Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τιμ Θαρπ. Ο Σάτερ Κίλι είναι τελειόφοιτος λυκείου, γοητευτικός, ωραιοπαθής και η ψυχή των πάρτι. Εργάζεται σε ένα κατάστημα με αντρικά ρούχα και λατρεύει τη δουλειά του. Πραγματικά δεν ανησυχεί για τίποτα και δεν κάνει κανένα σχέδιο για το μέλλον. Παράλληλα, είναι εκκολαπτόμενος αλκοολικός που δεν αποχωρίζεται με τίποτα το ποτήρι με το ουίσκι. Μετά το χωρισμό με την κοπέλα του, η οποία τον παράτησε, καταφεύγει στο ποτό, μεθάει και ξυπνάει σε ένα ξέφωτο, όπου το πρώτο πράγμα που αντικρίζει, όταν ανοίγει τα μάτια του, είναι η Εϊμι Φίνικι. Εκείνη είναι διαφορετική: είναι το «καλό κορίτσι», διαβάζει βιβλία επιστημονικής φαντασίας λίγο πριν κοιμηθεί και, βέβαια, δεν έχει αγόρι. Παρόλο που η Εϊμι κάνει σχέδια για το μέλλον και ο Σάτερ εξακολουθεί να ζει την απατηλή ψευδαίσθηση της ζωής του, κατά ένα περίεργο τρόπο, έλκονται μεταξύ τους και παρασύρονται σ' έναν έρωτα με αμφίβολη κατάληξη.
Αν έχετε βαρεθεί τις ατσαλάκωτες ρομαντικές κωμωδίες, τα τίγκα στις hipster νότες soundrtack και την κουραστικά προβλέψιμη ιδιοτροπία ενός σινεμά που θέλει να μιλήσει για την αγάπη στα χρόνια της νιότης (ναι, «500 Μέρες με τη Σάμερ» για σένα μιλάω), τότε το «Ονειρεμένο Τώρα» είναι η ταινία που ψάχνατε.
Μπορεί οι σεναριογράφοι του να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έγραψαν την απόλυτη ρομαντική ιστορία των hipster που αγάπησαν τον μετ εμποδίων έρωτα της Ζόι Ντεσανέλ και του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, όμως εδώ δείχνει να υπάρχει κάτι λίγο πιο ουσιαστικό και βαθύ εκτός από όμορφα ρούχα και γοητευτική μελαγχολία. Ξεκινώντας από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Η Σέιλιν Γούντλεϊ και ο Μάιλς Τέλερ δεν είναι απλά εξαιρετικοί στους ρόλους τους (βραβευμένοι στο Sundance για τις ερμηνείες τους), αλλά κυρίως, μοιάζουν σαν παιδιά που θα μπορούσες να συναντήσεις στο σχολείο σου, αληθινοί άνθρωποι κι όχι κινηματογραφικά πρότυπα.
Ο τρόπος που η ερωτική τους ιστορία εξελίσσεται, δίχως ξεκάθαρη διαδρομή, με αμηχανία και πισωγυρίσματα, με αμφιβολίες και συνεχή διερεύνηση της περιοχής του, θυμίζει κάτι που μπορείς να αναγνωρίσεις και που κυρίως δεν μοιάζει ούτε στιγμή απλουστευμένο ή ψεύτικο.
Κι ακόμη, οι ίδιοι οι χαρακτήρες τους προφταίνουν να αποκτήσουν βάθος και προϊστορία στην σύντομη συνάντησή μαζί μας στην διάρκεια της ταινίας και μια σκιά από κάτι λίγο πιο μαύρο, που εκδηλώνεται στην σχέση τους με τους γονείς τους, στον τρόπο που Εϊμι δεν μπορεί να υψώσει το ανάστημά της σε κανέναν, στο ποτήρι με τον χυμό και το αλκοόλ που κουβαλά σχεδόν πάντα μαζί του ο Σάτερ.
Κι αυτό που κάνει την ταινία του Τζέιμς Πόνσολντ ακόμη πιο πετυχημένη, είναι το πόσο απροσδόκητα κατορθώνει να σε γοητεύσει, ο τρόπος με τον οποίο ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που στην αρχή έμοιαζε με ένα ακόμη σχολικό ρομάντζο, κρύβει περισσότερα επίπεδα και μια ακαταμάχητη συναισθηματική ειλικρίνεια που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο από το να του παραδοθείς.
