Oταν μια ομάδα φίλων ανακαλύπτει πώς να καλεί πνεύματα μέσω ενός ταριχευμένου χεριού, εθίζεται στη νέα περιπέτεια, μέχρι που ένας εξ αυτών ξεπερνά τα όρια και απελευθερώνει τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις.
Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας τρόμου «Μίλα Μου» των Ντάνι και Μάικλ Φιλίππου, δύο αδελφών από την Αυστραλία με ελληνική καταγωγή, οι οποίοι έγιναν παγκοσμίως γνωστοί μέσω του διαδικτυακού τους καναλιού RackaRacka, με πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο θεάσεις στο YouTube.
Μια πραγματική πανδαισία από DIY βιντεάκια, γεμάτα από μεταδοτική ενέργεια, απαράμιλλο πάθος και πάνω από όλα μια σπάνια ευρηματικότητα και πρωτοτυπία (και, ναι, αρκετή τρέλα) που σπάνια βλέπεις πλέον εκεί... μέσα.
Ετσι, γι’ αυτούς, η ταινία «Μίλα Μου» μοιάζει σαν την δική τους ιεροτελεστία ενηλικίωσης, χωρίς όμως να αφήνουν πίσω την τρέλα και την ενέργεια των RackaRacka. Αντίθετα, τη χρησιμοποιούν προς όφελός τους για να σκηνοθετήσουν μια από τις καλύτερες και, σίγουρα, μια από τις τρομαχτικότερες ταινίες της χρονιάς για μια ομάδα παιδιών που προσπαθούν να νιώσουν αυτό το κάτι όταν μια κοινωνία και τα media τους θέλουν να είναι απλά να είναι κολλημένα, σαν ζωντανοί νεκροί, μπροστά από μια οθόνη.
Το Flix μίλησε με τα δυο αδέρφια Φιλίππου, δυο από τα πιο κουλ και ακομπλεξάριστα τυπάκια εκεί έξω, για τις επιρροές τους, για την Ελλάδα, αλλά και πως κατάφεραν από τα DIY κλιπάκια τους να γυρίσουν μια από τις ταινιες, η οποία συζητιέται όσο καμία άλλη φέτος.
Διαβάστε ακόμα: Ο Πίτερ Τζάκσον εξυμνεί το «Μίλα Μου» ως την καλύτερη ταινία τρόμου των τελευταίων ετών
Πώς προέκυψε η ιδέα του «Μίλα Μου»; Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτή;
Υπήρχε ένας γείτονας που έμενε λίγο πιο κάτω από εμάς και τον είδαμε να μεγαλώνει και θυμάμαι ότι υπήρχε ένα βίντεο που τον έδειχνε να πειραματίζεται με ναρκωτικά για πρώτη φορά και είχε μια πολύ αρνητική αντίδραση σε αυτά που είχε πάρει. Επεσε στο πάτωμα και είχε σπασμούς και όλα τα παιδιά τα οποία ήταν μαζί του όχι μόνο δεν τον βοήθησαν, αλλά απλά τον τραβούσαν βίντεο και γελούσαν μαζί του. Μας είχε επηρεάσει τόσο πολύ αυτό και αποτέλεσε ένα πραγματικά μεγάλο σημείο έμπνευσης για την ταινία μας.
Η ταινία ξεκινά πολύ δυνατά, με μια έντονη και πραγματικά εντυπωσιακή εναρκτήρια σκηνή με ένα πάρτι σε ένα σπίτι, η οποία είναι βασικά ένα μεγάλο μονοπλάνο. Πώς το καταφέρατε αυτό;
Στην πραγματικότητα η πρώτη σκηνή της ταινίας ήταν η τελευταία που γυρίσαμε. Ηταν ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι της για να το καταφέρουμε γιατί υπήρχαν τόσα πολλά μέρη στα οποία έπρεπε να επικεντρωθούμε. Προσπαθήσαμε να γυρίσουμε νωρίτερα μια αρκετά μεγάλο πλάνο και ήταν δύσκολο να το καταφέρουμε. Αυτό το πλάνο ήταν ακόμα πιο δύσκολο, επειδή είχαμε μόνο δέκα πόρτες στο σπίτι, οπότε έπρεπε να το πετύχουμε μέσα σε δέκα μόλις δέκα λήψεις και μετά, όταν τελικά το καταφέραμε, εκείνο το ψεύτικο πάρτι μετατράπηκε σε κάτι το αληθινά μοναδικό. Εμείς και το συνεργείο έπρεπε συνεργαστούμε τέλεια και επειδή γυρίσαμε αυτή την σκηνή τελευταία είμασταν όλοι πιο δυνατοί και πιο έμπειροι, αλλά και ταυτόχρονα και πιο εξαντλημένοι.
Το ταριχευμένο χέρι βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας σας. Πως σας ήρθε η ιδέα αυτή; Ηταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε για την ταινία σας ή ήταν και άλλες ιδέες;
Στο προσχέδιο του σεναρίου ήταν απλώς στοιχειωμένο αντικείμενο. Δεν ξέραμε τι θα ήταν, αλλά θεματικά τα χέρια, το άγγιγμα και η σύνδεση που έχουμε με τους άλλους βρίσκονταν από την αρχή ως ιδέα. Οπότε μετά αργότερα, στο δεύτερο προσχέδιο του σεναρίου, το χέρι άξιζε δικαιωματικά να γίνει το αντικείμενο τρόμου της, μιας η ταινία είχε ως υπόβαθρο αυτό.
Αν υπάρχει μια ρεαλιστική αίσθηση σε μια ταινία τρόμου με χάρτινους χαρακτήρες, δίνει ένα ψεύτικο συναίσθημα σε όλο αυτό και δεν γίνεται ποτέ τρομακτική, γιατί ξέρετε ότι παρακολουθείτε μια ταινία. Και εμείς θέλαμε να κάνουμε την δική μας να μοιάζει αληθινή.»
Ενα από τα θέματα που διερευνά η ταινία είναι επίσης η σχέση των νέων σήμερα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πώς χρησιμοποιούν τα τηλέφωνά τους ως μέσο ασπίδας για τα τραύματα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Ποιες ήταν οι αρχικές σας σκέψεις για τη δημιουργία μιας ταινίας για μια γενιά (και την ψυχολογία της) που έχει εμμονή με τα social media;
Απλώς θέλαμε να κάνουμε μια ταινία που να είναι επίκαιρη και να διαδραματίζεται έναν κόσμο που καταλαβαίναμε. Και ο κόσμος των social media ήταν έναν κόσμος αρκετά γνωστός σε εμάς λόγω της δουλειάς μας [στο κανάλι RackaRacka του YouTube]. Είναι απλώς ένας κόσμος που γνωρίζουμε καλά και στον οποίο συμμετέχουμε, οπότε δεν νομίζω ότι προσπαθούμε απαραίτητα να κάνουμε μια παρατήρηση. Υποθέτουμε ότι κατά κάποιον τρόπο το κάνει, αλλά υπάρχουν θετικά και αρνητικά στα social media. Αλλά ναι, ήταν περισσότερο να φτιάξουμε μια ταινία που θα ήταν επίκαιρη σε αντίθεση με το να γίνει μια παρατήρηση και ένα σχόλια για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Γυρίσατε μια από τις πιο τρομαχτικές ταινίες τρόμου που έχουμε δει φέτος με μια ανατριχιαστική και απόκοσμη ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια της. Ταυτόχρονα όμως έχει και μερικούς από τους πιο προσγειωμένους και αληθινούς χαρακτήρες που έχουμε δει σε ταινία τρόμου. Ποια ήταν η διαδικασία της συγγραφής αυτών των χαρακτήρων και της ενσωμάτωσής τους σε αυτόν τον υπερφυσικό κινηματογραφικό σύμπαν που έχετε δημιουργήσει;
Ξέραμε ότι θέλαμε η ταινία να λειτουργήσει και ως ταινία τρόμου και ως δραματική ταινία. Αυτό ήταν ένα πράγμα που θέλαμε, να μπορέσουμε πραγματικά να το συνδέσουμε τους χαρακτήρες και κάποια γεγονότα με ανθρώπους που γνωρίσαμε την πραγματική ζωή και με βάση τις εμπειρίες που είχαμε στην πραγματική μας ζωή. Οπότε απλά γνωρίζαμε πως να την κάνουμε να λειτουργεί ως δραματική ταινία - χρειαζόμασταν δυνατούς χαρακτήρες. Ολο αυτό προσθέτει στον τρόμο και κάνει την ταινία πιο τρομακτική. Αν είναι άνθρωποι με τους οποίους μπορείτε να ταυτιστείτε ή να συμπάσχετε όταν τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά, το νιώθετε πραγματικά περισσότερο και μετά γίνεται πιο ρεαλιστικό. Αλλά αν υπάρχει μια ρεαλιστική αίσθηση σε μια ταινία τρόμου με χάρτινους χαρακτήρες, δίνει ένα ψεύτικο συναίσθημα σε όλο αυτό και δεν γίνεται ποτέ τρομακτική, γιατί ξέρετε ότι παρακολουθείτε μια ταινία. Και εμείς θέλαμε να κάνουμε την δική μας να μοιάζει αληθινή.
Εχετε δει πολλές ταινίες τρόμου όταν ήσασταν πιο νέοι; Ποιες από αυτές σας επηρέασαν περισσότερο στη δημιουργία αυτής της ταινίας;
Το «Αφησε το Κακό Να Μπει» είναι μια πολύ δυνατή ταινία τρόμου που επικεντρώνεται στους χαρακτήρες. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι πραγματικά ολοκληρωμένοι και μοιάζουν αληθινοί και, ναι, έχουν τόσα πολλά επίπεδα στην εξέλιξή τους. Οπότε ναι αυτή η ταινία μας επηρέασε αρκετά. Αυτή η ταινία και οι χαρακτήρες της είναι τρομαχτικοί αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Οχι με την κλασική έννοια των ταινιών τρόμου ή επειδή συμβαίνουν αρκετά σκληρά πράγματα αλλά επειδή μπορείς να καταλάβεις τις πράξεις τους και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, κάτι που την κάνουν περισσότερο σοκαριστική.
Εκατό τοις εκατό θα θέλαμε να γυρίσουμε μια μέρα μια ταινία στην Ελλάδα. Η μητέρα μας είναι Ελληνίδα και έχουμε πάει στην Ελλάδα για έναν μήνα για να προπονηθούμε και να πάρουμε μέρος σε έναν αγώνα πυγμαχίας. Θα θέλαμε πολύ να ξαναπάμε στην Ελλάδα και να την εξερευνήσουμε.»
Εχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα υπάρξει ένα σίκουελ με τίτλο «Talk 2 Me». Εχετε ήδη γράψει το σενάριο; Θα συνεχίσει την ιστορία αυτή ή θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό;
Πράγματι υπάρχει μια συνέχεια η οποία έχει πάρει το πράσινο φως, αλλά αυτή την στιγμή γράφονται δυο σενάρια. Το ένα συνεχίζει την ιστορία των χαρακτήρων που έχουμε ήδη γνωρίσει και το άλλο τι οποίο πρόκειται για κάτι τελείως καινούργιο. Οπότε βλέπουμε τι είναι πιο δυνατό μόλις τελειώσουμε με αυτά τα προσχέδια και θα το συνεχίσουμε. Ισως το κάνουμε τριλογία. Ποιος ξέρει;
Για κάποιους είναι δύσκολο να συνεργάζονται με μέλη της οικογένειας τους στην δουλειά τους. Πόσο δύσκολο ήταν και για τους δυο σας να δουλεύετε σε ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ με τον δίδυμο αδερφό σας;
Γυρίζουμε ταινίες και φτιάχνουμε πράγματα μαζί από όταν είμασταν 9 χρονών, οπότε μας είναι δύσκολο να απαντήσουμε σε μια τέτοια ερώτηση. Ισως όταν κάναμε την περιοδεία για την ταινία και τις συνεντεύξεις Τύπου να ήταν κάπως ενοχλητικό. Αλλά γενικά όταν είμαστε και οι δυο παρέα γενικά κολλάμε πολύ εύκολα. Ισως και στο post-production όπου εκεί διαφωνούσαμε συνέχεια για το πόσο δυνατά θα έπρεπε να ακούγεται ένα ηχητικό εφέ ή στο μοντάζ όταν εκείνη η σκηνή θα έπρεπε να ήταν τρία δευτερόλεπτα μικρότερη. Υπήρξαν αρκετές συγκρούσεις μεταξύ μας τότε. Αλλά το λύσαμε παίζοντας μπουνιές και ο Ντάνι πάντα έχανε.
Γνωρίζουμε πως είστε Αυστραλοί με ελληνική καταγωγή. Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα και έχετε σκεφτεί ποτέ να κάνετε μια ταινία εδώ;
Εκατό τοις εκατό θα θέλαμε να γυρίσουμε μια μέρα μια ταινία στην Ελλάδα. [Ακολουθεί spoiler από το φινάλε της ταινίας «Talk to Me»] Η ταινία τελειώνει στην Ελλάδα με μια σκηνή που διαδραματίζεται εκεί. Εχουμε Ελληνες και Ελληνοκύπριους γονείς. Η μητέρα μας είναι Ελληνίδα και έχουμε πάει στην Ελλάδα για έναν μήνα για να προπονηθούμε και να πάρουμε μέρος σε έναν αγώνα πυγμαχίας. Θα θέλαμε πολύ να ξαναπάμε στην Ελλάδα και να την εξερευνήσουμε. Εχουμε τόσα ξαδέρφια εκεί, τόση οικογένεια που πρέπει να συναντήσουμε ξανά.
Η ταινία «Μίλα Μου» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 2 Νοεμβρίου από τη Neo Films.
