Ο Ζόε Μπεριατούα σκηνοθετεί για πρώτη φορά, δεν είναι όμως καινούριος στον κόσμο του σινεμά και της τέχνης. Γιος του περίφημου Ισπανού θεωρητικού του κινηματογράφου, Λουτσιάνο Μπεριατούα, ο 38χρονος Ζόε έχει κάνει ήδη μια μεγάλη καριέρα ως ηθοποιός στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο κι έχει εκδώσει τρία βιβλία ως συγγραφέας και κομίστας. Η συνάντησή του, ωστόσο, με τον Αλεξ ντε λα Ιγκλέσια και ο δικός του ρόλος ως παραγωγού, οδήγησε στους «Ηρωες του Κακού» και στην πρώτη φορά που ο Μπεριατούα πέρασε πίσω από την κάμερα.
Το τέλος της αθωότητας και το βίαιο πέρασμα στην ενηλικίωση: αυτή είναι η ιστορία της ταινίας «Οι Ηρωες του Κακού». Την πρώτη του μέρα στο σχολείο, ο Αρίτς πέφτει θύμα βίαιου εξευτελισμού από έναν πιο χειροδύναμο συμμαθητή του. Ενας άλλος νεαρός, ο Εστέμπαν, σπεύδει να τον βοηθήσει. Οπως ανακαλύπτουν σταδιακά, οι δυο τους έχουν αρκετά κοινά: είναι αντικοινωνικοί, περιθωριακοί, απροσάρμοστοι... Πολύ γρήγορα, στην παρέα τους θα προστεθεί η Σαρίτα, ένα μοναχικό αγοροκόριτσο. Σχηματίζοντας μια ιδιόμορφη οικογένεια, οι τρεις έφηβοι θα αποδεχτούν τα συναισθήματα και τη διαφορετικότητά τους, θα εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους και θα μοιραστούν τα πάντα.
Σύντομα αρχίζουν να κλέβουν μαγαζιά, παίρνοντας οτιδήποτε δεν μπορούν να πληρώσουν. Ομως κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις ληστείες συλλαμβάνονται από έναν φύλακα και ο μόνος τρόπος να διαφύγουν είναι να χρησιμοποιήσουν βία. Εχοντας κάνει αυτό το πρώτο βήμα, συνειδητοποιούν ότι μπορούν να αντιδράσουν βίαια για να εκδικηθούν οποιονδήποτε τους έχει ταπεινώσει ή αδικήσει στο παρελθόν: συμμαθητές, δασκάλους και άλλους ανεπιθύμητους. Μόνοι εναντίον όλων, ανασαίνουν αυτή την πολυπόθητη ελευθερία, αποφασισμένοι να μην υπακούν σε κανέναν κανόνα. Πού βρίσκονται όμως τα όρια; Ο Ζόε Μπεριατούα αποπειράται να δώσει στο Flix τις απαντήσεις.
Διαβάστε ακόμη: To «Making a Murderer» είναι μια καθηλωτική καταγραφή ανθρώπινης αποτυχίας
Η δική μου άποψη για την αφετηρία της βίας είναι απλή. Μην κατηγορείτε την τηλεόραση, την εκπαίδευση ή τους πατεράδες. Οσο πιο άδικη, ηλίθια και σκληρή είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολλοί θα είναι οι βίαιοι διαφωνούντες. Οι πιο επιθετικοί διαφωνούντες είναι οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές που απογοητεύτηκαν.
Πέρασα πολύ χρόνο με τους τρεις έφηβους πρωταγωνιστές της ταινίας (Εμίλιο Παλάθιος, Χόρχε Κλεμέντε και Μπεατρίς Μεντίνα). Μιλήσαμε εκτεταμένα για το σενάριο, προσπάθησα να τους βοηθήσω να καταλάβουν τους κεντρικούς ήρωες, πώς να σκέφτονται και να νιώθουν όπως οι ήρωες που υποδύονται. Από τη δική τους πλευρά, με επηρέασαν με τα συναισθήματά τους. Κάναμε πρόβες και παίζαμε μαζί κάθε βδομάδα, ως το επόμενο γύρισμα. Κάναμε γυρίσματα για έξι μήνες κάθε Σαββατοκύριακο, γιατί είχαμε πολύ λίγα χρήματα.
Το γεγονός ότι ο Αρίτς βρίσκει τα ναρκωτικά συναρπαστικά, δικαιολογεί τις πράξεις του; Φυσικά όχι... και ναι. Ο Αρίτς κάνει ναρκωτικά για να ξεφύγει από τη δική του ευθύνη, αλλά και για να βρει μέσα του θάρρος. Ο Αρίτς έχει πάντα δυο απαντήσεις για τα πράγματα: έχει μία και το αντίθετό της. Είναι ένα βασανισμένο πνεύμα.
Η μουσική είναι ο τέταρτος κεντρικός ήρωας της ταινίας, η ηθική κρίση. Στην αρχή, η μουσική αντιπροσωπεύει τη διασκέδαση, την ελευθερία και τη νιότη, με μουσική τσίρκου και μπαλέτου, συνθέσεις των Καμπαλέφσκι, Κατσατουριάν, Σοστακόβιτς, Προκόφιεφ ή Μπρίτεν, αλλά μετά... οι ηθικές συνέπειες κάνουν την εμφάνισή τους, όλα γίνονται σοβαρά και σκοτεινά, σα μια απειλή θανάτου και η μουσική αλλάζει σε μπαρόκ: Τέλεμαν, Πέρσελ και Βιβάλντι.
Η ταινία μιλά για συναισθήματα, μόνο γι' αυτά. Για ανθρώπους που μπορούν ακόμα να αισθάνονται παιδιά. Αυτοί είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε αυτοί οι έφηβοι αλλά έχουμε ξεχάσει τους εαυτούς μας. Γιατί η εφηβεία ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να βιώσουμε τον κόσμο σαν παιδιά, πριν τα όνειρά μας χτυπήσουν πάνω στην πραγματικότητα.
