«Η Ελλάδα τέλειωσε! Είναι νεκρή!»
Ο,τι δηλώνει ένας από τους ήρωες - πραγματικούς κατοίκους του απομονωμένου χωριού της ορεινής Ναυπακτίας στην εναρκτήρια σκηνή του «Στο Λύκο» των Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Αράν Χιους δεν είναι παρά μια πικρή διαπίστωση ενός ανθρώπου που δεν χρειάζεται να βρίσκεται στην Αθήνα της ανεργίας, των κλειστών καταστημάτων, των διαδηλώσεων, των οδομαχιών, του ρατσιστικού παραληρήματος και της απόλυτης διάλυσης για αντιληφθεί πως η κρίση βρίσκεται πιο βαθιά απ' όσο ίσως θα ήθελε κανείς να πιστέψει.
Αλλωστε η κρίση έχει φτάσει μέχρι το ορεινό χωριό και οι κάτοικοί του μπορούν να τη νιώσουν είτε μέσα από τις μονίμως ανοιχτές τηλεοράσεις που μεταδίδουν καθημερινά τις εξελίξεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, είτε με την τιμή των τσιγάρων που ακριβαίνουν συνεχώς, είτε γιατί πια είναι πολύ δύσκολο να πουλήσουν τα ζώα τους ή να εκμεταλλευτούν εμπορικά της γη τους.
Γυρισμένο στη διάρκεια δύο χρόνων, το «Στο Λύκο» δεν είναι «μια ταινία για την κρίση» δηλώνουν οι δύο νέοι δημιουργοί του, ο Βρετανός Αράν Χιους και η Χριστίνα Κουτσοσπύρου.
Και ίσως έχουν δίκιο. Με τον ίδιο τρόπο όμως που δεν είναι και ένα ντοκιμαντέρ, αλλά ούτε και μια ταινία μυθοπλασίας, αλλά ένα ιδιόρρυθμο μείγμα ρεαλισμού και fiction που μέσα από την παρατήρηση καταφέρνει να αφηγηθεί ανθρώπινες ιστορίες γραμμένες όχι από το έμπειρο χέρι ενός σεναριογράφου, αλλά από την ίδια τη ζωή.
Με την κάμερα ακίνητη να ακολουθεί την καθημερινότητα δύο οικογενειών, το «Στο Λύκο» χωράει μέσα στα υπέροχα κινηματογραφημένα πλάνα του μια αυθεντική γεύση της ζωής στη ξεχασμένη (ελληνική και όχι μόνο) επαρχία, όπου ο χρόνος κυλάει αργά, οι κανόνες της επιβίωσης ορίζονται πρωτίστως από τις άγριες καιρικές συνθήκες και τα πρόσωπα των ανθρώπων μιλούν από μόνα τους για το αδίστακτο πέρασμα του χρόνου με ό,τι αυτό αφήνει πίσω του ως σημάδι ή ως μια μεγάλη ή μικρή προσωπική ή συλλογική Ιστορία.
Στο τέλος των τεσσάρων ημερών μέσα στις οποίες διαδραματίζεται, το «Στο Λύκο» αναδεικνύει ολοζώντανη την ατμόσφαιρα της μελαγχολίας και της απομόνωσης που διακατέχει τους ερασιτέχνες ηθοποιούς του, καθώς αυτοί μετατρέπονται από κατά λάθος ήρωες μιας ταινίας σε σύμβολα μιας κοσμικής επιβίωσης, με τον ίδιο τρόπο που το ορεινό αφιλόξενο τοπίο μιας άγνωστης Ελλάδας αποκαλύπτει ακόμη και μέσα από την αγριότητά του ένα πανέμορφο κράμα ομορφιάς και ευφορίας.
Και, αναπόφευκτα, η κρίση είναι πανταχού παρούσα, σε στιγμές πιο προφανής και απ' όσο χρειάζεται, ακόμη και σε σημεία που οι δημιουργοί του φιλμ «πασχίζουν» χωρίς λόγο να την φέρουν στο προσκήνιο, μειώνοντας έτσι τη δύναμη μιας εμπειρίας που θα μπορούσε να αποτελεί εκτός από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κινηματογραφικό «πείραμα» και μια οδό για την κατανόησή της...
Tags: ΣΤΟ ΛΥΚΟ, berlinale 2013