«F.L.S.», Θάνος Τσαβλής, Ελλάδα, Ελληνικές Ταινίες
Να μια ταινία που προδόθηκε από τις προσδοκίες που είχε χτίσει πριν από την προβολή της ως μια low budget ταινία πολεμικών τεχνών φτιαγμένη από έναν 26χρονο νεαρό σκηνοθέτη με αναφορές στο manga, τα κόμικς, το anime και τον ασιατικό κινηματογράφο. Στα λιγότερο από 80 λεπτά της διάρκειάς του, το «F.L.S.», όμως, μοιάζει περισσότερο με ένα σχέδιο ταινίας που θα κατέληγε σε μια low budget ταινία πολεμικών τεχνών φτιαγμένη από έναν... Τα πλάνα υπάρχουν, ο φωτισμός (του ίδιου του Τσαβλή) είναι εντυπωσιακός για χαμηλού προϋπολογισμού ταινία και ο κεντρικός ήρωας είναι όσο εκφραστικός χρειάζεται για να πείσει πως βρίσκεται σε μια παράλληλη πραγματικότητα με σκοπό να εξοντώσει με κάθε τρόπο τους αντιπάλους του μέσα σε ένα φανταστικό δάσος. Μόνο που μια ταινία δεν γίνεται manga επειδή διαθέτει πολεμικές τέχνες (που δυστυχώς δεν βλέπουμε ποτέ), δεν αναφέρεται στον ασιατικό κινηματογράφο επειδή πρωταγωνιστεί μια ασιάτισσα και δεν καρτουνίζει επειδή το αίμα είναι ψηφιακό! Και το κυριότερο μια ταινία που από τη φύση της είχε να αντιμετωπίσει την έλλειψη εμπειρίας και budget δεν γίνεται παρά μια υπόσχεση για έναν μελλοντικό δημιουργό με ενδιαφέρουσες ανησυχίες, όταν δεν διαθέτει τα δύο σημαντικότερα όπλα που θα κατατρόπωναν όλες τις τις αδυναμίες: το χιούμορ και το πάθος. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία και δείτε το τρέιλερ. Μ.Κ.
«Η Πόλη των Παιδιών», Γιώργος Γκικαπέππας, Ελληνικές Ταινίες
Η πόλη είναι η Αθήνα, γεμάτη κόσμο, ένταση και νεύρα. Τα παιδιά είναι, αυτή τη φορά, οι ενήλικες: ανώριμοι κι επιπόλαιοι. Τέσσερα ζευγάρια, επίσημα ή ανεπίσημα, βλέπουν τη ζωή ή τη σχέση τους να μεταμορφώνεται με την προοπτική ενός παιδιού. Μια μουσουλμάνα μετανάστρια δε βρίσκει τον άντρα της κι επαφίεται στις φροντίδες του Ελληνα γείτονα. Ενα ζευγάρι πενηντάρηδων περιμένει παιδί αλλά δεν το θέλει. Ενα ζευγάρι τριανταπεντάρηδων θέλει παιδί αλλά δεν μπορεί να το έχει. Κι ένα ζευγάρι εικοσιπεντάρηδων προσπαθεί ν’ αποφύγει την ευθύνη. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γκικαπέππα είναι η δουλειά ενός σκηνοθέτη σκεπτόμενου, αν κάτι, περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται! Η ταινία έχει ατμόσφαιρα και χαρακτήρες, σαφείς και σύνθετους. Η εικόνα που δίνει μιας πόλης τόσο εντατικής και πολυκατοικημένης που οδηγεί τους κατοίκους της στην απόγνωση, είναι πειστική και αποτελεσματική. Από την άλλη πλευρά, το θέμα της μητρότητας και της επικοινωνίας των ζευγαριών έχει μια αίσθηση του βαρυσήμαντου, κάνει την ταινία να χάνει σε φυσικότητα και να κερδίζει σε σοβαροφάνεια κι επιτήδευση. Ενδιαφέρουσα ως πρώτη γνωριμία, θα χαιρόμαστε στη δεύτερη συνάντηση με το σκηνοθέτη να απλοποιηθεί το βλέμμα του, κερδίζοντας έτσι σε δύναμη. Διαβάστε τη συνέντευξη του Γιώργου Γκικαπέππα στο Flix, δείτε το τρέιλερ και φωτογραφίες της ταινίας. Λ.Γ.
«Dom / Το Σπίτι», Ζουζάνα Λιόβα, Σλοβακία / Τσεχία, Διεθνές Διαγωνιστικό
Σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της σύγχρονης Τσεχίας, ο αγέλαστος, αυστηρός πατριάρχης μίας οικογένειας δουλεύει τα πρωινά ως επιστάτης σε εργοστάσιο και τα απογεύματα χτίζει ο ίδιος το σπίτι που θέλει να αφήσει στην έφηβη κόρη του. Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται και το μισοτελειωμένο σπίτι της μεγαλύτερης, του μαύρου πρόβατου της οικογένειας που ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα, παντρεύτηκε έναν ανεπρόκοπο άντρα και ζει τις συνέπειες με τα τρία της παιδιά – αποξενωμένη από τους γονείς και την αδελφή της. Στη μικρή, δυναμική αδελφή πέφτει τώρα το μεγάλο βάρος: να βοηθήσει τον πατέρα της να ολοκληρώσουν το σπίτι, να είναι εκείνη τουλάχιστον η πειθήνια, βολική κόρη, να μην τον πληγώσει όπως η μεγάλη. Μόνο που η ίδια έχει άλλα σχέδια για το μέλλον της και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Νατουραλιστικό, τρυφερό σινεμά που καδράρει υπέροχα τη μοναξιά, το αδιέξοδο, τη μελαγχολία των ηρώων της, μέσα από τα θλιβερά χωρίς ορίζοντα τοπία, ή τα σκαμμένα τους πρόσωπα. Η αλληγορία του σπιτιού ως καταφύγιο αλλά και φυλακή λειτουργεί άψογα, ενώ το μισοτελειωμένο κουφάρι του μοιάζει με έναν ακόμα χαρακτήρα της ταινίας– έτσι όπως προσπαθούν να το ολοκληρώσουν, αλλά συνεχώς το γκρεμίζουν κι αρχίζουν από την αρχή. Αληθινοί διάλογοι, αληθινοί άνθρωποι, αληθινά διλήμματα και ένα οικογενειακό πορτρέτο πολύ οικείο στην ελληνική μας παράδοση: αυτό όπου οι γονείς γίνονται θυσία για τα παιδιά τους, αλλά δένουν και τον ομφάλιο λώρο απαιτητικά και υπερπροστατευτικά στο λαιμό τους. H σιωπηλή ερμηνεία του Μιροσλάβ Κομπότ στο ρόλο του πατέρα είναι αριστοτεχνική, αλλά την παράσταση κλέβει, μοιραία, η «κόρη» Τζουντίτ Μπάρντος με τη φρεσκάδα, την ατίθαση ενέργειά της, τη βαθιά μεγαλχολία της. Δείτε το trailer. Π.Λ.
«Alois Nebel», Τόμας Λούνιακ, Τσεχία / Σλοβακία / Γερμανία, Διεθνές Διαγωνιστικό
Φθινόπωρο, 1989. Λίγο πριν πέσει το Τείχος στη Γερμανία και η όψη της Ανατολικής Ευρώπης αλλάξει για πάντα, ο Αλόις Νέμπελ, ο μοναχικός μεσήλικας επιστάτης ενός απομακρυσμένου σταθμού τρένων στην Τσεχοσλοβακία έχει εφιάλτες που τον επιστρέφουν στα παιδικά του χρόνια και στα φαντάσματα του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Οταν μία τέτοια κρίση του τρομάξει τους συναδέλφους του, τον κλείνουν σε ψυχιατρικό άσυλο κι εκεί γνωρίζει έναν μυστηριώδη ξένο, τον Μουγκό, ο οποίος έχει βρεθεί στην μικρή τους πόλη για να πάρει τη δική του εκδίκηση. Για τους επόμενους μήνες, οι ιστορίες όλων μπερδεύονται κι ενώνονται, όσο στο πολιτικό φόντο διαδραματίζονται τα νέα ιστορικά δεδομένα που θα αλλάξουν για πάντα τη χώρα τους και ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι φυσικό να μπαίνει κανείς στο ασπρόμαυρο animation του Τόμας Λούνιακ κουβαλώντας τις προσδοκίες του «Βαλς με τον Μπασίρ» - το πολιτικό θέμα, η σοβαρότητα της ιστορίας, η σκοτεινή ατμόσφαιρα σε προδιαθέτουν ότι θα δεις κάτι παρόμοιας έντασης και συγκίνησης. Αυτό δεν συμβαίνει. Πολύ πιο ήσυχη, μελαγχολική, υπόγεια, η ταινία του Λούνιακ είναι ένα χαμηλότονο δράμα που σε κάνει μεν να νιώθεις εμπάθεια για τον κεντρικό ήρωα, αλλά δεν σε εμπλέκει δυναμικά στο σκοτεινό στόρι, ούτε σε πιάνει από το στομάχι, ούτε τελικά σε συνταράσσει. Σου αφήνει μία γλυκιά υπόκωφη θλίψη, αλλά ταυτόχρονα δεν σου λέει κάτι πολιτικά καινούργιο, και σίγουρα δεν σε εκπλήσσει με την επίλυση του μυστηρίου της πλοκής. Αναρωτιόμαστε αν δεν ήταν animation, αν θα είχε το παραμικρό ενδιαφέρον δραματουργικά. Αξιπρόσεχτο το ίδιο το animation για το πώς συνδυάζει την πιο παλιομοδίτικη, ρετρό αισθητική του σκίτσου με την ροτοσκοπική τεχνική που χρησιμοποιεί τις ασημένιες γυαλάδες και φωτοσκιάσεις στην ασπρόμαυρη φωτογραφία για να τονίσει την ατμόσφαιρα, όχι απλά της εικόνας, αλλά και της ίδιας της ταινίας. Το «Alois Nebel» αποτελεί την πρόταση της Τσεχίας για το φετινό Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Δείτε το trailer. Π.Λ.
«Gise Memuru / Διόδια», Τολγκά Καρατσελίκ, Τουρκία, Διεθνές Διαγωνιστικό
O Κενάν είναι ο καλύτερος υπάλληλος που γνώρισε ποτέ η υπηρεσία Διοδίων της Τουρκίας. Πιο γρήγορος, πιο αποτελεσματικός και πιο υπάκουος απ' όλους τους συναδέλφους του που τον αποκαλούν κοροϊδευτικά με το όνομα «ρομπότ». Ολοι οι δρόμοι που ανοίγει στους περαστικούς αυτοκινητιστές είναι κλειστοί, όμως, για τον ίδιο. Ζώντας μια «αυτοματοποιημένη» καθημερινότητα επιστρέφει κάθε μέρα από τη δουλειά για να εγκλωβιστεί ξανά σε ένα σπίτι μαζί με τον άρρωστο και καταπιεστικό πατέρα του. Οταν μεταφέρεται από την υπηρεσία σε έναν απομονωμένο αυτοκινητόδρομο, θα αφήσει για πρώτη φορά τη φαντασία του ελεύθερη... Ισορροπώντας ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το κοινωνικό μανιφέστο, ο 29 ετών μόλις Τούρκος Τολγκά Καρατσέλικ σκηνοθετεί στην πραγματικότητα ένα γουέστερν που εκτυλίσσεται στο αχανές τοπίο της σύγχρονης Τουρκίας (μέσα και έξω από τα σύνορα της πόλης), ποτίζοντας με ισχυρές δόσεις μαγικού ρεαλισμού μια ταινία για τη σύγχρονη μοναξιά, τις «φυλακές» που μας κρατούν μακριά από τον «άλλον» και μια χώρα σε νευρικό κλονισμό. Δείτε το τρέιλερ. Μ.Κ.
«Le Gamin au Velo / Το Παιδί με το Ποδήλατο», Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν, Βέλγιο, Ανοιχτοί Ορίζοντες
Ενα μικρό αγόρι δραπετεύει από το ορφανοτροφείο για να αποδείξει τον κόσμο των ενηλίκων (φρουρών, ψυχολόγων, επιστατών) λάθος: ο πατέρας του δεν τον έχει εγκαταλείψει, δεν μετακόμισε σε άλλη πόλη, δεν έφυγε χωρίς ένα τηλέφωνο, ένα αντίο. Χωρίς να του πάει, τουλάχιστον, το ποδήλατό του. Μία νεαρή κομμώτρια παρούσα στο βουβό σπαραγμό του πιτσιρικά όταν διαπιστώνει πράγματι το φευγιό του δειλού πατέρα, αποφασίζει να το υιοθετεί κάθε Σαββατοκύριακο προσπαθώντας να επουλώσει το κακό που ήδη έχει γίνει. Υπάρχει όμως γυρισμός για αυτά τα παιδιά, ή θα τριγυρνάνε στις γειτονιές μας με τα ποδήλατά τους, απλά για να μας θυμίζουν τη συλλογική κοινωνική μας αμαρτία; Ασυμβίβαστοι σκηνοθέτες οι Νταρντέν επιμένουν να αγνοούν τις ευκολίες της αφήγησης και συνεχίζουν να επιλέγουν πιο φιλόδοξες ανηφόρες: αυτές που απαιτούν στιβαρές ιστορίες και ταλέντο να τις διηγηθείς - με υγρή, παλλόμενη κινηματογράφηση, αληθινούς διαλόγους και ήρωες που αγαπάς από το πρώτο λεπτό. Η αφοπλιστική ερμηνεία του μικρού τους πρωταγωνιστή, οι αληθινές στιγμές, το μήνυμα που βγαίνει και αιωρείται αβίαστα, χωρίς ίχνος μελό ή διδακτισμού; Ποιο είναι το μυστικό του σινεμά τους, που ακόμα κι εκ των υστέρων, δεν αποδομείται εύκολα; Μάλλον η αυθεντινή αναγκαιότητα να το κάνουν και η μεγάλη τους καρδιά. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία και δείτε το trailer εδώ. Π.Λ.
«Hors Satan / Εξω Σατανά», Μπρινό Ντιμόν, Γαλλία, Ανοιχτοί Ορίζοντες
Η Φύση είναι η εκκλησία του σατανά αν πιστέψουμε τον «Αντίχριστο» του Λαρς Φον Τρίερ. Στην ταινία του Μπρούνο Ντιμόν, είναι χώρος λατρείας, αλλά δεν ξέρουμε τίνος θεού. Ή δαίμονα. Σε έναν απομονωμένο οικισμό δίπλα σε ένα κανάλι, σε μια περιοχή με βάλτους και αμμόλοφους, ένας ξένος ζει εκεί μέρα με τη μέρα, κυνηγώντας λαθραία, ανάβοντας φωτιές, κάνοντας προσευχές. Η κόρη ενός αγρότη έρχεται κοντά του, τον προσέχει και τον ταΐζει. Εκείνος θα σκοτώσει τον πατέρα της που την κακομεταχειρίζεται, θα σώσει ένα κορίτσι από τους πόνους του και θα πολεμήσει το δαίμονα, μέχρις ότου ένα θαύμα θα συμβεί...Κι αυτό είναι όλο. Δίχως περισσότερες εξηγήσεις, δίχως εμβάθυνση σε χαρακτήρες, δίχως πριν και μετά. Με περισσότερες απορίες απ' ό,τι απαντήσεις, με αργούς ρυθμούς και αυστηρά πλάνα. Δίχως καλλωπισμούς και γοητευτικούς πρωταγωνιστές, δίχως το πουπουλένιο μαξιλάρι μιας αφήγησης που αποκρυπτογραφείς εύκολα. Το «Hors Satan» είναι μια άβολη ταινία, τόσο, σαν να τη βλέπεις στα γόνατα, αλλά είναι μαζί κατανυκτική και μυστηριώδης. Ενα αίνιγμα που κανείς δεν σου λέει τη λύση και μένει στο μυαλό να σε βασανίζει... Δείτε ένα κλιπ από την ταινία εδώ. Λ.Γ.
Βρείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών του 52ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Διαβάστε εδώ τις κριτικές του Flix για τις ταινίες που προβλήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες.
