Σίγουρα έχετε ακούσει πολλά για τη νέα ταινία τρόμου «Μίλα Μου» τα οποία, όπως και με τα ταριχευμένο χέρι της το οποίο δεσπόζει μέσα σε αυτή, έχουν πάρει κάπως θρυλικές διαστάσεις.
Ισως έχετε ακούσει το ότι είναι γυρισμένη από δυο αδέρφια από την Αυστραλία με ελληνική καταγωγή, τους Ντάνι και Μάικλ Φιλίππου, οι οποίοι έγιναν παγκοσμίως γνωστοί μέσω του διαδικτυακού τους καναλιού RackaRacka, με πάνω από 1.5 δισεκατομμύριο θεάσεις στο YouTube. Ισως το ότι είχε συζητηθεί όσο λίγες στο φετινό Φεστιβάλ του Sundance, αλλά και ότι είχε καταφέρει να κάνει το αμερικάνικο box office να ουρλιάξει από χαρά, όταν κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Αλλά σίγουρα ότι πρόκειται μια από τις καλύτερες και πιο τρομαχτικές ταινίες που θα δείτε φέτος.
Και όλα αυτά είναι αλήθεια.
Η ιστορία της ταινίας ακολουθεί μια ομάδα φίλων που ανακαλύπτει πως μπορεί να καλεί πνεύματα μέσω ενός ταριχευμένου χεριού και εθίζεται στη νέα αυτή περιπέτεια, μέχρι που ένας εξ αυτών ξεπερνά τα όρια και απελευθερώνει τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις.
Το «Μίλα Μου» μοιάζει να ακολουθεί τη μόδα που ξεκίνησαν άλλες ταινίες τρόμου όπως τα εξαιρετικά «Σε Ακολουθεί» και «Ασε το Κακό να Μπει», οι οποίες «μεταφράζουν» τις εφηβικές αγωνίες και ανασφάλειες σε αγνό τρόμο, εδώ με μια ισχυρό δόση τρέλας, του χιούμορ και του gore του «Evil Dead» του Σαμ Ράιμι. Επιρροές τις οποίες οι Φιλίππου δεν κρύβουν ούτε στιγμή αλλά φορούν με τιμή ως παράσημο στην ταινία τους.
Για τα αδέρφια Φιλίππου η ταινία, όπως και με την παρέα εφήβων που ακολουθεί, μοιάζει σαν την δική τους ιεροτελεστία ενηλικίωσης, χωρίς όμως να αφήνουν πίσω την τρέλα και την ενέργεια των RackaRacka. Αντίθετα, τη χρησιμοποιούν μάλιστα προς όφελός τους σκηνοθετώντας σε σωστές δόσεις το δράμα και τον τρόμο, όπως στην εισαγωγική σκηνή (ένα μονοπλάνο στην ουσία) που κόβει την ανάσα με την ωμότητα του, όταν ένα πάρτι εξελίσσεται σε τραγωδία.
Αυτή η σκηνή αποτελεί το θεμέλιο για εκείνους για να μας εισάγουν σε αυτή την σκοτεινή ιστορία και να μας συστήσουν αυτή την ομάδα των παιδιών που προσπαθούν να νιώσουν αυτό το κάτι όταν μια κοινωνία και τα media τους θέλουν να είναι απλά να είναι κολλημένα, σαν ζωντανοί νεκροί, μπροστά από μια οθόνη. Το ταριχευμένο χέρι είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να μοιάζει θελκτικό. Απλώνεται με έναν τρόπου που σου ζητά να το ακολουθήσεις μέσα στο σκοτάδι και τον τρόμο κι εσύ, όπως και οι ήρωες της ταινίας, αποδέχεσαι την πρόσκληση με χαρά.
Οι Φιλίππου σκηνοθετούν τον τρόμο χωρίς ιδιαίτερα πετάγματα, αλλά ποντάροντας στην βαριά απειλητική ατμόσφαιρα που καταφέρνει χωρίς προσπάθεια να τρυπώσει μέσα σου και να σε ανατριχιάσει. Υπάρχει μια μινιμαλιστική προσέγγιση στον τρόμο που όμως ποτέ δεν υπονομεύεται από τις όποιες δήθεν προσεγγίσεις της εποχής του elevated horror.
Αλλά ο τρόμος χτυπάει ακόμα δυνατά όταν υπάρχει ένα συναισθηματικό υπόβαθρό πίσω από αυτόν. Και εδώ η ιστορία έχει και μια πιο δραματική χροιά η οποία, σε συνδυασμό με τους προσγειωμένους και αληθινούς χαρακτήρες της, μοιάζει και ως μια αλληγορία για τη κατάθλιψη στους εφήβους και το πως τα social media βοηθάνε σε αυτό, προμηνύοντας έτσι το δυνατό και συνταρακτικό του φινάλε.
Σκόπιμα αργό σε σημεία που ίσως μερικές φορές να λειτουργούν αρνητικά στη δυναμική της ταινίας που ίσως αρχικά να είχαν πιστέψει οι δημιουργοί τους και με τους δαίμονες, πραγματικούς και μη, να μην αφήνουν την επίδρασή που αρχικά φαίνεται πως είχε υποσχεθεί η ταινία, το «Μίλα Μου» παραμένει ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά ντεμπούτα στο είδους του τρόμου, έχοντας κάποια από την αίγλη των παλιών κλασσικών ταινιών και την θηριώδη αυτή ορμή της νέας αυτής γενιάς κινηματογραφιστών. Πιάστε το χέρι κάποιου και ακολουθήστε τυφλά…
