Μια συνάντηση των G8 πραγματοποιείται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στη γερμανική ακτή. Οι πιο ισχυροί του κόσμου συζητούν για να θεσπίσουν σημαντικές διατάξεις που θα επηρεάσουν βαθιά την παγκόσμια οικονομία. Ενας από τους επισκέπτες είναι ένα μυστηριώδης Ιταλός μοναχός, που προσκλήθηκε από τον Ντάνιελ Ρος, τον διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Θέλει να εξομολογηθεί κάτι στον μοναχό εκείνο το βράδυ, μυστικά. Το επόμενο πρωί, ο Ρος βρίσκεται νεκρός...
Οι «Εξομολογήσεις», η καινούρια ταινία του Ρομπερτο Αντό μετά το «Ζήτω η Ελευθερία» στο οποίο πρωταγωνιστούσε επίσης ο Τόνι Σερβίλο, θα κέρδιζε πολλά αν δανειζόταν κάτι από το χιούμορ εκείνης της ταινίας και την σχεδόν «αναρχική» διάθεση με την οποία μιλούσε για την πολιτική σκηνή της Ιταλίας.
Εδώ στο στόχαστρο βρίσκονται οι άνθρωποι που καθορίζουν την οικονομική τύχη του πλανήτη, αλλά τα βέλη που βγαίνουν από την φαρέτρα της ταινίας δεν βρίσκουν τον στόχο με την ένταση και την αποτελεσματικότητα που θα περίμενες. Κυρίως διότι ακόμη κι αν το φιλμ μιλά ξεκάθαρα για την «ενοχή» υπαρκτών οργανισμών και πολιτικών σχημάτων, δεν λέει στην ουσία τίποτα που οι περισσότεροι από εμάς -ειδικά σε χώρες όπως αυτές του Ευρωπαϊκού νότου, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο- δεν γνωρίζουμε.
Το να έχεις έναν υψηλόβαθμο πολιτικό να συγκρίνει τις τράπεζες με την μαφία είναι ασφαλώς απολαυστικό, αλλά δεν είναι μια παρομοίωση που ακούγεται σαν σοκ στα αυτιά ενός ανυποψίαστου κοινού. Κι ακόμη πιο αμφίσημα, ο Αντό επιλέγει να δώσει τον ρόλο της ηθικής πυξίδας της ιστορίας σε έναν άνθρωπο «του θεού», έναν μοναχό που ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησιαστικής εξουσίας, αποτελεί κι αυτός κομμάτι ενός οργανισμού που έχει πολλάκις αποδειχθεί εξίσου διεφθαρμένος κι επικίνδυνος.
Το φιλμ χτίζει αναμφίβολα μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, αυτή ενός ράθυμου, ελαφρώς σατιρικού θρίλερ με υπαρξιακούς και τελικά ακόμη και μεταφυσικούς τόνους. Ενα whodunit σε ένα απρόσμενο σκηνικό και με αναμφίβολα απροσδόκητες ήρωες και κακούς, όμως το μυστήριο δεν υφίσταται στ΄αλήθεια και η αγωνία των χαρακτήρων (αρκετοί από τους οποίους φλερτάρουν με το κλισέ), για το μυστικό που μπορεί να εξομολογήθηκε στον μοναχό ο επικεφαλής του Νομισματικού ταμείου ελάχιστα μεταδίδεται στον θεατή.
Ο Τόνι Σερβίλο είναι για μια ακόμη φορά μαγνητικός ακόμη κι αν κρατά τον πήχη της ερμηνείας του σε μάλλον χαμηλά επίπεδα και μια σειρά από αναγνωρίσιμους ηθοποιούς βοηθούν το φιλμ να γίνει ελκυστικό και γοητευτικό για τον θεατή, ακόμη κι αν δεν πετυχαίνει ποτέ να γίνει το πολιτικά καυστικό και φιλοσοφικά βαθύ θρίλερ που θα ήθελε.
