Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Ντέιβιντ Εμπερσχοφ που αφηγείται μια εκδοχή της ιστορίας του Αϊναρ Βέγκενερ (γνωστού ως Λίλι Ελμπε), την περίοδο που αποφάσισε να κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, σοκάροντας τους ανθρώπους της εποχής. Ως Αϊναρ ήταν παντρεμένος με τη ζωγράφο Γκέρντα Βέγκενερ που στα έργα της τον συμπεριλάμβανε, αρχικά, ως μυστήρια, μελαχρινή κοπέλα με όμορφα πόδια. Ετσι ανακάλυψε τα θέματα σεξουαλικής ταυτότητας που είχε, αποφασίζοντας να προχωρήσει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου.
Γοητευτικό, καλοφτιαγμένο, προσεκτικό να μην ενοχλήσει σχεδόν κανέναν, το φιλμ του Τομ Χούπερ προσπαθεί πολύ σκληρά να αγγίξει ένα συγκεκριμένο ιδανικό, να αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά που θα το κάνουν αυτό που ονειρεύεται: μια καλογυαλισμένη βιογραφία αντάξια για μερικά Οσκαρ. Το γεγονός ότι το κατάφερε ίσως να κάνει τον σκηνοθέτη του και τους ανθρώπους πίσω από την παραγωγή να νιώθουν ικανοποιήμενοι, όμως που αφήνει τον θεατή του στην πραγματικότητα;
Το «Κορίτσι από τη Δανία» αφηγείται μια ιστορία προσωπικής τόλμης και δύναμης, ενός πρωτοπόρου πνεύματος κι ενός ζευγαριού που δεν φυλακίστηκε από τις συμβάσεις, με τρόπο που υποκύπτει σε κάθε κινηματογραφική σύμβαση που μπορείς να φανταστείς: στην λεπτοδουλεμένη ανασύσταση της εποχής, στην ρομαντική μουσική, στις απλοποίηση μιας γεμάτης αντιθέσεις προσωπικής δοκιμασίας σε όμορφα πλάνα κομψής μελαγχολίας.
Το φιλμ δεν κοιτάζει καθόλου πιο βαθιά από την επιφάνεια των χαρακτήρων του, δεν κατορθώνει να δημουργησει κανένα δυνατό συναίσθημα, ούτε καν σε ένα επίπεδο μελοδραματισμού, δεν τολμά να γίνει αιχμηρό, να κριτικάρει ή να επαινέσει τους χαρακτήρες του. Αντίθετα παραμένει καθώς πρέπει με έναν σχεδόν εξοργιστικό τρόπο, αφήνοντας τα σκηνικά και το κοστούμια, την μουσική και τους ηθοποιούς να γεμίσουν το κενό που αφήνει το κομμάτι εκείνο που θα γέμιζε από την πολύ πιο ενδιαφέρουσα ψηλάφηση της σεξουαλικότητας, της εποχής της ψυχοσύνθεσης των ηρώων, πράγματα που το φιλμ απλά αγγίζει με έναν τρόπο απόλυτα αμήχανο κι επιφανειακό.
Κι σε αυτή την «τεχνητή» ταινία κοστουμιών κι υπέροχων πλάνων, ακόμη και οι δυο υποψήφιοι για Οσκαρ πρωταγωνιστές του, η Αλίσια Βικάντερ κι ο Εντι Ρεντμέιν, ακόμη κι αν ανυψώνουν τους συχνά σκονισμένους διαλόγους τους, δεν μπορούν παρά να μοιάζουν κι αυτοί σαν κομμάτι μιας κατασκευής και δεν παύουν να επιδεικνύουν τους ηθοποιούς που είναι εις βάρος των χαρακτήρων τους, κάνοντας για παράδειγμα δύσκολο να δεις την Λίλι πίσω από τον τρόπο που ο Ρεντμέιν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με το πόσο χαμένος είναι σε αυτή...
Διαβάστε ακόμη:
