Το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από τον διαβόητα μυστηριώδη σκηνοθέτη κι αιώνιο enfant terrible του γαλλικού σινεμά είναι να συνθέσει την αυτοβιογραφία του (ήταν ανάθεση από το Pompidou για να συνοδεύει μία έκθεση που τελικά δεν έγινε ποτέ). Η αυτοπροβολή είναι το αντίθετο της ιδιωτικότητας κι ο Λεός Καράξ δεν ήταν ποτέ «εκεί», στα αδιάκριτα φώτα - ακόμα και μιας πιο εστέτ, art-house célébrité. Για αυτό κι ο τίτλος αυτού του κινηματογραφικού selfie, αυτού του ταριαστά ιδιόρυθμου κολλάζ πολιτικών ιδέων, αυτοβιογραφικών αναμνήσεων, κοινωνικών απόψεων και κινηματογραφικών εικόνων σε κάνει να χαμογελάς: θα καταφέρεις να ανακαλύψεις τον πραγματικό Καράξ πίσω από τις ψηφίδες αυτού του εικονογραφημένου μωσαϊκού;
Ναι. Κι αν δεν τον ανακαλύψεις με μία γραμμική λογική, σίγουρα θα συνδεθείς ουσιαστικά με την παλλόμενη φλέβα του που κυλά αίμα, οξυγόνο και σινεμά. Με την ευφορική αγάπη του για τη μουσική που δυναμώνει στη διαπασών τα συναισθήματα. Με το καυστικό φλέγμα και το δαιμόνιο χιούμορ του όταν συζητά για παλιούς και σύγχρονους δικτάτορες. Με την τεντωμένη ευαισθησία του όταν αναφέρεται στους μετανάστες που πνίγονται στη Μεσόγειο σε μια πραγματικότητα χωρίς τίτλους τέλους. Με το βλέμμα του που πέφτει ερωτευμένα, στοργικά και με συγκινημένη ευγνωμοσύνη προς όλους τους πρωταγωνιστές του. Με τον πυρετό αυτοκριτικής που πέφτει σκληρά στον αντικατοπτρισμό του ως εραστή, σύντροφο, πατέρα, γιο. Με την εκστατική, μεταδοτική τρέλα του.
Ο Καράξ μοντάρει οπτικοακουστικά ψήγματα, στιγμές και τις σκορπά στην οθόνη σαν πανκ χρυσόσκονη. Moντάρει (φαινομενικά) ελλειπτικά, αλλά, αν κοιτάξεις προσεκτικά, σε μία διακριτική και ουσιαστική θεματική αφήγηση της προσωπικής του ιστορίας. Ποια είναι τα υλικά που τον έπλασαν; Ποιοι επηρέασαν το έργο του; Ποιοι καθόρισαν και καθορίζουν τη ζωή και τις ζωές μας; Μπροστά από τα μάτια μας θα παρελάσουν σκηνές από 31 ταινίες (από την «Αυγή» του Μουρνάου και το «Vertigo» του Χίτσκοκ, μέχρι τα δικά του - «Η Δική Μας Νύχτα», «Οι Εραστές της Γέφυρας», «Holy Motors», «Annette»). Πάνω από 40 μουσικά κομμάτια - από Μάιλς Ντέιβις και Μπετόβεν, μέχρι Ντέιβιντ Μπόουϊ και Κάιλι Μινόγκ. Εικόνες του Χίτλερ, του Τραμπ, του Πούτιν, του Νετανιάχου. Φιγούρες πατεράδων που απέτυχαν και μικρών παιδιών που μεγάλωσαν με ένα κενό που έπρεπε να γεμίσει. Με σινεμά.
Το στυλ και η αισθητική, καθαρά δική του. Η φόρμα, το μοντάζ, το voice over, ακόμα και η γραμματοσειρά των γραφικών - μία ολοφάνερη υπόκλιση στον κινηματογραφική του ήρωα. Τον Ζαν Λικ Γκοντάρ. Αλλωστε από τις πρώτες ταινίες του ο Καράξ τον ακολουθεί ως μαγεμένος μαθητής - ακόμα κι η φιγούρα της γλυκιάς σαν ζαχαρωτό Ζιλιέτ Μπινός στη «Δική μας Νύχτα» με το κόκκινο πουλόβερ παραπάμπει στην Άννα Καρίνα. Το ηχητικό μήνυμα που έχει αφήσει ο Γκοντάρ στον τηλεφωνητή του και ο Καράξ μάς επιτρέπει να ακούσουμε μάς κάνει να χαμογελάσουμε βουρκωμένα.
Οταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, ξέρουμε ότι θα ακολυθήσει και κάτι ακόμα. Στις ταινίες του Καράξ πάντα ακολουθεί και κάτι ακόμα. Η πρώτη και η τελευταία του ταινία ενώνονται παιχνιδιάρικα - η ρομαντική, ημιάγρια, τρυφερή «Modern Love» σεκάνς από τη «Δική Μας Νύχτα», αναπαραστάται από την «Annette» σ' ένα κλείσιμο ματιού που απαντά στην άρνηση του τίτλου. Αυτός είναι ο Καράξ. Οσα θέλαμε να ξέρουμε βρίσκονται στο σινεμά του. Πόσο τυχεροί είμαστε που μας δίνει και κάτι ακόμα.