«Πού φαντάζεστε τον εαυτό σας σε είκοσι χρόνια;» Στο Μαϊάμι, στο Ντουμπάι, σε εξωτικούς προορισμούς, μακριά από τη δυστυχία του εργατικού Φόρμπαχ, στα βορειοανατολικά σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία, εκεί όπου οι εναλλακτικές και οι επιλογές έχουν ξεχάσει να πάνε. Αυτές τις απαντήσεις δίνουν οι μικροί μαθητές της τάξης του κυρίου Αντάμσκι - μόνο ο Τζόνι δεν απαντά, δεν είναι σίγουρος, διστάζει.
Ο Σαμιουέλ Τις, ο ένας από τους δημιουργούς του «Party Girl», επιστρέφει (στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών), αντιστρέφοντας το προηγούμενο δεδομένο του, με μια πιο ώριμη ταινία για την παιδική ηλικία. Ο δεκάχρονος Τζόνι ζει με τα δυο του αδέλφια και τη μαμά του, τη Σόνια - μια νεαρή γυναίκα που φροντίζει με επιμέλεια μόνο να ξεφεύγει από την πραγματικότητά της, με συντροφιά αλλεπάλληλους άντρες και ποτά. Με τα ξανθά του μαλλιά, το αγγελικό πρόσωπο, τη συστολή, τον απαλό λόγο, ο Τζόνι μοιάζει «softie», υπερβολικά «ευαίσθητος» για να τα βγάλει πέρα στο δύσκολο κόσμο όπου γεννήθηκε, αυτό ακριβώς φοβάται κι η Σόνια, πράγμα που δεν την εμποδίζει από το να του αναθέτει τη φροντίδα ολόκληρης της ανήσυχης οικογένειας.
Μόνο ο νέος δάσκαλος της τάξης, ο κύριος Αντάμσκι - και η πρόθυμη φιλενάδα του, η όμορφη Νόρα - θα πιστέψει στην εσωτερική δύναμη του Τζόνι και θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι οι επιλογές είναι δικές του, ότι μπορεί να τα καταφέρει, ότι ο φόβος του κι ο θυμός του είναι εργαλεία, ότι είναι έξυπνος, ότι μπορεί να βγάλει νόημα απ' όσα νιώθει, από μια νεογέννητη σεξουαλικότητα που τον μπερδεύει, από μια φωνή που δεν τολμά να ακουστεί δυνατά. Η αφοσίωση του Τζόνι στο δάσκαλό του, φυσικά με ερωτική χροιά, θα τον ωθήσει ν' αρχίσει να ονειρεύεται μια καινούρια, διαφορετική ζωή - αλλά το όνειρο κι η πραγματικότητα θα μπερδευτούν επικίνδυνα.
Ο Τις δημιουργεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μετα-κείμενο: ομολογώντας ότι η ταινία του είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική, μας έχει ήδη χαρίσει τα δεδομένα της μητέρας του Τζόνι, της μητέρας του Τις, του συναρπαστικού κι αλλοπρόσαλλου party girl. Ταυτόχρονα, αντλεί για την ταινία του στοιχεία από αγαπημένα κινηματογραφικά κλισέ, ξεκινώντας από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» με την καθοριστική επιρροή ενός δασκάλου και φτάνοντας στο προπέρσινο «System Crasher», με την αδιέξοδη προσπάθεια ενός παιδιού να ξεφύγει από τα όριά του, εκεί βίαια, εδώ μειλίχια. Κι αν όλη η ένταση και η βία συσσωρεύεται στο περιβάλλον του Τζόνι, στην αυλή του σχολείου, στην περίμετρο του σπιτιού του, η κάμερα του Ζακ Ζιρό κι οι επιλογές του Τις τον τοποθετούν, σαν με φωτοστέφανο, στο κέντρο των κάδρων τους, φωτισμένο από φώτα νέον, ή από κινητά, ή από τον δυσδιάκριτο ήλιο της παιδικής ηλικίας. Τον Τζόνι του Αλιόσα Ράινερτ, ενός θαυματουργού μικρού ηθοποιού, ικανού για όλα τα βραβεία του κόσμου γι' αυτή την πρώτη κι ελπίζουμε όχι τελευταία ερμηνεία του.
Μπορεί το «Softie» ακουμπά σε γνώριμες φόρμες, σε μια, όντως, αναμενόμενη εξέλιξη, αλλα΄δεν είναι άλλη μια ταινία ενηλικίωσης. Είναι, μάλλον, μια μελέτη κοινωνικής ανθρωπολογίας, ντυμένη στα χρώματα της ψυχοσύνθεσης ενός παιδιού, στον τρόπο που παγιδεύει τη χρυσαφένια αφέλεια, τα ψήγματα ρομαντισμού που διατηρούνται στη ζωή ενάντια στις σκοτεινές προβλέψεις. Μια έρευνα για τη μέθοδο και το κουράγιο που χρειάζεται κανείς, όταν ο κόσμος τον ωθεί στη σκληρότητα, ώστε να τον εκπλήξει και να παραμείνει τρυφερός. Μια δήλωση για την προδιαγεγραμμένη ταυτότητα των καταβολών σου, του τόπου γέννησης, της κοινωνικής τάξης, της οικονομικής ένδειας. Μια συγκινητική υπενθύμιση του τι σημαίνει να πιστέψει κάποιος σε σένα, μια μικρή, προσιτή ταινία, ικανή να προκαλέσει μεγάλα κύματα αγάπης.
