Αυτό θα είναι το νέο Οσκαρ του Ντε Νίρο!

Ναι, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο πλέον μας δημιουργεί μια αμηχανία: από το απόλυτο κινηματογραφικό πρότυπο των 70ς, οι επιλογές του μέσα στα χρόνια (εκτός από φωτεινές αναλαμπές) έδειχναν βιασύνη, κακή κρίση, κεκτημένη ταχύτητα. Πειραματισμοί του με την κωμωδία και τον αυτοσαρκασμό ανέδειξαν μία άλλη πλευρά του, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε πάρα πολύ καιρό να δούμε το μεγαλείο της υποκριτικής του στόφας να πρωταγωνιστεί - ίσως από το «Heat» του Μάικλ Μαν.

Κι έρχεται το «Being Flynn» από τον σκηνοθέτη του «About a Boy» Πολ Γουέιτς, το οποίο βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Νικ Φλιν «Another Bullshit Night In Suck City» (που αποτελούσε και τον αρχικό τίτλο της ταινίας). Ο Φλιν διηγείται την περιπέτειά του ως 25χρονος νεαρός, ο οποίος ζώντας με το φάντασμα του εξαφανισμένου πατέρα του πιάνει δουλειά σε άσυλο της Βοστώνης για να τον ανακαλύψει ανάμεσα στους άστεγους. Πάντα γνώριζε ότι ο πατέρας του ήταν ταξιτζής, αλλά στην πραγματικότητα καλλιτέχνης, συγγραφέας. Για αυτό κι εκείνος ως νέος ήθελε να γράψει την ιστορία τους. Δύο πέννες, (η δική του φωνή και του πατέρα του), δύο ιστορίες, μία οικογένεια, κι ένα βλέμμα που μοιραζόμαστε όλοι - για τη ζωή και πώς μπορεί να μας οδηγήσει σε μονοπάτια που ποτέ δεν επιλέξαμε να ακολουθήσουμε.

«Ολοι είμαστε έργα υπό κατασκευή» λέει το tagline της ταινίας, όσο ο Ντε Νίρο μοιάζει να έχει πιάσει από τα μαλλιά τον κατεστραμμένο αντιήρωα πατέρα, ο Πολ Ντάνο βρίσκει το ρόλο-κουτί για να χωρέσει το χαμένο βλέμμα του, και οι Fleet Foxes προσφέρουν το ιδανικό ελεγειακό μουσικό χαλί με το «Helplessness Blues» για να συνοδεύσουν την κινηματογραφική εικόνα με ατόφιο συναίσθημα.

Αν το σενάριο δεν καταφύγει στο εύκολο μελό (ο Πολ Γουέιτς είχε κάνει εξαιρετική δουλειά διασκευάζοντας Νικ Χόρνμπι, αλλά ποιος ξέρει πώς θα μεταφραστεί το καθαρό δράμα του Γουέιτς), αυτή η ταινία θα γίνει αυτόματα κλασική.