Η νέα ταινία του «Demon Slayer», με τίτλο «Το Κάστρο του Απειρου», επιχειρεί να αποτελέσει την κορύφωση μιας ιστορίας που ήδη έχει κερδίσει το παγκόσμιο κοινό. Ο Χαρούο Σοτοζάκι μάς μεταφέρει στο εφιαλτικό κάστρο του Muzan, έναν χώρο που αλλάζει συνεχώς μορφή και λειτουργεί σαν ζωντανό σκηνικό για τις μάχες των Demon Slayers με τους ανώτερους δαίμονες. Ομως, ενώ το θέαμα εντυπωσιάζει, η συνολική εμπειρία αφήνει την αίσθηση ότι η ταινία προσπαθεί υπερβολικά να δικαιολογήσει τη μεγάλη της διάρκεια.
Είναι η εποχή της δυναστείας των Taisho στην Ιαπωνία. Ο Tanjiro, ένα καλόκαρδο αγόρι που πουλάει κάρβουνο για να ζήσει, βρίσκει την οικογένειά του σφαγμένη από έναν δαίμονα, ενώ η μικρότερη αδελφή του, η Nezuko, η μόνη που επέζησε, έχει μεταμορφωθεί και η ίδια σε δαίμονα. Αν και συντετριμμένος από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, ο Tanjiro αποφασίζει να γίνει «κυνηγός δαιμόνων», ώστε να μπορέσει να ξαναγίνει άνθρωπος η αδελφή του και συνάμα να σκοτώσει τον δαίμονα που έσφαξε την οικογένειά του.
Το animation παραμένει το μεγάλο όπλο της σειράς. Το στούντιο Ufotable παρουσιάζει εικόνες που μοιάζουν να ξεπηδούν από πίνακες ζωγραφικής και ταυτόχρονα να στροβιλίζονται σαν videogame υψηλής ανάλυσης. Οι σκηνές μάχης στο μεταβαλλόμενο κάστρο είναι οπτικά μεθυστικές, με προοπτικές που θυμίζουν λαβύρινθο και μια σχεδόν σουρεαλιστική αίσθηση χώρου. Οι τεχνικές των χαρακτήρων αποδίδονται με εκρηκτική φαντασία και δίνουν στην ταινία την κινηματογραφική λάμψη που χρειάζεται. Σε αυτό το επίπεδο, δύσκολα μπορεί κανείς να βρει ψεγάδια.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν στρέψουμε το βλέμμα στο σενάριο. Οι τρεις βασικές μάχες – Tanjiro και Giyu απέναντι στον Akaza, η αναμέτρηση της Shinobu με τον Doma και η προσωπική σύγκρουση του Zenitsu με τον Kaigaku – θα μπορούσαν να αποτελούν κορυφές σε ένα σφιχτό αφήγημα. Αντί γι’ αυτό, απλώνονται σε μια ταινία που διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες, με ατελείωτες σκηνές επίθεσης και αντεπίθεσης που στερούνται ρυθμού. Το αποτέλεσμα είναι πως, παρά την ένταση, χάνεται η αίσθηση της προόδου στην ιστορία. Σαν να βλέπουμε μια σεζόν σπασμένη σε τρεις σκηνές και συμπιεσμένη σε μια κινηματογραφική εμπειρία.
Όσο για τα μηνύματα, η ταινία επαναλαμβάνει τις γνώριμες θεματικές της σειράς: αδελφική αγάπη, αυτοθυσία, η εσωτερική πάλη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα από συνεχείς αναδρομές και συναισθηματικά ξεσπάσματα που κόβουν τον ρυθμό των μαχών αντί να τον ενισχύουν. Υπάρχουν στιγμές πραγματικής συγκίνησης, όπως η εσωτερική μεταμόρφωση του Zenitsu, αλλά χάνονται μέσα σε έναν κυκεώνα από φλύαρα flashbacks.
Το «Κάστρο του Απειρου» είναι μια ταινία που αποδεικνύει με τον πιο θεαματικό τρόπο γιατί το «Demon Slayer» θεωρείται κορυφή στο animation, αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζει και τις αφηγηματικές αδυναμίες μιας σειράς που δυσκολεύεται να ισορροπήσει ανάμεσα στη φαντασμαγορία και την ουσία. Ναι, έχει την πιο εντυπωσιακή εικόνα, αλλά αφηγηματικά δεν στέκεται μόνο του, λειτουργεί περισσότερο σαν προετοιμασία για το φινάλε παρά σαν ταινία με δική της υπόσταση, με την τελική γεύση να είναι αντιφατική. Από τη μια, έχουμε ένα οπτικό επίτευγμα που όμοιό του σπάνια συναντάμε στο σινεμά και από την άλλη ένα κουραστικό σενάριο που εξαντλεί την υπομονή του θεατή και αφήνει την αίσθηση μιας μισοτελειωμένης ιστορίας.
Οι φανατικοί θα βρουν λόγους να το αγαπήσουν, αλλά για τους υπόλοιπους θα μείνει μια εμπειρία μισοτελειωμένη.