Η νέα ταινία του Σεντρίκ Κλαπίς ανήκει σ' αυτή την κατηγορία ταινιών με τόσο μαγνητική εικόνα και ηθοποιούς, που παρασύρεται κανείς να νομίζει ότι συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον. Αλλά όχι.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, μετρ της κομεντί, που άφησε τη σφραγίδα του με την τριλογία «Euroflirt», «Ρώσικες Κούκλες» και «Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν», γοητεύοντάς μας ξανά πριν δυο χρόνια με το «Μόνοι στο Παρίσι», μοιάζει να βρίσκεται, αυτή τη φορά, σ' ένα πλατωνικό (euro)flirt με τη Μαριόν Μπαρντό, πανέμορφη νέα χορεύτρια, πρίμα μπαλαρίνα του μπαλέτου της Οπερας του Παρισιού. Και δικαίως, γιατί η Μπαρντό, με το συνεσταλμένο χαμόγελο, το πεντακάθαρο βλέμμα και το συναρπαστικό κορμί με τις αμέτρητες δυνατότητες, δεν αφήνει τα μάτια να ξεκολλήσουν από πάνω της.
Η ιστορία είναι μια πορεία ενηλικίωσης. Η Ελίζ κάνει μπαλέτο από μικρούτσικη, την πήγαινε η μαμά της που πέθανε από καρκίνο, ο μπαμπάς της προσπαθεί να συμμετέχει στην καριέρα της αλλά είναι ένας καλοπροαίρετος δικηγόρος χωρίς καλλιτεχνικές ανησυχίες. Η Ελίζ χορεύει, κλασικό μπαλέτο, σε μια επίσημη παράσταση, βλέπει στα παρασκήνια τον φίλο της να φιλιέται με μια κατώτερή της μπαλαρίνα, χάνει την ισορροπία της και στραμπουλάει το πόδι της. Καταστροφή. Ούτε με τη μεγαλύτερη φροντίδα από τον σιωπηλά ερωτευμένο μαζί της φυσιοθεραπευτή (ο Φρανσουά Σιβίλ σ' έναν στερεοτυπικό κωμικό ρόλο που στα μέσα της ταινίας ξεχνιέται), δεν μπορεί η Ελίζ να συνεχίσει το μπαλέτο. Μαζί με δυο φίλους, θ' αποτραβηχτεί για λίγο σ' ένα ησυχαστήριο καλλιτεχνών, μέσα στη φύση, θα γνωρίσει μια παθιασμένη, σημαντικό ομάδα σύγχρονου χορού, θ' ασκηθεί μαζί τους και θ' αναρωτηθεί: μήπως το μέλλον είναι στο σύγχρονο;
Οχι αρκετά γερή ραχοκοκκαλιά για να στηρίξει μια δυνατή ταινία, ειδικά όταν η Ελίζ (κι όλη η παρέα της), δεν αποκτά στην πορεία της ταινίας χαρακτήρα, παρά μόνο δράσεις κι αντιδράσεις. Μέσα σ' αυτές, ο Κλαπίς πλέκει αδέξια και «μοντέρνες» συζητήσει, μα για τη συμπεριληψιμότητα, μα για τον βιγκανισμό, μα για την πατριαρχία. Ερχεται και λίγο love story, λίγο σεξ, μια φασαίικη ατμόσφαιρα κι ωραία στριτ ντυσίματα. Κυρίως, έρχεται, σαν κύματα, η μαγεία του χορού όταν χορογραφείται κι ερμηνεύεται από νέο αίμα, παλλόμενο και τολμηρό. Κατά τα άλλα, παρά τον πανέξυπνο πρωτότυπο τίτλο «En Corps», εν σώματι, όλοι μαζί, αλλά και ηχητικά... ανκόρ, τίποτε το πρωτότυπο στο σενάριο της ταινίας δεν θα μας κάνει να στροβιλιστούμε με τις πουέντ μας από χαρά (όχι ότι θα μπορούσαμε...).
