Εκανε την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά σε ηλικία 9 ετών στην ταινία «Body Troopers» την ιστορία ενός πιτσιρίκου που γίνεται μικροσκοπικός, προκειμένου να μπει στο σώμα του παππού του και να... καταστρέψει την πέτρα στο νεφρό του. Ακούγεται σχεδόν τραυματικό και ίσως για αυτό χρειάστηκε 13 χρόνια μέχρι την επόμενη ταινία του... Το «Engelen» της Μάργκαρετ Ολιν ήταν στην πραγματικότητα το επίσημο κινηματογραφικό του ντεμπούτο και το «Βασιλιάς σε μια Κόλαση», η ταινία που τον έχρισε πρωταγωνιστή.
Στον ρόλο του νεαρού έγκλειστου στο αναμορφωτήριο του Μπαστόϊ στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Μπέντζαμιν Χέλσταντ, δείχνει κάτι από την ένταση, το σθένος και την γκάμα ενός ηθοποιού στην αρχή μιας καριέρας που προβλέπεται ανοιχτή και γεμάτη προοπτικές. Ακόμη κι αν ο ίδιος όπως λέει, προτιμά να κάνει μικρά σταθερά βήματα. Το αμέσως επόμενο, είναι η παράσταση του «Βασιλιά Λιρ» στην οποία συμμετέχει στην Ακαδημία Θεάτρου του Οσλο, όπου σπουδάζει ακόμη. Οσο για τον επόμενο ρόλο του στο σινεμά; Αυτός θα χρειαστεί να περιμένει μέχρι την αποφοίτηση του.
Πόσα ήξερες για την ιστορία του νησιού και τα γεγονότα που απεικονίζει η ταινία;
Πρόκειται για ένα σκοτεινό κομμάτι της Νορβηγικής ιστορίας. Ασφαλώς όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες για το νησί Μπαστόι, από μικρά παιδιά κι όλας. Ομως το να ζεις ξανά αυτό που εκείνα τα αγόρια είχαν βιώσει, ακόμη και για τα γυρίσματα μιας ταινίας, ήταν σοκαριστικό.
Αυτός είναι ουσιαστικά ο δεύτερος ρόλος σου στο σινεμά. Πόσο εύκολο ήταν να τον κερδίσεις και τι τον έκανε ελκυστικό;
Νομίζω πως ήταν θέμα συμπτώσεων. Είχα έναν ρόλο σε ένα φιλμάκι που ο Μάριους Χολστ γύρισε πριν από δυο χρόνια προκειμένου να δείξει τον τόνο που ήθελε να έχει το «Βασιλιάς σε μια Κόλαση», κάτι σαν πιλότο, ή τρέιλερ. Νομίζω ότι του έκανα εντύπωση, αλλά κι εγώ μαγνητίστηκα από την ιστορία και τον χαρακτήρα. Και από την αρχή του ξεκαθάρισα ότι θα ήθελα να με δοκιμάσει ξανά όταν θα ξεκινούσε το κάστινγκ για την κανονική ταινία.
Πως ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων; Βλέποντας το φιλμ υποθέτει κανείς πως δεν πρέπει να ήταν κάτι εύκολο.
Ηταν μια δύσκολη διαδικασία, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Διάβασα πολλά πράγματα για την εποχή και την ιστορία του νησιού, συμμετείχα στο κάστινγκ των άλλων ηθοποιών και πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα περάσαμε μια εβδομάδα προετοιμασίας σε συνθήκες που έμοιαζαν με αυτές που τα αγόρια βίωναν στο νησί.
Ποιο θα έλεγες ότι ήταν το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της εμπειρίας; Τα γυρίσματα σε δύσκολες συνθήκες, ή το ψυχολογικό κομμάτι τους;
Νομίζω το δυσκολότερο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να κρύβω τα συναισθήματά, όχι μόνο του χαρακτήρα, αλλά και τα δικά μου, σε ένα γεμάτο σκληρές στιγμές φιλμ. Ηταν η μεγαλύτερη μάχη που έδωσα στα γυρίσματα, το ότι δεν μπορούσα να κλάψω ή να δείξω αδυναμία, ακόμη κι όταν η κάμερα δεν κινηματογραφούσε. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω την επιμονή του σκηνοθέτη να μην μου επιτρέπει κάτι τέτοιο, αλλά εκ των υστέρων κατάλαβα τι ήθελε να πετύχει. Το κρύο, η σκληρή δουλεία, η «ψυχολογική καταπίεση», όλα τα στοιχεία με βοήθησαν να πιστέψω, να βιώσω στ αλήθεια την κατάσταση που το φιλμ περιγράφει, με βοήθησαν να μεταμορφωθώ στον ήρωα.
Και το να στέκεσαι απέναντι στον Στέλαν Σκάρσγκαρντ, έναν από τους ικανότερους ηθοποιούς των ημερών μας; Πόσο τρομακτικό ήταν αυτό;
Ο Στέλαν είναι ευτυχώς, ένας από τους πιο γενναιόδωρους ηθοποιούς, συναδέλφους, που μπορείς να συναντήσεις. Ηταν ιδιαίτερα χρήσιμο, πολύ διδακτικό το ότι δουλέψαμε μαζί. Είναι ένας άνθρωπος που σε εμπνέει. Γίναμε φίλοι στα γυρίσματα παρά τους ρόλους που είχαμε να υποδυθούμε και ανυπομονώ κάθε φορά να τον συναντήσω όταν με καλεί για φαγητό με την οικογένεια του στη Στοκχόλμη.
Τι θα έλεγες ότι ήταν η πιο χρήσιμη εμπειρία που αποκόμισες από αυτή την ταινία;
Το σημαντικότερο είναι ότι έμαθα πως ακριβώς γίνονται οι ταινίες. Η προηγούμενη δουλεία μου ήταν μικρότερου προϋπολογισμού, μια ταινία όπου όλα λειτουργούσαν διαφορετικά. Εδώ είχαμε μια μεγάλη παραγωγή με πάνω από 80 ανθρώπους στις τεχνικές θέσεις, ένα crew με μέλη από δέκα διαφορετικές χώρες και σκηνές όπου εκατό και περισσότεροι ηθοποιοί βρίσκονταν μπροστά από την κάμερα. Ηταν πολύ δύσκολο αλλά και εντυπωσιακό να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους να δουλεύουν μαζί για να δημιουργήσουν ένα κομμάτι σινεμά. Νιώθω τυχερός που υπήρξα κομμάτι του και συνεργάστηκα με τόσους ταλαντούχους ανθρώπους.
Η ταινία υπήρξε επιτυχία στη Νορβηγία, ταξίδεψε στο εξωτερικό κι ως ένα σημείο άλλαξε τη ζωή σου. Πως βλέπεις τη συνέχεια;
Η ζωή αλλάζει, ούτως ή άλλως πολύ γρήγορα στην ηλικία που βρίσκομαι. Η επιτυχία, δεν είναι πρόβλημα, νομίζω ότι μπορώ να την διαχειριστώ. Ετσι κι αλλιώς σπουδάζω ακόμη στην δραματική σχολή πράγμα που μου θυμίζει την θέση και την διαδρομή που έχω ακόμη να διανύσω. Και δεν ξεχνάω τις ρίζες μου, το ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι παρά ένα μικρό αγόρι από την επαρχία που είχε μεν απίστευτη τύχη, αλλά κι έχει δουλέψει σκληρά για τις ευκαιρίες που κέρδισε. Οσο για το μέλλον, ελπίζω να μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω σε ταινίες που να με ενθουσιάζουν όσο αυτή και κυρίως να μπορώ να ζω από τη δουλεία μου σαν ηθοποιός για πάντα.
