Υπάρχουν ταινίες που μένουν απλώς στην ιστορία του σινεμά και άλλες που αλλάζουν για πάντα την ίδια την ιστορία. Το «Toy Story» του Τζον Λάσετερ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Η επανακυκλοφορία του, τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη του προβολή, δεν είναι απλώς μια αφορμή για νοσταλγία, αλλά μια γιορτή για τη στιγμή που το animation πέρασε από την παράδοση του χειροποίητου στο μέλλον του ψηφιακού. Μια στιγμή που έδωσε στην Pixar το βάπτισμα του πυρός και στο κοινό ένα ταξίδι φαντασίας που εξακολουθεί να συγκινεί.
Πριν το 1995, η Pixar ήταν περισσότερο ένα στούντιο τεχνολογίας παρά αφήγησης. Μια ομάδα μηχανικών και δημιουργών που πειραματιζόταν με λογισμικά και εργαλεία για να δώσει ζωή σε εικόνες. Με το «Toy Story» όλα αυτά ενώθηκαν για πρώτη φορά σε μια ολοκληρωμένη ταινία μεγάλου μήκους. Η Disney ρίσκαρε δίνοντας το πράσινο φως, και η Pixar κατάφερε να αποδείξει ότι τα ψηφιακά γραφικά δεν ήταν απλά μια καινοτομία, αλλά μια νέα γλώσσα κινηματογραφικής αφήγησης. Το αποτέλεσμα: το πρώτο πλήρως CGI φιλμ που έγραψε ιστορία.
Σε έναν κόσμο όπου τα παιχνίδια έχουν τη δική τους ζωή όταν οι άνθρωποι δεν είναι παρόντες, το «Toy Story» οδηγεί τους κινηματογραφόφιλους σε ένα φανταστικό ταξίδι μέσα από τα μάτια δύο αντίπαλων παιχνιδιών: του Γούντι, ενός καουμπόι που όταν τραβάς τον σπάγκο μιλάει, και του Μπαζ Λαϊτγίαρ, μιας ηρωικής διαστημικής φιγούρας δράσης. Το κωμικά αταίριαστο δίδυμο μαθαίνει τελικά να παραμερίζει τις διαφορές του όταν χωρίζονται από τον ιδιοκτήτη τους, Αντι, και βρίσκονται σε μια ξεκαρδιστική αποστολή γεμάτη δράση όπου ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν είναι να σχηματίσουν μια αβέβαιη συμμαχία.
Επιστρέφοντας τώρα στην αίθουσα, το μάτι εντοπίζει τις ατέλειες: τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι κάπως σκληρά, οι κινήσεις λιγότερο ρευστές σε σχέση με τις σύγχρονες παραγωγές. Oμως η γοητεία παραμένει ατόφια. Οι υφές των παιχνιδιών, οι λεπτομέρειες στα αντικείμενα, η αίσθηση του χώρου, όλα δούλεψαν το ’95 σαν αποκάλυψη και ακόμα και σήμερα σε κρατούν μέσα στον κόσμο τους. Με την επανέκδοση σε νέα μορφή προβολής, η ζωντάνια των χαρακτήρων και η φαντασία της Pixar ξαναλάμπουν.
Πέρα όμως από την τεχνολογία, η δύναμη του Toy Story βρίσκεται στο σενάριο. Η ζήλια του Γούντι όταν στη ζωή του Αντι μπαίνει ο λαμπερός Μπάζ Λαϊτγίαρ δεν είναι μόνο παιδική ιστορία, αλλά πρόκειται για ένα σχόλιο για τη σύγκρουση παλιού και νέου, για την αγωνία του να χάσεις τη θέση σου στον κόσμο. Καθώς η αφήγηση εξελίσσεται, ο ανταγωνισμός δίνει τη θέση του στη συνεργασία και στη φιλία. Το φιλμ μιλάει για την αποδοχή, την ανάγκη να βρεις τον ρόλο σου, αλλά και για τη δύναμη του να αναγνωρίζεις την αξία του άλλου. Αυτό το ισορροπημένο μείγμα χιούμορ και συγκίνησης είναι που έκανε την ιστορία διαχρονική.
Ο Τομ Χανκς και ο Τιμ Αλεν δεν δάνεισαν απλώς τις φωνές τους. Εδωσαν στους χαρακτήρες προσωπικότητα, ρυθμό και συναισθηματικό βάθος. Η φωνή του Χανκς αποδίδει την ανασφάλεια αλλά και τη στοργή του Γούντι, ενώ ο Αλεν χτίζει έναν Μπαζ γεμάτο αυτοπεποίθηση που σταδιακά αποκαλύπτει ευαισθησία. Η χημεία τους είναι το μυστικό της ταινίας, μιας και χωρίς αυτή, η τεχνολογία από μόνη της δε θα αρκούσε. Στην ίδια εξίσωση μπαίνει και η μουσική του Ράντι Νιούμαν, με το «You’ve Got a Friend in Me» να γίνεται κάτι παραπάνω από τραγούδι: μια υπόσχεση, ένας συναισθηματικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλη η αφήγηση.
Το «Toy Story» δεν ήρθε για να μιλήσει μόνο στα παιδιά. Μίλησε σε κάθε θεατή για την αξία της φιλίας, τη δύναμη της συντροφικότητας και την αναπόφευκτη αλλαγή. Ο Γούντι αντιπροσωπεύει την παράδοση που παλεύει να μην ξεχαστεί, ενώ ο Μπαζ συμβολίζει τη γοητεία του καινούριου που ακόμα δεν έχει βρει την αληθινή του ταυτότητα. Και οι δύο μαζί δείχνουν ότι το μέλλον και το παρελθόν δεν είναι αντίπαλοι, αλλά δύο πλευρές της ίδιας ιστορίας. Αυτό το μάθημα, τυλιγμένο σε μια περιπέτεια γεμάτη δράση και ατάκες που έχουν μείνει κλασικές, είναι η ουσία της διαχρονικότητας του φιλμ.
Η φετινή επέτειος δεν είναι απλά μια ακόμη επανακυκλοφορία. Είναι ένας εορτασμός για μια ταινία που άλλαξε το σινεμά. Το να δεις ξανά τον Γούντι και τον Μπαζ στη μεγάλη οθόνη, με τη λάμψη που τους αξίζει, είναι σαν να επιστρέφεις στη στιγμή που το animation γύρισε σελίδα. Και παρά τις δεκαετίες που πέρασαν, η ταινία παραμένει φρέσκια, ζωντανή και απίστευτα διασκεδαστική.
Το «Toy Story» δεν είναι μόνο το ξεκίνημα ενός πετυχημένου franchise, είναι το φιλμ που απέδειξε ότι η τεχνολογία μπορεί να υπηρετήσει την καρδιά μιας ιστορίας. Τριάντα χρόνια μετά, εξακολουθεί να μας κάνει να γελάμε, να συγκινούμαστε και να βλέπουμε τον κόσμο με μάτια παιδιού. Με αυτή την ταινία, η Pixar εκτοξεύτηκε στη στρατόσφαιρα του animation κι εμείς, μαζί με τον Γούντι και τον Μπαζ, ταξιδέψαμε στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.