Η «Εva» του Μπενουά Ζακό κάνει την πρεμιέρα της απόψε στην 68η Berlinale και η Ιζαμπέλ Ιπέρ ερμηνεύει μία ακόμα μυστηριώδη, κυνική femme fatale, μία γυναίκα-δημιούργημα φαντασίας (;) ενός νεαρού συγγραφέα (Γκασπάρ Ουλιέλ), μία dominatrix, ψυχρή ερωμένη - έτσι όπως τη φαντάστηκε στην 40ς αστυνομική του νουβέλα ο Τζέιμς Χάντλεϊ Τσέις και την μετέφερε πρώτος στο σινεμά το 1962 ο Τζόζεφ Λόουζι (με πρωταγωνίστρια τότε την Ζαν Μορό).
Ενας ακόμα ρισκέ ρόλος για την Ιπέρ, η οποία εδώ και 35 χρόνια ακροβατεί συνεχώς στις γκρίζες ζώνες της ανθρώπινης φύσης, είτε όταν πρόκειται γιατί της το ζητάνε πιστοί συνεργάτες της σκηνοθέτες από τον Μίκαελ Χάνεκε μέχρι τον Μπενουά Ζακό (στη συνέντευξη την αποκάλεσε «κινηματογραφική του αδελφή»), είτε γιατί η ίδια πειραματίζεται με νέους, διεθνείς δημιουργούς.
Ανάμεσα σε πολλά ακόμα (θα διαβάσετε τις αναλυτικές μας συνεντεύξεις με τους Ιπέρ, Ουλιέλ και Ζακό όταν η «Eva» βγει στις ελληνικές αίθουσες) τη ρωτήσαμε αν έχει υπάρξει κάποια στιγμή που διάβασε ένα ρόλο που την τρόμαξε. Ενα σενάριο που παραβίασε τα προσωπικά της όρια. Κάτι που αρνήθηκε να παίξει.
Η απάντησή της ήταν σαφής (και τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε από την γαλλίδα ντίβα):
«Το μόνο που με τρομάζει είναι οι ανόητοι ρόλοι. Και οι ηλίθιοι σκηνοθέτες. Αυτός είναι ο εφιάλτης: να δουλέψω για κάτι βλακώδες. Ολα τα υπόλοιπα είναι ένα παιχνίδι. Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να νιώσω ασφαλής. Επιζητώ το ανεξερεύνητο, θέλω τον κίνδυνο, απαιτώ να βγαίνω από τη ζώνη ασφαλείας μου και να πέφτω στο κενό. Αλλιώς είμαι και λίγο τεμπέλα. Προτιμώ να κοιμάμαι....»
Σε ερώτησή μας επίσης για το αν το ευρωπαϊκό σινεμά κοιτά τις γυναικείες ιστορίες και τις γυναίκες πρωταγωνίστριες με μεγαλύτερο σεβασμό και διαύγεια, η Ιπέρ μάς ξάφνιασε: «Οχι, δεν νομίζω. Κοιτάξτε τι έπαιξε φέτος η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Μία αμερικανίδα και μια γυναίκα άνω των 50 είχε τον καλύτερο φετινό ρόλο. Χτυπάω ξύλο και εύχομαι να πάρει εκείνη το Οσκαρ. Tο ζήλεψα αυτό το ρόλο φέτος. Πολύ.»
