Η Ακδημία αγαπά όσους την ξαφνιάζουν. Κωμικοί που ερμηνεύουν ξαφνικά δραματικούς ρόλους; Ομορφοι που τσαλακώνονται; Τραγουδιστές που δοκιμάζονται μπροστά στο φακό; Αν κερδίσουν το στοίχημα, η αμοιβή θα είναι σε χρυσό. Αγαλματάκι. Ή τουλάχιστον μια υποψηφιότητα.
Δείτε εδώ όλες τις υποψηφιότητες για τα Οσκαρ 2021
Φέτος, η Αντρα Ντέι το πέτυχε με την ερμηνεία της ως θρυλική Billie "Lady Day" Holiday στο «The United States vs. Billie Holiday»: κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου (από τα φαβορί Κάρι Μάλιγκαν και Φράνσις ΜακΝτόρμαντ!), κέρδισε και μία θέση στην οσκαρική πεντάδα (απειλώντας τις εκ νέου).
Ομως υπάρχει μία μακριά παράδοση στην Ιστορία των βραβείων που θέλει τραγουδιστές να πειραματίζονται με την μεγάλη οθόνη και να κερδίζουν την αναγνώριση της Ακαδημίας.
Επιλέξαμε 11 χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Φρανκ Σινάτρα: «Οσο Υπάρχουν Ανθρωποι» (1954) / «The Man With the Golden Arm» (1956)
OK ναι, στο Old Hollywood οι κανόνες ήταν λίγο διαφορετικοί και οι γραμμές πιο αχνές. Τι ήταν οι Τζιν Κέλι ή Φρεντ Αστέρ - χορευτές, ή πρωταγωνιστές; Ο Ντιν Μάρτιν, lounge τραγουδιστής, μπουφόνος κωμικός και παρτενέρ του Τζέρι Λι Λιούις, τηλεοπτικός παρουσιαστής βαριετέ; Πολλοί λοιπόν βρέθηκαν να διεκδικούν βραβεία κι από τις δύο πλευρές του entertainment εαυτό τους: η Ντόρις Ντέι κέρδισε υποψηφιότητα με το «Pillow Talk» (1959), ο Μπόμπι Ντάριν με το «Captain Newman, M.D.» (1963), ο Μπιγκ Κρόσμπι κέρδισε Οσκαρ με το «Going My Way» (1944), αλλά κι άλλες δύο υποψηφιότητες με τα «The Bells of St. Mary's» (1945) και «Country Girl» (1954), ενώ μία χρονιά μετά κερδίζει υποψηφιότητα και η Πέγκι Λι με το «Pete Kelly's Blues» (1955).
O Φρανκ Σινάτρα όμως απέδειξε (ξεφεύγοντας από τα εύκολα μιούζικαλ της MGM, κάπου στα μέσα του '50) ότι δεν ήταν μόνο ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια και μια βελούδινη Big Band φωνή. Ηταν σπουδαίος ηθοποιός. Κέρδισε επάξια το Β' Ανδρικού στο «From Here to Eternity» το 1954 και θα έπρεπε να καρδίσει και το Α' Ανδρικό για το «Man With the Golden Arm», δύο χρόνια αργότερα. Εχασε από τον Ερνεστ Μπόργκναϊν («Marty»).
Tζούντι Γκάρλαντ: «Ενα Αστέρι Γεννιέται» (1955), «Η Δίκη της Νυρεμβέργης» (1962)
Μία κατηγορία από μόνη της η Τζούντι Γκάρλαντ ήταν μυθική και στη σκηνή και στο πανί. Η Ακαδημία δεν την αναγνώρισε για τον εμβληματικό πλέον «Μάγο του Οζ», αλλά της χάρισε δύο υποψηφιότητες (και κανένα Οσκαρ!). Α' Γυναικείου ρόλου για το «A Star is Born» και Β' Γυναικείου για την πολύ διαφορετική ερμηνεία της στη «Δίκη της Νυρεμβέργης». Ειδικά στην περίπτωση του «A Star is Born» ήταν τόσο μεγάλο φαβορί που το NBC είχε στείλει κάμερα έξω από την πόρτα του μαιευτηρίου της (είχε μόλις γεννήσει το τρίτο της παιδί και δεν μπορούσε να είναι στην τελετή). Εχασε όμως από την Γκρέις Κέλι («Country Girl»).
Νταϊάνα Ρος: «Lady Sings the Blues» (1973)
Οχι μόνο Supreme(s). Η Βασίλισσα της Motown με το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο, ερμηνεύοντας κι εκείνη την βασανισμένη μεγάλη κυρία της τζαζ, Μπίλι Χάλιντεϊ, στο «The Lady Sings the Blues» του Σίντνεϊ Τζ. Φιούρι, κερδίζει κάτι παραπάνω από τις εντυπώσεις: Χρυσή Σφαίρα και οσκαρική υποψηφιότητα Α' Γυναικείου ρόλου. Η Αντρα Ντέι, μέχρι στιγμής, ισοφάρισε.
Μπάρμπρα Στρέιζαντ: «Ενα Αστείο Κορίτσι» (1969) & «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» (1974)
Μπορεί να έχει γράψει ιστορία στα βραβεία (τόσο στα Οσκαρ, όσο και στις Χρυσές Σφαίρες) ως μουσικός, παραγωγός και ακόμα και σκηνοθέτης. Ομως η Μπάρμπρα πρωτοαναγνωρίστηκε για τις ερμηνείες της. Το 1969 κερδίζει το Οσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου για το «Funny Girl» (το μοιράζεται με την Κάθριν Χέμπορν «Τhe Lion in Winter») και πέντε χρόνια αργότερα, στην τελετή του 1974, βρίσκεται υποψήφια με το «The Way We Were», αλλά χάνει από την Γκλέντα Τζάκσον («A Touch of Class»).
Μπετ Μίντλερ: «The Rose» (1980) & «For the Boys» (1992)
Η «Divine Miss M» (όπως είναι γνωστή στο σανίδι), ξεκίνησε την καριέρα της off-Broadway με θεατρικά που είχαν χαρακτηριστεί πολλές φορές «ακατάλληλα»: δεν είχε απλώς μεγάλη φωνή, είχε και βρώμικο λόγο. Η μουσική της καριέρα απογειώθηκε στις αρχές του 70 (όταν της έκανε την παραγωγή ο Μπάρι Μανίλοου), αλλά η κινηματογραφική της άργησε μια δεκαετία. Ερμηνεύοντας την θρυλική Τζάνις Τζόπλιν στο «The Rose» κέρδισε την πρώτη της οσκαρική υποψηφιότητα. Κι έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια για να κερδίσει και μια δεύτερη: για το «Για τα Αγόρια». Και οι δυο ταινίες σε σκηνοθεσία του Μαρκ Ράιντελ. Σύμπτωση;
Cher: «Η Εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ» (1984) & «Κάτω Από τη Λάμψη του Φεγγαριού» (1988)
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το ντεμπούτο της στο δίδυμο των «Sonny & Cher» και το θρυλικό Νο1 χιτ τους «I Got You Babe»,η Cher περνάει μπροστά από τις κάμερες με το ντεμπούτο της ως ηθοποιός. Και το κάνει με αληθινή ιστορία, δίπλα στην Μέριλ Στριπ και κάτω από το βλέμμα του Μάικ Νίκολς. Κερδίζει μία από τις 5 οσκαρικές υποψηφιότητες της ταινίας (στην κατηγορία Β' Γυναικείου). Το Οσκαρ Α' Γυναικείου το κέρδισε δίνοντας ένα γερό σκαμπίλι στον Νίκολας Κέιτζ και κλωτσώντας ένα τενεκεδάκι ένα βράδυ με πανσέληνο: το 1988 στο «Moonstruck» του Νόρμαν Τζούισον.
Lady Gaga: «A Star is Born» (2019)
Η Gaga ήταν έτσι κι αλλιώς super star: 12 Grammy, 32 εκατομμύρια πωλήσεις άλμπουμ, πάνω από 129 εκατομμύρια downloads. Ηθελε όμως να γίνει και movie star. Και πολύ καλά έκανε. Πέρασε μπροστά από τις κάμερες και κάτω από το (ερωτευμένο) βλέμμα του Μπράντλεϊ Κούπερ για το τρίτο remake του «A Star is Born» και κέρδισε κάτι παραπάνω από καλές κριτικές κι εντυπώσεις για την ερμηνεία της: Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου ρολου και αντίστοιχη οσκαρική ερμηνεία. Θα έφευγε και με αγαλματάκι αλλά για το τραγούδι που χάρισε στην ταινία, το κλασικό πλέον «Shallow». Σε αυτό το σημείο κι ένα ακόμα trivia: 3 συνολικά γυναίκες ηθοποιοί έχουν κερδίσει οσκαρική υποψηφότητα, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαφορετικές εκδοχές του «A Star is Born» μέσα στις δεκαετίες: η Τζάνετ Γκέινορ (1938), η Τζούντι Γκάρλαντ (1955) και η Lady Gaga (2019). Η Μπάρμπρα Στρέιζαντ δεν ήταν υποψήφια ως ηθοποιός, αλλά είχε φύγει με το Οσκαρ Τραγουδιού.
Μαρκ Γουόλμπεργκ: «Ο Πληροφοριοδότης» (2007)
Μεγάλη πορεία έχει διανύσει ο Μαρκ Γουόλμπεργκ από την περσόνα του ημίγυμνου Marky Mark (and the Funky Bunch). Εγκαταλείποντας το hip-hop και περνώντας μπροστά (και πίσω, ως παραγωγός πλέον) από τις κινηματογραφικές κάμερες αναγεννήθηκε ως κάτι εντελώς άλλο. Και κάτω από το βλέμμα του μάστορα Μάρτιν Σκορσέζε κέρδισε και την μοναδική (ως ηθοποιός) οσκαρική υποψηφιότητα της (μέχρι τώρα) καριέρας του. Στο «The Departed» το 2007. Οχι κι άσχημα, όταν συμπρωταγωνιστές σου είναι οι Τζακ Νίκολσον, Ματ Ντέιμον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας στις ερμηνείες είσαι εσύ.
Γουίλ Σμιθ: «Ali» (2002) & «The Pursuit of Happyness» (2007)
In West Philadelphia born and raised... Μιλώντας για το πώς αλλάζει η καριέρα σου ριζικά εγκαταλείποτας τη rap και περνώντας μπροστά από τις κάμερες: ναι, μπορεί ο έφηβος Γουίλ Σμιθ να έγινε διάσημος στη μικρή οθόνη με το sit com «Ο Πρίγκιπας του Μπελ Αιρ», την οσκαρική επιβράβευση της μεγάλης της κέρδισε αρκετά μετά. Οι κωμωδίες του μπορεί να έσπαγαν το φράγμα των 100 εκατομμυρίων δολαρίων σε εισπράξεις, τα action movies του να ξεπερνούσαν τα 150 εκατομμύρια δολάρια στα box office του πλανήτη. Επρεπε να μπει στο ρινγκ όμως, να σκοτεινιάσει, και να ακολουθήσει τις οδηγίες του Μάικλ Μαν για να ψαρώσει την Ακαδημία και να κερδίσει την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα ως Μοχάμεντ «Αλι». Μετά ο δρόμος άνοιξε. Πέντε χρονια μετά, ήρθε άλλη μία για το «Pursuit of Happynes» του Γκαμπριέλ Μουτσίνο, ερμηνεύοντας πάλι έναν αληθινό χαρακτήρα, σ' έναν πολύ διαφορετικό ρόλο.
Tζένιφερ Χάντσον: «Dreamgirls» (2007)
Mε την J.Hud η ιστορία γράφτηκε λίγο διαφορετικά. Το κορίτσι που ήρθε 7ο (!) στην τρίτη σεζόν του American Idol, κέρδισε το ρόλο της «Εφι» στην κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού μιούζικαλ «Dreamgirls». Και για αυτή της ερμηνεία, το 2007 κέρδισε και Χρυσή Σφαίρα και Οσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου. Και τότε μόνο ήρθε η δισκογραφική Arista Records για να υπογράψει μαζί της και να κυκλοφορήσει το άλμπουμ ντεμπούτο της το 2008. Τώρα περιμένουμε να τη δούμε ως Αρίθα Φράνκλιν στο «Respect» (το οποίο έχει καθυστερήσει την κυκλοφορία του λόγω πανδημίας και lockdown). Αλλιώς, η J.Hud μάλλον πρέπει να κάνει χώρο για ένα ακόμα αγαλματάκι...
Μάρι Τζέι Μπλάιτζ: «Mudbound: Δάκρυα στο Μισισιπή» (2018)
H Mary J. Blige μεσουρανούσε στα τσαρτς καμιά 30αριά χρόνια (και 13 άλμπουμς - 8 από τα οποία πλατινένια) προτού περάσε μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό. Κι όμως. Με το «Mudbound» της Ντι Ρις κέρδισε οσκαρική υποψηφιότητα Β' Γυναικείου ρόλου (κι ακόμα μία για το τραγούδι «Mighty River», που έγραψε για την ταινία.
