Υπήρξε η πιο αμφιλεγόμενη μορφή της μεταπολεμικής Αγγλίας και ο θάνατός της, τη Δευτέρα 8 Απριλίου, υπήρξε το ίδιο πολυσυζυτημένος όσο και η πολύχρονη θητεία της στην πρωθυπουργία της χώρας, τόσο ανάμεσα σε πολιτικούς αναλυτές, σε απλούς πολίτες σε όλον τον κόσμο, όσο και ανάμεσα στην καλλιτεχνική κοινότητα, εντός και εκτός Μ. Βρετανίας.
Τα πολυάριθμα tweets και άρθρα που έσπευσαν να σχολιάσουν το θάνατό της υπήρξαν μοιρασμένα στη μέση, προερχόμενα από φανατικούς εχθρούς της αλλά και πιστούς υποστηρικτές της, όπως για παράδειγμα αυτό (το εξαιρετικό) του Ράσελ Μπραντ («Ενιωθα πάντα οίκτο για τα παιδιά της») στον Guardian (διαβάστε το εδώ) ή το tweet του Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ («H Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν μια οραματίστρια, μια πολεμίστρια και μια μοναδική στην ιστορία αρχηγός που άφησε τον κόσμο καλύτερο απ' ότι τον βρήκε.»).
H Μέριλ Στριπ στο «Iron Lady»
Ιδανική απάντηση στο «Σιδηρά, όχι. Βάρβαρη, ναι» του Morrissey στο δικό του άρθρο στο The Daily Beast (διαβάστε το εδώ), αλλά και στη λιτή δήλωση της Εμα Γουάτσον («Θα μας λείψει») ήταν η αντίδραση της Μέριλ Στριπ που δύο χρόνια πριν υποδύθηκε την Θάτσερ στο «Iron Lady» κερδίζοντας το τρίτο Οσκαρ της καριέρας της.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν μια οραματίστρια, ηθελημένα ή αθέλητα, για το ρόλο των γυναικών στην πολιτική.
Είναι δύσκολο να φανταστείς οποιοδήποτε κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας που να μην έχει επηρεαστεί από τα μέτρα που πάρθηκαν στη Μ. Βρετανία στο τέλος του 20ου αιώνα. Τα σκληροπυρηνικά μέτρα που πήρε η Θάτσερ υπήρξαν καταστροφικά για τους φτωχούς και οδήγησαν άλλους στο να γίνουν ακόμη περισσότερο πλούσιοι.
Υπάρχει ένα επιχείρημα, πως η εμμονή και η αφοσίωση της στην στερλίνα βοήθησε τη χώρα να αντιμετωπίσει τις κακοκαιρίες της αβεβαιότητας του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος.
Για μένα, ήταν μια φιγούρα που ενέπνεε δέος η προσωπική δύναμη και το σθένος της. Ανήλθε με θεμιτό τρόπο μέσα από τις τάξεις του βρετανικού πολιτικού συστήματος που εκείνη την εποχή ήταν ταξικά οριοθετημένο και φοβικό προς το άλλο φύλο. Το ότι επιβίωσε όλο αυτό το μίσος και την γελοιοποίηση, πρωτοφανές κατά τη γνώμη μου για μια δημόσια φιγούρα που δεν ήταν κάποιος μαζικός δολοφόνος και που κατάφερε να διατηρήσει ζωντανές τις ιδέες και τα ιδανικά της - όσο λανθασμένα κι αν κρίνουμε ότι είναι σήμερα - χωρίς να υποκύψει στη διαφθορά - είναι για μένα ένα δείγμα μεγαλειότητας, που αξίζει να το τοποθετήσει στο μέλλον η ιστορία. Το ότι έδωσε στις γυναίκες και στα κορίτσια όλου του κόσμου ένα λόγο να μην ονειρεύονται να γίνουν μόνο πριγκίπισσες όταν μεγαλώσουν ήταν κάτι πρωτοπόρο και αξιοθαύμαστο.
Είμαι περήφανη που προσπάθησα να φαναταστώ το τελευταίο της ταξίδι, μετά τα χρόνια της εξουσίας. Αλλά έχω να επιδείξω μόνο κατανόηση για τους αγώνες της και πως κατάφερε να σταθεί όρθια. Θα ήθελα να εκφράσω τα συλληπητήρια μου στην οικογένειά της και στους πολλούς φίλους της.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένας από τους πιο φανατικούς εχθρούς της Θάτσερ, ο Κεν Λόουτς πήρε επίσημη θέση για το debate που ξέσπασε γύρω από το αν η κηδεία της Θάτσερ θα έπρεπε να γίνει δημοσία δαπάνη ή με ιδιωτική τελετή, ενώνοντας τη φωνή του με εκατομμύρια Βρετανούς που πιστεύουν ακριβώς το ίδιο με αυτόν.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η πιο αμφιλεγόμενη και καταστροφική Πρωθυπουργός της μοντέρνας εποχής.
Υπεύθυνη για μαζικά ποσοστά ανεργίας, για το κλείσιμο των εργοστασίων, για την καταστροφή κοινοτήτων - αυτή είναι η κληρονομία της. Ηταν μια αγωνίστρια και ο εχθρός της ήταν η βρετανική εργατική τάξη.
Οι νίκες της βοηθήθηκαν από τους ηγέτες του διεφθαρμένου συστήματος του κόμματος των εργατικών και από πολλά σωματεία. Είναι εξαιτίας των πολιτικών της που σήμερα η χώρα βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση.
Αλλοι πρωθυπουργοί ακολούθησαν τα βήματά της και κυρίως ο Τόνι Μπλερ. Αυτή ήταν η οργανοπαίχτης, αυτός ήταν η μαϊμού.
Ας θυμηθούμε πως αποκάλεσε τον Μαντέλα τρομοκράτη και πήρε τσάι με τον βασανιστή και δολοφόνο Πινοσέτ. Γιατί πρέπει να την τιμήσουμε; Ας γίνει η κηδεία της ιδιωτικά. Ας την θέσουμε σε πλειστηριασμό και ας κερδίσει αυτός με τη φτηνότερη πρόταση. Ετσι θα ήθελε και η ίδια.
H κηδεία της Μάργκαρετ Θάτσερ θα γίνει την Τετάρτη 17 Απριλίου. Ο απόηχος θα συνεχίζεται ακόμη και μετά από αυτήν...
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Μάργκαρετ Θάτσερ, Κεν Λόουτς
