Πριν δυο χρόνια, το 2011, ο Μοχάμαντ Ρασούλοφ συμμετείχε ξανά στο Φεστιβάλ Καννών, με το «Bé omid é didar» που απέσπασε μάλιστα τότε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα.
Ο Ρασούλοφ δεν είχε συνοδεύσει, τότε, την ταινία του, μια και του είχε απαγορευτεί η έξοδος από το Ιράν, φέτος όμως βρέθηκε πάνω στη σκηνή, μαζί με τους συνεργάτες του και τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ. Σύστησε την ταινία του στο κοινό και αποδείχτηκε… μάλλον αντιπαθής.
Ο ρόλος του Ρασούλοφ στο πολιτικό σινεμά και στην αντίδραση προς τη λογοκρισία του ιρανικού καθεστώτος είναι πολύτιμη και αναγνωρισμένη, όπως κι εκείνη του Γκομπαντί και του Παναχί (διαβάστε εδώ για τη συμμετοχή του Παναχί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφο του Βερολίνου τον Φεβρουάριου που μας πέρασε).
Οι τρεις τους παίρνουν τιμητική θέση στη σύγχρονη συνείδηση, στην άσκηση πολιτικής μέσω του σινεμά. Ωστόσο, είναι προφανές ότι και οι ταινίες τους θα κρίνονται (και, επίσης, θα επιλέγονται για τα μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ), μέσα από αυτό το συνολικό πρίσμα κι όχι αμιγώς ως κινηματογραφικές δουλειές. Σημασία έχει, στις μέρες μας, ν’ ακούγεται η φωνή της αντίδρασής τους, μάλλον περισσότερο από το ρυθμό και τα κάδρα των ταινιών τους.
Σε αυτή τη λογική είδαμε και τη νέα ταινία του Ρασούλοφ, «Manuscritps Don’t Burn», που παρακολουθεί την παράλληλη ζωή δυο αντρών, ενός συγγραφέα που του απαγορεύεται η έκδοση του νέου του βιβλίου κι ενός πατέρα που γίνεται πληρωμένος δολοφόνος για να πληρώσει το απαραίτητο χειρουργείο του γιου του. Η πλοκή είναι εμφανέστατα συμβολική, μέσα από τους ήρωές του ο Ρασούλοφ εκθέτει τη σύγχρονη κατάσταση στο Ιράν κι ο ρυθμός του προσεγγίζει αυτόν του θρίλερ, σε μια ταινία συμβατική, ενδιαφέρουσα, η οποία ωστόσο οπωσδήποτε δε θα βρισκόταν στο Φεστιβάλ αν δεν την υπέγραφε ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης.
Γι’ αυτό, μάλλον, ο χαιρετισμός του Ρασούλοφ πριν την έναρξη της ταινίας μάς προδιέθεσε αρνητικά: «Χαίρομαι που βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Καννών το οποίο μου είναι πολύ οικείο. Γνωρίζω ότι βρίσκονται στην αίθουσα Ιρανοί δημοσιογράφοι και κριτικοί κινηματογράφου, οι οποίοι θα γράψουν ότι η ταινία μου δεν έχει καλλιτεχνική αξία, επειδή θέλουν να μπορέσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Το καταλαβαίνω και δεν κρατώ κακία.» Κρατά, όμως, μια έντονα συγκαταβατική στάση που δε συνάδει με το ανθρωπιστικό του προφίλ. Οχι;
Μάθετε τα πάντα για το 66ο Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.gr που ανανεώνεται συνεχώς.
