Ο Σουηδο-Αιγύπτιος Ταρίκ Σαλέχ μάς έχει συνηθίσει στο όμορφα στιλιζαρισμένο πολιτικό θρίλερ, στα δύο πρώτα μέρη αυτής της «τριλογίας του Καΐρου», που ξεκίνησε το 2017 με το «Κάιρο Εμπιστευτικό» και συνεχίστηκε το 2022 με το «Η Συνωμοσία του Καΐρου» που κέρδισε και το Βραβείο Σεναρίου στο τότε Φεστιβάλ Καννών. Το τρίτο και τελευταίο μέρος, το «Eagles of the Republic», ακολουθεί στο ίδιο πνεύμα, μιας δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένης mainstream ταινίας, όμως αλλάζει ύφος και, ταυτόχρονα, αποτελεί το πιο θαρραλέο πολιτικό βήμα του δημιουργού του.
Η ταινία εκτυλίσσεται, αυτή τη φορά, στην περίπου σημερινή Αίγυπτο (ή ίσως της προηγούμενης δεκαετίας), του Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι που, βεβαίως, ανέλαβε πραξικοπηματικά το αξίωμά του και διανύει, πια, την τρίτη εξαετή θητεία του. Εκεί ζει και «βασιλεύει» ο ηθοποιός Ζορζ Φάμι (ενσαρκώνει, όπως και στις προηγούμενες δύο ταινίες της τριλογίας, ο αριστουργηματικός και συγκινητικά ευμετάβλητος Φαρές Φαρές), ο διασημότερος σταρ στη χώρα του, αντικείμενο λατρείας, ο «Φαραώ του αιγυπτιακού κινηματογράφου» όπως (αυτο)αποκαλείται, πλέον στην κατηφορική πλευρά μιας θριαμβευτικής καριέρας.
Στον Ζορζ θα προταθεί από την ίδια την Κυβέρνηση να ενσαρκώσει τον ίδιο τον αλ Σίσι σ' ένα biopic κρατικής παραγωγής με τον τίτλο «Η Βούληση του Λαού» - είναι μια πρόταση που... δεν μπορεί ν' αρνηθεί. Στην αρχή ο Ζορζ θα κρατήσει τις μάλλον αντικαθεστωτικές, ίσως και απολιτίκ, πολιτικές πεποιθήσεις του για τον εαυτό του. Προοδευτικά θα καταλάβει ότι μπορεί ν' αξιοποιήσει τη συνεργασία του για τη σωτηρία αγαπημένων του προσώπων (πρώτα, μάλιστα, του γιου του), που απειλούνται από το καθεστώς. Στην πορεία, ωστόσο, ο Ζορζ θα δει το ίδιο το σύστημα που καταχρηστικά ή μη, να τον εγκλωβίζει σ' έναν βίαιο εφιάλτη.
Η ταινία ξεκινά ως σάτιρα, τόσο της αυταρχικής κυβέρνησης, όσο και, κυρίως, του star system. Ο Ζορζ είναι ο αυτάρεσκος, μεσόκοπος πια, γόης, χωρισμένος, με μια νεότατη σύντροφο (η Λίνα Κούντρι σε διακοσμητικό ρόλο) που όλοι περνούν για κόρη του, ο οποίος δεν δέχεται καμία κριτική, αντίθετα χρησιμοποιεί φράσεις από ρόλους του για ν' απαντήσει σε κάθε συζήτηση. Από την άλλη πλευρά, οι Υπουργοί που αναλαμβάνουν δημιουργικό ή παραγωγικό ρόλο στην ανατεθειμένη ταινία είναι γραμμένοι στο ύφος της κωμωδίας του '50, με γκάφες και έναν απολύτως αβάσιμο ναρκισσισμό.
Προοδευτικά, ωστόσο, το φιλμ αποκτά αγωνία και μια υποψία τρόμου που, στην εξέλιξη, μεταμορφώνεται σε παγερό θρίλερ, καταγγέλλοντας ευθέως και βροντόφωνα το τρέχον αιγυπτιακό πολίτευμα. Καθόλου τυχαίο, φυσικά, ότι ο Ταρίκ Σαλέχ, μεγαλωμένος μεταξύ Σουηδίας και Αιγύπτου, εκδιώχθηκε οριστικά από την Αίγυπτο το 2015 και ζει πια στη Στοκχόλμη, ενώ αυτή εδώ η ταινία, όπως και οι προηγούμενες δύο, γυρίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτή την κωμωδία - θρίλερ, ο Σαλέχ σκηνοθετεί με τρόπο εστέτ και αφοσίωση στην τέχνη του σινεμά, μ' ένα (ψηφιακό) χορταστικό σινεμασκόπ, εκπληκτικά σκηνικά, τόσο της πραγματικότητας του Καΐρου, όσο και της μυθοπλασίας της ταινίας-μέσα-στην-ταινία. Ενα φιλμ όμορφο, πνευματώδες και πολιτικό, ίσως πιο mainstream απ' όσο περιμένει κανείς να δει στο Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, αλλά ικανό να καλύψει κάθε επιθυμία του κοινού.