Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε
Τι μένει από ένα ζευγάρι όταν το τέλος, χτυπά τα φτερά του έξω από τα παράθυρα του υπέροχο μικρόκοσμου τους; Πως μετράς μια αγάπη που δεν μπορεί δυστυχώς να κρατήσει για πάντα; Πως αφήνεις μια ζωή; Πως κλειδώνεις μια πόρτα; Πως μπορείς να είσαι γενναίος κοιτάζοντας κατάματα κάτι τόσο τρομακτικό; Ο Μίκαελ Χάνεκε ανακαλύπτει την καρδιά του, ή εμείς απλά βλέπουμε για πρώτη φορά όλο το μεγαλείο ενός σκηνοθέτη που ξέραμε ότι είναι σπουδαίος, αλλά που τώρα αποκαλύπτει ότι μπορεί να είναι κι εξίσου αφοπλιστικός, μεγαλόψυχος, σπαρακτικός.
Power Points
Αφαιρετική λιτότητα, συγκλονιστική ειλικρίνεια, επώδυνη ευθύτητα. Η πάντα χειρουργικής ακρίβειας σκηνοθεσία του Χάνεκε, βρίσκει εδώ την καλύτερη έκφραση της, αφαιρώντας οτιδήποτε περιττό και ανατέμνοντας την ιστορία για να αποκαλύψει την βαθιά, συγκινητική αλήθεια της. Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν και η Εμανουέλ Ριβά, ηθοποιοί που είχαν εγκαταλείψει και οι δυο το σινεμά για χρόνια, σε ερμηνείες τεράστιου θάρρους και εντυπωσιακής ωριμότητας. Ακόμη κι αν δεν είχαν κάνει τίποτα άλλο στο παρελθόν, γι αυτό το φιλμ, θα έμεναν αθάνατοι..
Θα μείνει κλασική γιατί…
… μιλά με σπάνια απλότητα κι ευκολία για πράγματα δύσκολα και πολύπλοκα. Αποστάζει την πιο καθαρή ουσία από το σινεμά ενός από τους καλύτερους δημιουργούς των ημερών μας. Και θα μας αφορά για πάντα με τον ίδιο άμεσο τρόπο. Οσο τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι. Θάνατος. Αγάπη.
Γράψαμε στο Flix
Επικεντρώνοντας και πάλι στο αγαπημένο του θέμα του εγκλωβισμού, της εγκατάλειψης και της εισβολής, ο Χάνεκε κάνει αυτή τη φορά μια ταινία, οπωσδήποτε την ωριμότερή του ως τώρα, για την πιο μεγάλη απειλή, το θάνατο και για την πιο μεγάλη σωτηρία, τον έρωτα. Ξαναφέρνει στο προσκήνιο την Εμανουέλ Ριβά, του «Χιροσίμα Αγάπη μου», τη συντροφεύει με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που δεν έχει χάσει τίποτα από το μεγαλειώδες ταλέντο του και κινηματογραφεί την επιτομή ενός ζευγαριού που αποδεικνύει την αγάπη του χωρίς λόγια, ούτε καν με πράξεις, παρά με την απόλυτη δυαδικότητα της ύπαρξής του. Διαβάστε όλη την κριτική εδώ.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
Στην κουζίνα του διαμερίσματός τους, η Αν αφήνει τη βρύση ανοιχτή, χάνοντας για πρώτη φορά την επαφή με το περιβάλλον της. Ο Ζορζ ανίκανος να επικοινωνήσει μαζί της, βγαίνει από το δωμάτιο, ετοιμάζεται να ζητήσει βοήθεια. Ξαφνικά η βρύση κλείνει. Ο Ζορζ επιστρέφει στην κουζίνα...
Και κάτι ακόμη
«Βίωσα μια παρόμοια εμπειρία στην οικογένειά μου. Αναγκάστηκα να παρακολουθώ ανίκανος να κάνω οτιδήποτε, όσο κάποιος που αγαπούσα πολύ, πέθανε με φρικτό τρόπο. Κι αυτό με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι πάνω στο θέμα της ασθένειας και του θανάτου, με οδήγησε σε αυτή την ταινία» έλεγε ο Μικαελ Χάνεκε στο flix πριν λίγους μήνες στις Κάννες όπου η ταινία του κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα. Διαβάστε την συνέντευξη του σκηνοθέτη εδώ. H αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την «Αγάπη», αφορά στη θεία του, την γυναίκα που τον μεγάλωσε, καθώς οι γονείς του, ηθοποιοί και οι δυο τους δεν είχαν χρόνο για να μεγαλώνουν ένα παιδί. Στην ηλικία των 92 ετών, η θεία του, ταλαιπωρημένη φρικτά από ρευματισμούς, αποφάσισε να αυτοκτονήσει παίρνοντας μια υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ο Χάνεκε την πρόλαβε ζωντανή και την πήγε στο νοσοκομείο. Ηδη αρκετούς μήνες πριν, τον παρακαλούσε να την βοηθήσει να πεθάνει. Ο ίδιος της είχε εξηγήσει πως όντας ο κληρονόμος της, θα μπορούσε να καταλήξει στην φυλακή. Τελικά, έναν χρόνο αργότερα, η θεία του δοκίμασε ξανά να αυτοκτονήσει με χάπια κι αυτή τη φορά το πέτυχε...
Διαβάστε τις υπόλοιπες ταινίες που έχουμε μέχρι στιγμής αποκαλύψει στο Top Ten 2012 του Flix:
