Παραγωγός, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής στο «Philomena», ο Στιβ Κούγκαν φτάνει στα φετινά Οσκαρ με δύο υποψηφιότητες - στην ομάδα των παραγωγών για την Καλύτερη Ταινία και μαζί με τον Τζεφ Πόουπ στο Διασκευασμένο Σενάριο, όντας φαβορί για το δεύτερο.
Οχι τυχαία. Υπεύθυνος κατά πολύ για το γεγονός πως το «Philomena» από μια «απελπιστικά καταθλιπτική» ιστορία έγινε μια δραματική κομεντί ικανή να σε κάνει να γελάσεις αλλά (την ίδια ακριβώς στιγμή) και να κλάψεις δυνατά, ο Στιβ Κούγκαν είχε την ιδέα της ταινίας, έγραψε το σενάριο μαζί με τον Τζεφ Πόουπ, διάλεξε την Τζούντι Ντεντς και τον Στίβεν Φρίαρς και αποφάσισε να παίξει ο ίδιος τον Μάρτιν Σίξμιθ, τον δημοσιογράφο που έκανε γνωστή την περιπέτεια της Φιλομένα Λι και στο βιβλίο του οποίου βασίστηκε το σενάριο της ταινίας.
Το Flix συνάντησε τον Στιβ Κούγκαν στο 70ο Φεστιβάλ Βενετίας, λίγο μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του «Philomena» και μίλησε μαζί του, επιβεβαιώνοντας πως είναι ένας από τους πιο πνευματώδεις, χαρισματικούς και φλεγματικούς Βρετανούς που μπορείς να συναντήσεις αυτή τη στιγμή στο δρόμο προς τα... Οσκαρ.
Ο αληθινός Μάρτιν Σίξμιθ μαζί με την Τζούντι Ντεντς και τον Στιβ Κούγκαν
Διάβασα ένα άρθρο στoν Guardian πριν τέσσερα χρόνια. Με συγκίνησε. Και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να κάνει μια καλή ταινία. Αφορά μια μητέρα και τον γιο της, είναι ένα οικουμενικό θέμα. Με ενδιέφερε και το θέμα της καθολικής εκκλησίας, το γεγονός πως η Φιλομένα παρέμενε πιστή ακόμη και μετά από αυτό που της συνέβη. Ολες αυτές οι ερωτήσεις... Και μετά ήταν αυτή η φωτογραφία με τον Μάρτιν Σίξμιθ και τη Φιλομένα να κάθονται σε ένα παγκάκι. Ενα πραγματικά αταίριαστο ζευγάρι. Με ενδιέφερε η ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων. Η ταινία είναι πολύ διαφορετική από το βιβλίο του Σίξμιθ. Το βιβλίο ασχολείται περισσότερο με την ιστορία του γιου.
Σε όσους αφηγήθηκα την ιστορία μου είπαν πως ακούγεται απελπιστικά καταθλιπτική. Το στοιχείο της κωμωδίας ήταν για μένα απαραίτητο για την ταινία. Επρεπε να βρω ένα τρόπο να κάνω την ιστορία ελπιδοφόρα.
Ηταν το όνειρό μου να πρωταγωνιστήσει η Τζούντι Ντεντς. Τη συνάντησα, της είπα την ιστορία, δέχθηκε ακόμη και πριν τον Στίβεν Φρίαρς. Ενιωθα άβολα. Το να μοιράζομαι κινηματογραφικό χρόνο μαζί της ήταν ένα ρίσκο. Πίστευα πως θα εξαφανιζόμουν δίπλα της. Οχι από εγωκεντρισμό, αλλά πίστευα πως και οι δύο ήρωες έπρεπε να είναι ισότιμοι για το καλό της ταινίας. Ημουν όμως ενθουσιασμένος. Ελεγα σε όλον τον κόσμο "παίζω με την Τζούντι Ντεντς".
Ο Στιβ Κούγκαν με την αληθινή Φιλομένα Λι
Συνάντησα πολλές φορές την αληθινή Φιλομένα Λι. Την ρώτησα πράγματα που με απασχολούσαν. Την ρώτησα αν τους είχε συγχωρήσει για αυτό που της έκαναν και μου είπε ναι. Κάθισα μαζί της και είδαμε υλικό από τον γιό της που δεν είχε ξαναδεί. Ηταν μαζί μας και ο Μάρτιν Σίξμιθ. Επιασε το χέρι μου, ένιωσε την ανάγκη να με εμπιστευθεί.
Εχω κάνει πολλά πράγματα στην κωμωδία και ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Η συνεργασία μου με τον Μάικλ Γουιντερμπότομ (σ.σ. στο «The Look of Love») μου ανοιξε νέους δρόμους. Με έκανε να νιώσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιζα τον ρόλο του Μάρτιν μέχρι την τελευταία στιγμή.
Λατρεύω όταν η τραγωδία και η κωμωδία υπηρετούν η μία την άλλη. Τα στούντιο στο Χόλιγουντ δεν τους αρέσει αυτός ο συνδυασμός γιατί δεν ξέρουν πώς να το πουλήσουν. Αλλά είμαι μεγάλος φαν του Μπίλι Γουάιλντερ και αυτός το έκανε εκπληκτικά. Πας σε μια κηδεία και συχνα οι άνθρωποι γελούν, θυμούνται ιστορίες. Είναι πολύ φυσικό. Στον πόνο πάντα υπάρχει χαρά.
Στίβεν Φρίαρς και Στίβ Κούγκαν
Είμαι άθεος. Αλλά δεν ήθελα να κάνω την ταινία μια πολιτική διατριβή ή μια άσκηση επίθεσης κατά της καθολικής εκκλησίας. Ηθελα να καταλάβω την πλευρά των ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι πιστεύουν, με έναν απλό ανεπιτήδευτο τρόπο. Η Φιλομένα πιστεύει στο Θεό με έναν καθόλου πολύπλοκο τρόπο. Δεν ήθελα να είμαι κυνικός απέναντί της. Μπορεί να διαφωνώ μαζί της, αλλά θέλω να μπορώ να δέχομαι την άλλη πλευρά.
Ευτυχώς, ο Στίβεν Φρίαρς δεν είναι ένας σκηνοθέτης που αναλύει τα πάντα. Δεν σε αναγκάζει, για παράδειγμα, να φανταστείς τι θα έτρωγε για πρωινό ο χαρακτήρας σου, πράγμα που δεν αντέχω όταν μου το κάνουν άλλοι σκηνοθέτες. Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει τι εσώρουχα θα φορούσε ο Μάρτιν Σίξμιθ. Ο Στίβεν δεν αποδομεί το σενάριο, δεν μιλάει πολύ, παρεμβαίνει εκεί που χρειάζεται. Και υποβιβάζει την πνευματώδη πλευρά του εαυτού του για να μην φανεί αλαζόνας ή εγωκεντρικός. Ηταν αστείο να ρωτάει «που είναι ο σεναριογράφος;» ενώ στεκόμουν ακριβώς δίπλα του.
Δεν μου αρέσει το φτηνό μελόδραμα. Και ήταν κάτι που αντιμετωπίσαμε ήδη από τη συγγραφή του σεναρίου με τον Τζεφ Πόουπ. Οπότε προσπαθήσαμε κάθε φορά που πέφταμε στην παγίδα του κλισέ, να χρησιμοποιούμε το χιούμορ ή τη λογική μας για να αποφύγουμε το μελόδραμα. Επίσης δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να είμαστε διδακτικοί ή καυστικοί απέναντι στις πεποιθήσεις οποιουδήποτε.
Δεν ξέρω γιατί υποδύομαι συνεχώς αληθινούς χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Δεν το κάνω επίτηδες. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Θαυμάζω ηθοποιούς σαν τον Τζακ Λέμον, τον Κέβιν Σπέισι, τον Τομ Χανκς. Που μπορούν να είναι σπουδαίοι κωμικοί, αλλά να παίζουν και δραματικούς ρόλους. Μου αρέσει η κωμωδία, όταν μπορώ μέσα από αυτήν να πω μερικά πράγματα. Αντίθετα με ό,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος δεν είμαι αστείος όλη την ώρα. Είναι ειρωνικό, αλλά με συναντούν άνθρωποι στο σούπερ μάρκετ και με χαιρετούν, τους χαιρετάω κι εγώ. Αλλά απογοητεύονται, γιατί περιμένουν όλο αυτό να είναι πιο αστείο. Πόσο αστείο μπορεί να είναι να ψωνίζεις για την εβδομάδα σου στο σούπερ μάρκετ...
Το «Philomena» του Στίβεν Φρίαρς, υποψήφιο για τέσσερα Οσκαρ, κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 27 Φεβρουαρίου από τη Feelgood Entertainment.
Διαβάστε ακόμη:
