Συνεχίζοντας από εκεί όπου μάς άφησε η προηγούμενη ταινία, ο Ντέκαρντ Σο, αδελφός του Οουεν, ψυχρός και παντοδύναμος εκτελεστής όπως ξέρει καλά να γίνεται ο Τζέισον Στέιθαμ, αναζητά εκδίκηση από την Team Toretto. Παράλληλα, η αμερικανική κυβέρνηση (στο πρόσωπο του Κερτ Ράσελ!), αλλά κι ένας Σομαλός τρομοκράτης, διαγωνίζονται στο ποιος θα κλέψει πρώτος ένα ψηφιακό πρόγραμμα διαδικτυακής τρομοκρατίας, το «Μάτι του Θεού», που έχει σχεδιάσει η όμηρος Ράμσεϊ (η πανέμορφη μεταφράστρια Μισάντεϊ του «GoT»). Ο Ντομ κι ο Μπράιαν, με τις ευλογίες του Χομπς, συγκεντρώνουν ξανά την ομάδα τους, για ν’ αποκρούσουν τον δεύτερο Σο και ν’ αποσπάσουν το «Μάτι του Θεού», σε μια διαδρομή που θα τους μεταφέρει από την Καλιφόρνια στο Αμπου Ντάμπι. Με τ’ αυτοκίνητα φυσικά!
Δείτε ακόμη: Best of 2015: H πιο - αναμενόμενα και απροσδόκητα την ίδια στιγμή - συγκινητική στιγμή της χρονιάς
Η 7η συνέχεια του F & F «franchise» έρχεται με εκ των έσω αλλαγές: ο Τζάστιν Λιν δίνει τη θέση του στον Τζέιμς Γουαν, σκηνοθέτη των «Insidious», του «Saw» και του «The Conjuring» και, φυσικά, ο Πολ Γουόκερ δεν είναι πια εδώ για να επιβεβαιώσει με ασφάλεια ότι όλα θα πάνε καλά. Κι όμως, το «Furious 7», είναι ίσως η ωραιότερη, πιο συναρπαστική, πιο συγκροτημένη και σίγουρα πιο συγκινητική ταινία της σειράς, ένα φιλμ όπου όλα πέφτουν στη σωστή τους θέση, με τις σωστές δόσεις και τις σωστές ταχύτητες.
Οι σκηνές δράσης είναι, στην κυριολεξία, απογειωτικές: αν θεωρείτε ότι, σύμφωνα με το τρέιλερ, η πιο υπερβατική στιγμή της ταινίας είναι όταν η Team Toretto βγαίνει με τ’ αυτοκίνητα στο κενό από ένα αεροπλάνο, περιμένετε να δείτε πώς, μ’ ένα αμάξι «θηρίο στο κλουβί» (πραγματικά, έτσι χαρακτηρίζεται στην ταινία), διαπερνά τον πολλοστό όροφο του ουρανοξύστη Ετιχάντ στο Αμπου Ντάμπι. Και μετά και τον διπλανό! Κι ενώ σε κάθε φουρκέτα της πλοκής η αδρεναλίνη πετάγεται στα ύψη, ουδέποτε νιώθει ο θεατής ότι η ταινία κάνει υπερπροσπάθεια να ξεπεράσει τις προηγούμενες: όλα έρχονται με μια τρελή πειστικότητα, όπως στις καλές ταινίες του Μποντ, όπου η εξαλλοσύνη της δράσης και η υπερβολή φέρνουν ένα μικρό καρδιοχτύπι κι ένα εκστατικό χαμόγελο.
Ταυτόχρονα, το «Furious 7» είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, μ’ ένα έξυπνο και παιχνιδιάρικο χιούμορ, ειδικά στις σκηνές του Χομπς του Ντουέιν – The Rock – Τζόνσον που μοιάζει ακόμα πιο φουσκωτός από παλιά, με το δέρμα να τσιτώνει από τους μύες που ζουν από κάτω, αλλά συγχρόνως απολαυστικά υπονομευτικός, με μια χαριτωμένη ειρωνεία και αυτοσαρκασμό, κάπου ανάμεσα στον Ηρακλή και στην αγαπημένη μας θεία. Το σεξ απίλ ξεχειλίζει από κάθε σκηνή της ταινίας, με χαρακτηριστικά ελαφρύ, δημοκρατικά εμπορικό τρόπο, προσφέροντας κάτι για κάθε πρόθυμο μάτι: για τους γκέι άντρες (τα μούσκουλα), για τις στρέιτ γυναίκες (τα μούσκουλα), για τους στρέιτ άντρες (τα αυτοκίνητα), για τις γκέι γυναίκες (το soon-to-be-παροιμιώδες catfight της Λέιτ με την Κάρα της Ρόντα Ράουζι που αλληλοδιαλύονται στις μπούφλες φορώντας πάντα τουαλέτες και τακούνια), όρεξη να’ χεις και κάτι θα βρεις.
Κι από την άλλη, πράγματι αυτή είναι η ταινία που αποχαιρετά τον Πολ Γουόκερ, το μεγαλύτερο κεφάλαιο κι αναπόσπαστο κομμάτι της σειράς και το κάνει με τον πιο κομψό, έκδηλο, αλλά αξιοπρεπή τρόπο. Η αίσθηση της νοσταλγίας σκεπάζει ολόκληρη την ταινία, ακόμα και με ήρωες του παρελθόντος που επανέρχονται για ένα hello, αλλά με τρόπο που θα ικανοποιήσει απόλυτα τους fans χωρίς να γίνεται κουραστικά αυτοαναφορικό. Οσο για το φινάλε, μια απίθανη σκηνή αντίο στον Μπράιαν, δε θ’ αφήσει μάτι στεγνό και καρδιά ασυγκίνητη. Το «Furious 7» είναι, στην πραγματικότητα, μια ταινία με πολλά γκάζια, αλλά αφιερωμένη στην οικογένεια. Οχι τη συμβατική οικογένεια, αλλά εκείνη που, αν και ανομοιογενής, συνδέεται με δεσμούς πίστης, όπως ο Τορέτο με την ομάδα του. Κι όπως η ταινία με το κοινό της. Αυτή τη φορά, «το θέμα δεν είναι μόνο η ταχύτητα», όπως λέει κι Ντομ. Είναι κι οι άνθρωποι που αγαπάς, ακόμα κι αν μένουν πίσω στο φανάρι.
Διαβάστε περισσότερα:
