Κάπου ανάμεσα στα ιταλικά giallo, τον kitchen sink βρετανικό ρεαλισμό και την αποστασιοποίηση του σινεμά του Πίτερ Στρλικλαντ (ειδικά του «Berberian Sound Studio»), η πρώτη μεγάλου μήκους της νεαρής ουαλής σκηνοθέτη του, προβάλλει ως ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο που ξέρει πολύ καλά τις αναφορές του, έχει σαφή στόχο και ξεκάθαρη ματιά ακόμη κι αν η σάρκα της ιστορίας του θα ήθελε να είναι λίγο πιο αιματωμένη. Μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά, αφού κατά τα άλλα, το αίμα κυλάει μάλλον αφθονο.
Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 80, η Μάργκαρετ Θάτσερ και το συντηρητικό της όραμα για την χώρα δίνουν τον τόνο, τα VHS Players είναι η απαραίτητη προσθήκη στην οικοσκευή κάθε σπιτιού και οι ταμπλόιντ εφημερίδες καταγγέλλουν τις βίαιες βιντεοταινίες ότι φταίνε για ένα κύμα βίας που σαρώνει τη χώρα.
Η Ινιντ δουλεύει στην επιτροπή λογοκρισίας και παίρνει την δουλεία τους απολύτως σοβαρά. Οι συνάδελφοί της την αποκαλουν «little miss perfect» κι όταν η μητέρα της την ρωτάει αν είδε κάτι καλό, εκείνη της απαντά πως η δουλεία της «δεν είναι διασκέδαση, το κάνω για να προστατεύσω τους ανθρώπους». Πίσω από το απόλυτα σοβαρό και συγκροτημένο παρουσιαστικό της όμως, η Ινιντ κρύβει τα δικά της φαντάσματα, στοιχειωμένη από την εξάφανιση της αδελφής της χρόνια πριν, η οποία πέρα από κάθε λογική πιστεύει ότι είναι ακόμη ζωντανή.
Δείτε ακόμη: To Sundance Film Festival ξεκίνησε, και το Flix είναι εκεί! - Από τον καναπέ μας
Οταν στο πλαίσιο της δουλείας της θα δει μια ταινία με τίτλο «Don’t Go into the Church» που μοιάζει να είναι βγαλμένη από τις αναμνήσεις του τραυματικού της παρελθόντος, η Ινιντ θα πιστέψει ότι η πρωταγωνίστρια είναι η αδελφή της και θα αναζητήσει τον μυστηριώδη σκηνοθέτη της Φρέντερικ Νορθ για να βρει απαντήσεις. Και κάπου εκεί η επαφή της με την πραγματικότητα θα αρχίσει να γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά της, το παρελθόν της μπλέκεται με το παρόν και το τραύμα που έμοιαζε να έχει τόσο καλά κλείσει ανοίγει και πάλι διάπλατο, έτοιμο να την καταπιεί.
Η Μπέιλι-Σμιθ χτίζει με απόλυτη ακρίβεια εναν κλειστοφοβικό, γεμάτο σκιές και φαντάσματα κόσμο και μας βυθίζει σταδιακά όλο και πιο βαθιά στην αυξανόμενη παράνοια της ηρωίδας της και την ίδια στιγμή κάνει ένα ξεκάθαρα σινεφιλικό σχόλιο πάνω σε μια εποχή κι ένα κινηματογραφικό είδος που σήμερα στα μάτια ενός μάλλον απαθούς κοινού, μοιάζει σχεδόν ρομαντικο. Μπορεί η κορύφωση της ιστορίας της και το απροσδόκητο (ή ίσως απόλυτα λογικό) τέλος του να διχάσει τους θεατές του, όμως το «Censor», είναι αναμφίβολα ένα φιλμ που αξίζει να ανακαλύψετε.
Δείτε επίσης: Ενας «Secret Garden» ανθίζει στο φεστιβάλ του Sundance
