Οι Erasmus φοιτητές του «Euroflirt», οι νεαροί γοητευτικοί ήρωες από τις «Ρώσικες Κούκλες», μεγάλωσαν. Κοντεύουν πλέον τα σαράντα. Συναντάμε τον Ξαβιέ στο Παρίσι, τη στιγμή που η σχέση του με τη Γουέιντι κλονίζεται ανεπίστρεπτα. Χωρίζουν, μετά από 10 χρόνια και δύο παιδιά, εκείνη γνωρίζει κάποιον άλλον και θέλει να μεταφέρει την νέα της ζωή και την οικογένεια στην Νέα Υόρκη. Στην αμερικανική μητρόπολη έχει μετακομίσει και η Ιζαμπέλ με τη Ζου, τον έρωτα της ζωής της - αφού πρώτα ο κολλητός φίλος της Ξαβιέ της έκανε δώρο το σπέρμα του για να μπορέσει το γκέι ζευγάρι να αποκτήσει ένα μωρό. Η Μαρτέν, η παλιά σύντροφος του Ξαβιέ, είναι και εκείνη χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών. Μιλούν συχνά στο skype. Ο Ξαβιέ μετακομίζει στην Νέα Υόρκη για να είναι κοντά στα παιδιά του. Νέα ζωή, μετανάστευση, χάος, πράσινη κάρτα, λευκοί γάμοι, θετοί γονείς, γκέι γονείς, παλιοί και νέοι φίλοι. Ο 40χρονος συγγραφέας παρατηρεί τη ζωή του, τη ζωή, σαν ένα κατακερματισμένο «κινέζικο παζλ» (ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), όπου κάθε κομμάτι έχει το σχήμα, το χρώμα, τη θέση του μέσα στην ευρύτερη εικόνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις πάντα την ωριμότητα και τη διαύγεια να το εντοπίσεις, να το τοποθετήσεις σωστά. Σίγουρα όμως, δεν μπορείς να το πιέσεις να χωρέσει κάπου που δεν ανήκει...
Ο Σεντρίκ Κλαπίς επιστρέφει, 12 χρόνια μετά το «Euroflirt» («L'Αuberge Εspagnole», 2002), και 9 χρόνια μετά τις «Ρώσικες Κούκλες» («Les Ρoupées Russes», 2005) στον ήρωα και την παρέα που είχαμε ερωτευτεί μέσα από τις φρέσκιες, χαριτωμένες, στιλάτες ρομαντικές κομεντί του. Είχαμε ακολουθήσει τον Γάλλο Erasmus φοιτητή στην Βαρκελώνη σ' ένα καλοκαίρι ενδοσκόπησης, ενηλικίωσης, νιάτων και τρέλας με συνομήλικους συγκάτοικους από όλο τον κόσμο. Τον είχαμε παρακολουθήσει να ξανασυναντά τους φίλους του χρόνια μετά, να ταξιδεύει από Παρίσι σε Λονδίνο και Αγία Πετρούπολη και να αντρώνεται ως συγγραφέας και ως σύντροφος της Αγγλίδας Γουέντι. Σήμερα, «έτσι είναι η ζωή» ομολογεί, χωρίζουν.
Ο Κλαπίς επιστρατεύει όλα τα κοινά σεναριακά, σκηνοθετικά και υφολογικά στοιχεία των προηγούμενων ταινιών για να διηγηθεί την νέα στάση στη ζωή των 40ρηδων ηρώων του. Κεντρικός άξονας της αφήγησης ο Ξαβιέ (ο πάντα γοητευτικός Ρομέν Ντιρίς) και το νέο βιβλίο που προσπαθεί να γράψει για τη ζωή. Μας βάζει μέσα στο μυαλό του και στο νέο κεφάλαιο της ενηλικίωσής του με το γνωστό εξομολογητικό, ειλικρινές, αυτοσαρκαστικό του voice over. Ταυτόχρονα ο Κλαπίς κινηματογραφεί την Τσάιναταουν, το Μπρούκλιν, το Βίλατζ, το Μανχάταν με την ίδια τουριστική φωτογένεια των πρώτων ταινιών, διανθίζει τη σκηνοθεσία με κωμικά ενσταντανέ, cut-out κόμικ σεκάνς, σουρεάλ στιγμιότυπα όπου Γερμανοί φλόσοφοι εμφανίζονται στο λοφτ του Ξαβιέ για να τον συμβουλεύσουν. Τυλίγει την πλοκή και τις εξελίξεις με αυτό τον χαλαρό, καθησυχαστικό, γαλλικό εκμοντερνισμό: τίποτα δεν θα σου συμβεί σύμφωνα με τα «πρέπει», όλα ανατρέπονται, όλα επιτρέπονται.
Μόνο που, όσο κι αν παρακολουθούμε ευχάριστα τις νέες περιπέτειες της παρέας, μαζί με τα νιάτα τους έχει χαθεί και η φρεσκάδα, η πρωτοτυπία, ο ενθουσιασμός. Κινηματογραφικά, θεματικά, ηλικιακά. Ολα τα κόλπα του Κλαπίς εξακολουθούν να είναι χαριτωμένα, αλλά δεν μας λένε και τίποτα καινούργιο. Ο Ξαβιέ κοιτά την Ιζαμπέλ με θλίψη και τον ακούμε να σκέφτεται «Πώς χάνεται "αυτό"; Πώς ξυπνάς, 10 χρόνια μετά, και δεν το νιώθεις πια;».
Για αυτό, η επιτυχία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ στην αντίστοιχη τριλογία των «Πριν το Ξημέρωμα/Ηλιοβασίλεμα/Μεσάνυχτα» ταινιών ήταν τόσο μεγάλη. Γιατί μία κομεντί με ήρωες που σαρανταρίζουν και βλέπουν την άλλη όψη του νομίσματος είναι πολύ πιο δύσκολο να την κάνεις το ίδιο γοητευτική, το ίδιο τρυφερή και πάνω από όλα, το ίδιο ειλικρινή.
Ακόμα πολύχρωμο, διασκεδαστικό, χαριτωμένο, αλλά κάτι λείπει από αυτό το παζλ, κάτι δεν κολλάει. Και δεν μπορείς να το πιέσεις με ένα φορσέ, γλυκανάλατο χάπι εντ. Κρίμα...
