Βρισκόμαστε στις αρχές του 2011 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Μια περίοδο γεμάτη πολιτικές εντάσεις κι αναταράξεις καθώς εκατομμύρια κόσμος διαδήλωνε ενάντια στο πολιτικό καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ, στην καρδιά της Αραβικής Ανοιξης.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ο Σουηδός (με Αιγυπτιακές ρίζες) σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κάιρο Εμπιστευτικό», Ταρίκ Σαλέχ, διάλεξε την συγκεκριμένη περίοδο για να στήσει ένα αστυνομικό θρίλερ που στα σπλάχνα του χτυπάει η καρδιά μια αυστηρής πολιτικής ταινίας, βασισμένης σε ένα πραγματικό έγκλημα που διαπράχτηκε το 2008, γεμάτο δολοπλοκίες και διαφθορές που αγγίζουν κάθε πτυχή ενός σάπιου συστήματος, μέσα σε μια έντονη και αποπνιχτική νουάρ ατμόσφαιρα.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα γεμάτη από μισοφωτισμένα σοκάκια, τα σκοτεινά και υγρά δωμάτια τοπικών αστυνομικών τμημάτων, και τα κακόφημα μπαρ της πόλης πνιγμένα από τον καπνό μισοτελειωμένων τσιγάρων αλλά και τα τζαζ τραγούδια πανέμορφων γυναικών, ο Σαλέχ, βαθιά επηρεασμένος από τον κυνισμό κλασικών νουάρ ταινιών όπως το «Chinatown» του Ρομάν Πολάνσκι και το «Λος Αντζελες Εμπιστευτικό» του Κέρτις Χάνσον, κινηματογραφεί μια χώρα η οποία βρίσκεται στο χείλος της επανάστασης με μια έντονη κριτική ματιά.
Με αφορμή ένα έγκλημα, ο Σαλέχ δεν διστάζει να δείξει τον ήρωά του, τον Νορέντιν, έναν αστυνομικό ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο ενός διεφθαρμένου συστήματος, να «ξυπνά» από έναν χρόνιο λήθαργο μιας ηθικής παρακμής. Να καταλαβαίνει επιτέλους τι συμβαίνει γύρω του, να γίνεται τα μάτια ενός λαού που ζούσε μέσα στην φτώχια, την κακοποίηση και παραβίαση των δικαιωμάτων του, την παρακμή και την ανεργία και να εναντιώνεται γα πρώτη φορά, να επαναστατεί απέναντι σε ένα καθεστώς που θα ήθελε τους υπηκόους του άβουλα πλάσματα και έρμαια των καταστάσεων.
Η εμμονή του Σαλέχ να μελετήσει σε βάθος τη «σκοτεινή» φάση στην οποία βρέθηκε η Αίγυπτος την εποχή εκείνη, κάνει την ταινία του να χάνει πόντους από το πόσο συναρπαστική μοιάζει συνεχώς ότι μπορεί να είναι. Η ιστορία εξελίσσεται με πολύ αργούς ρυθμούς σαν ένα καζάνι που βράζει και όταν επιτέλους αρχίζει να κοχλάζει, ειδικά λίγο πριν το φινάλε, γίνεται κάπως βεβιασμένα και απότομα. Ωστόσο είναι υπέροχο να βλέπεις κάθε κάδρο, κάθε σκηνή που στήνει ο Σαλέχ, χτίζοντας σε στιγμές με συναρπαστικό τρόπο ένα υποδειγματικό αστυνομικό θρίλερ. Μπορεί οι σωστές δόσεις αγωνίας και μυστηρίου να διαταράσσονται συνεχώς, αλλά οι χαρακτήρες του καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα όρια της καρικατούρας με τον Φαρές Φαρές να ξεχωρίζει ξεκάθαρα στο ρόλο του Νορεντίν, με την λεπτή γραμμή κυνισμού και ανθρωπιάς πάνω στην οποία περπατάει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Καθώς οι τελευταίες σκηνές της αρχίζουν να ξετυλίγονται μπροστά σου, με το Κάιρο να βρίσκεται πλέον στα αρχή της δικής του Επανάστασης (η παραγωγή είχε αναγκαστεί να διακόψει τα γυρίσματα σχετικά νωρίς και να τα μεταφέρει στην Καζαμπλάνκα λόγω της απαγόρευσης από την Αιγυπτιακή υπηρεσία ασφαλείας), είναι τότε που η ταινία φτάνει στο δικό της κρεσέντο, ως μια δριμεία κριτική στην αργυρώνητη εποχή ενός σάπιου συστήματος αλλά και την ματαιότητα όλων όσων θα συνέβαιναν στην Αίγυπτο, από τους αγώνες για μια καλύτερη ζωή μέχρι την εμμονή στην τιμωρία όσων υπήρξαν υπόλογοι για την κατάντια ενός έθνους...
