Πριν δυο χρόνια, ο Ρομπέρτο Αντό σχολίασε και σατίρισε την ιταλική πολιτική σκηνή με το «Ζήτω η Ελευθερία», με το οποίο ταυτίστηκε και μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού. Σήμερα επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με κάτι ευρύτερο, μια καυστική ματιά στην παγκόσμια εξουσία, στις ενοχές που, ενδεχομένως νιώθουν εκείνοι που καθορίζουν τη μοίρα του σύγχρονου κόσμου.
Διαβάστε ακόμη: Ρομπέρτο Αντό - «Ζούμε σ’ έναν κόσμο ανάμεσα στη φάρσα και την τραγωδία»
Η νέα του ταινία, «Οι Εξομολογήσεις», που βγαίνει και στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου απο τη Danaos Films, εξελίσσεται σαν αστυνομικό μυστήριο, αλλά με βασικούς «παίκτες» εκπροσώπους της παγκόσμιας εξουσίας. Μια συνάντηση των G8 πραγματοποιείται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στη γερμανική ακτή. Οι πιο ισχυροί του κόσμου συζητούν για να θεσπίσουν σημαντικές διατάξεις που θα επηρεάσουν βαθιά την παγκόσμια οικονομία. Ενας από τους επισκέπτες είναι ένα μυστηριώδης Ιταλός μοναχός, που προσκλήθηκε από τον Ντάνιελ Ρος, τον διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Θέλει να εξομολογηθεί κάτι στον μοναχό εκείνο το βράδυ, μυστικά. Το επόμενο πρωί, ο Ρος βρίσκεται νεκρός... Στην ταινία πρωταγωνιστεί και πάλι ο Τόνι Σερβίλο, μαζί μ' ένα λαμπερό διεθνές καστ, από τον Ντανιέλ Οτέιγ ως την Κόνι Νίλσεν και τον Λαμπέρ Γουιλσόν. Διαβάστε παρακάτω τις τρεις εξομολογήσεις του Ρομπέρτο Αντό στο Flix.
Γιατί επιλέξατε, ανάμεσα στα μέλη της G8 να βρίσκονται μια συγγραφέας παιδικών βιβλίων κι ένα αστέρι της ποπ; Πιστεύετε ότι οι τέχνες μπορούν, πραγματικά, να επηρεάσουν την πολιτική σκηνή;
Η ταινία έχει το ύφος μιας παραβολής, ενός αλληγορικού παραμυθιού. Αλλά ταυτόχρονα κινείται σ' ένα μονοπάτι απόλυτου σεβασμού στον ρεαλισμό, ως προς τους κανόνες και τη συμπεριφορά της «φυλής πολιτικών» που απεικονίζει. Πιστεύω ότι μια ταινία οφείλει να είναι η γέφυρα ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, αλλά αυτός ο στόχος απαιτεί και μια ηθική ακεραιότητα. Το γεγονός ότι συναντάμε μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων κι έναν ροκ σταρ σχετίζεται με το ρεαλισμό της ιστορίας. Συμβουλεύτηκα έναν διπλωμάτη που έχει δουλέψει στη διοργάνωση συναντήσεων της G8 στο παρελθόν, στην Ιταλία για διάφορες κυβερνήσεις και μου επιβεβαίωσε ότι συχνά προσκαλούνται τέτοιοι εκπρόσωποι της ποπ κουλτούρας. Οι περισσότεροι από αυτούς συμμετέχουν χάρη στο ρόλο τους σε διάφορες ανθρωπιστικές ΜΚΟ. Καλλιτέχνες σαν τον Bono, τον Μπομπ Γκέλντοφ, την Αντζελίνα Τζολί, σύμβολα που προσπαθούν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και ταυτόχρονα να εξιλεωθούν από τις ενοχές που τους προκαλεί ο τεράστιος πλούτος τους.Παρεμπιπτόντως, δεν πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες είναι πιο γενναιόδωροι από τους απλούς ανθρώπους. Πιστεύω όμως ότι η τέχνη, η αληθινή τέχνη, μπορεί ν' ανοίξει χώρο για το έλεος, την αλληλεγγύη και τη σύνδεση με τους άλλους, για μια ηθική και πολιτισμένη προσέγγιση των σημαντικών ζητημάτων της ανθρώπινης ζωής. Κάποιες φορές, μάλλον σπάνια, η τέχνη μπορεί να χρησιμεύσει στην αποκάλυψη μια πτυχής της εξουσίας, με τρόπο κωμικό, ή δραματικό, σατιρικό ή, επίσης, θρησκευτικό. Με κάποιον τρόπο, η τέχνη στερεί από την εξουσία το πρεστίζ της.
To στοιχείο της «εξομολόγησης» είναι καθοριστικό για την πλοκή της ταινίας, αλλά επιπλέον, ποια είναι η γνώμη σας για το ρόλο της εκκλησίας (Καθολικής ή όχι), στη λήψη αποφάσεων σε παγκόσμια κλίμακα; Γιατί επιλέξατε ο κεντρικός σας ήρωας να είναι μοναχός κι όχι ιερέας;
Για μένα, ο μοναχός που υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο δεν είναι ένας εκπρόσωπος της Εκκλησίας, αλλά ένας απλός άνθρωπος. Μέσα στην Ιστορία, οι μοναχοί ανέκαθεν ήταν εκκεντρικοί και υπονομευτικοί στη σχέση τους με την κεντρική εξουσία της εκκλησίας. Εκείνο που βρήκα ενδιαφέρον στον ήρωα, ήταν η ένταση της ανθρώπινης εμπειρίας που βίωσε όσο έζησε απομονωμένος στο μοναστήρι, η συνήθεια της απόλυτης σιωπής. Οι Καρτεσιανοί μοναχοί είναι σήμερα μόνο 200 σ' όλον τον κόσμο. Ενας τόσο μικρός αριθμός πρέπει κάτι να σημαίνει. Αλλά στην ταινία ο μοναχός είναι ένας ξένος, ένας αδιάκριτος επισκέπτης. Ενας υπέρμαχος της συγχώρεσης, που δεν έχει καμιά άλλη σημαία εκτός από εκείνη της αγάπης και της πίστης στους ανθρώπους. Αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο που αντιτάσσεται στην ιδέα ότι τα οικονομικά κυβερνούν σήμερα τον κόσμο μας.
Η ταινία εκτυλίσσεται σαν αστυνομικό θρίλερ, σαν ένα σύγχρονο μυστήριο της Αγκαθα Κρίστι. Γιατί επιλέξατε αυτή τη δομή;
Η ταινία είναι ένα «giallo», μόνο που οδηγείται σ' ένα ηθικό συμπέρασμα, ως λύση του μυστηρίου. Ο μοναχός κερδίζει την παρτίδα, αλλά όχι όλο το παιχνίδι. Από εμάς εξαρτάται αν θα κερδίσουμε το παιχνίδι στο μέλλον και υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν για να το καταφέρουμε.
