Υπάρχουν ταινίες που, από την πρώτη τους περιγραφή, ξυπνούν την περιέργεια του θεατή. Η ιστορία του «Roofman», που βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα γύρω από τον Τζέφρι Μάντσεστερ, είναι μία από αυτές: ένας άντρας που, αποτυγχάνοντας να βρει τη θέση του μετά τον στρατό, επιλέγει έναν απροσδόκητο δρόμο εγκλήματος και κρυφής ζωής πάνω από τις στέγες καταστημάτων. Στα χέρια του Ντέρεκ Σιανφράνς (γνωστός για τα «Blue Valentine» και «Στο Τέλος του Δρόμου»), το υλικό αυτό παίρνει σχήμα, αλλά όχι πάντα με τον πιο συνεκτικό τρόπο.
Η σκηνοθεσία του Σιανφράνς έχει την γνώριμη ικανότητά του να δίνει χώρο στις σιωπές και τις μικρές κινήσεις των ηρώων. Η εικόνα, γυρισμένη σε φιλμ, έχει μια γλυκόπικρη νοσταλγία, ενώ οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας του Μάντσεστερ μέσα σε έναν χώρο-καταφύγιο αποδίδονται με φροντίδα. Ωστόσο, η αφήγηση δεν είναι πάντα σταθερή κι εκεί που περιμένεις να εμβαθύνει στα ψυχολογικά αδιέξοδα του ήρωα, γίνονται γρήγορα άλματα, αφήνοντας ερωτήματα αναπάντητα.
Το σενάριο κινείται ανάμεσα στην ελαφρότητα μιας σχεδόν κωμικής παραδοξότητας και στο βάρος ενός δραματικού πορτρέτου. Η ιδέα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: ένας άντρας που εισβάλλει σε McDonald’s από τις στέγες και ζει κρυμμένος σε κατάστημα παιχνιδιών του Toys “R” Us για μήνες, χωρίς κανείς να τον πάρει χαμπάρι. Παρ’ όλα αυτά, η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν είναι ισομερώς δυνατή, καθώς μερικοί μένουν επίπεδοι, ενώ άλλες στιγμές γεμίζουν με περιττή πληροφορία, χαλώντας κάπως τον ρυθμό της ταινίας.
Εκεί που η ταινία κερδίζει πραγματικά πόντους είναι στις ερμηνείες. Ο Τσάνινγκ Τέιτουμ παραδίδει μια ώριμη, γεμάτη αντιφάσεις παρουσία. Φέρνει στον Μάντσεστερ μια παράξενη μίξη γοητείας, αφέλειας και εσωτερικού πόνου, που κάνει τον χαρακτήρα του δύσκολο να ξεχαστεί. Η Κίρστεν Ντανστ στέκεται πλάι του με ευαισθησία, λειτουργώντας σαν συναισθηματικό αντίβαρο, αν και η σχέση τους δεν αναπτύσσεται όσο θα μπορούσε. Οι δευτερεύουσες παρουσίες των ΛαΚιθ Στάνφιλντ, Μπεν Μέντελσον και Πίτερ Ντίνκλατζ δίνουν στίγματα ενδιαφέροντος, χωρίς όμως να χαράζουν ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Το «Roofman» είναι μια ταινία που σε στιγμές λάμπει, χάρη στην ιδιότυπη ιστορία και την ερμηνεία του Τέιτουμ, αλλά δεν καταφέρνει να χτίσει μια απολύτως συνεκτική εμπειρία. Ο Σιανφράνς παραμένει σκηνοθέτης που ξέρει να αποτυπώνει την ανθρώπινη ευθραυστότητα, όμως εδώ η δύναμη του υλικού του δεν αξιοποιείται πλήρως, δίνοντας ένα ενδιαφέρον δράμα με αληθινές στιγμές αλλά και εμφανείς αδυναμίες, που τελικά αφήνει τον θεατή να αναρωτιέται περισσότερο για το τι θα μπορούσε να είναι παρά για το τι τελικά είναι.