές του κόσμου»), ο Γιάννης Καλαβριανός («όταν μου λένε, εδώ είμαστε για σένα, τους απαντώ, όχι, δεν είστε!»), η Κίνηση Μαβίλη, η κατάληψη του Εμπρός, η Μάρθα Φριτζήλα («γιατί μιλάμε για την οικονομική κρίση κι όχι για την πνευματική κρίση που περνά η Ελλάδα εδώ και χρόνια;»), η Γεωργία Μαυραγάνη («το είχε πει η Σάρα Κέιν, αφού φάμε κι αφού πιούμε, θ’ αρχίσουμε να λέμε ιστορίες…»), η ομάδα Cartel, μέχρι κι ο Ολιβιέ Πι («ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι ένα κράτος δεν επιχορηγεί τα θέατρα, αλλά τους θεατές, ώστε να μπορούν να δουν μια παράσταση με χαμηλότερο εισιτήριο»). Δεν είμαστε ειδήμονες, δεν ξέρουμε να σας πούμε – όπως θα κάναμε για τα κινηματογραφικά πράγματα – αν όσοι μιλούν στην ταινία είναι ειλικρινείς και έντιμοι, η εικόνα όμως που παίρνουμε είναι αυτή της ζωντανής, ενεργής, δραστήριας και αιχμηρής σύγχρονης θεατρικής γενιάς. Και, δίπλα της, μαγνητοσκοπημένα κομμάτια (πάντα λίγο άχαρα στη μεταφορά τους στην οθόνη), από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες, χειροποίητες παραστάσεις στην Αθήνα των τελευταίων λίγων χρόνων.
Απέναντι σ’ αυτούς που κάνουν θέατρο, με μια καλά μελετημένη κι αποτελεσματική αμεσότητα, η Πατρώνη κοιτάζει από το φακό της τον κόσμο. Το κοινό. Οταν περπατά μαζικά, την ημέρα, στους δρόμους της πόλης ακολουθώντας ένα σκοπό κι όταν γεμίζει, πάλι μαζικά, τις θέσεις ή τις… παλέτες μπροστά σε μια θεατρική σκηνή. «Οι άνθρωποι σήμερα δε βλέπουν ό,τι να’ναι,» λέει ο Λιβαθινός, «περιμένουν μια ειλικρινή, μια τίμια χειρονομία». Και έρχονται, ταλαιπωρημένοι Ελληνες που επιμένουν ν’ ανοίγουν το μυαλό τους στο καλύτερο. «Η κρίση με οδηγεί στο να βλέπω και ν’ ακούω ωραία πράγματα,» λέει βγαίνοντας από μια παράσταση η περιποιημένη θεατής. Κι αν κατά στιγμές, λίγες, μέσα από τα λόγια των ομιλητών, η ταινία ακουμπά σε μια ιδεαλιστική αφέλεια, τα «έργα», μεταφορικά και κυριολεκτικά, είναι εδώ για να τη στηρίξουν στην πραγματικότητα. Το ίδιο και οι Τρύπες που κλείνουν την ταινία: «Σιγά μην κλάψω, Σιγά μη φοβηθώ»!
Η «Τέχνη της Κρίσης: Η Περίπτωση του Θεάτρου» προβάλλεται σε επανάληψη την Παρασκευή, 21 Μαρτίου, στις 22.30, στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη
