Στις αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα απομονωμένο σωφρονιστικό ίδρυμα ενός νησιού στα νορβηγικά φιόρδ, μια ομάδα από αγόρια ηλικίας 11 έως 18 ετών βιώνει καθημερινά συνθήκες εντονότατης σωματικής και ψυχολογικής βίας: αντί να τους παρέχουν εκπαίδευση, ο διευθυντής του ιδρύματος και οι φύλακες τούς υποχρεώνουν σε επίπονες χειρωνακτικές εργασίες. Ομως, η άφιξη του 17χρονου Ερλινγκ στο ίδρυμα, αναμένεται να αλλάξει τα πράγματα, καθώς η σφοδρή του επιθυμία να αποδράσει, θα οδηγήσει πολύ σύντομα τον ίδιο και τους συγκρατούμενούς του σε εξέγερση ενάντια στο απάνθρωπο καθεστώς…
Απόλυτα πιστό στην λογική μιας ταινίας «φυλακής», ή ενός μιας ιστορίας «απόδρασης» (ακόμη κι αν το «Βασιλιάς σε Μια Κόλαση» δεν είναι τυπικά τίποτα από τα δυο), το φιλμ του Μάριους Χολστ ακολουθεί μια μάλλον προβλέψιμη διαδρομή για να μας συστήσει τους χαρακτήρες, τις συνθήκες της ζωής τους, τον τόπο που την ορίζει.
Μια διαδρομή όχι λανθασμένη, ούτε αδιάφορη, αλλά σίγουρα όχι καινούρια στον τρόπο που περιγράφει τους σκληρούς κανόνες του αναμορφωτηρίου του Μπαστόι, τις αυστηρές φιγούρες των καθηγητών/δεσμοφυλάκων, τον δίκαιο αν και υπερβολικά σκληρό διευθυντή, τους νεαρούς τρόφιμους και τη νέμεση τους.
Αυτό που αλλάζει τα δεδομένα και που κάνει το φιλμ του Μάριους Χολστ να αποκτά ένα δεύτερο σχεδόν υπερβατικό επίπεδο, είναι ο τρόπος που κινηματογραφεί το νησί που «φιλοξενεί» τους ήρωες, το τοπίο σαν στοιχείο της ίδιας της υφής των χαρακτήρων τους, την τοπογραφία σαν τον αληθινό δεσμοφύλακα τους.
Η φωτογραφία του Γιον Αντρέας Αντερσεν, ο τρόπος που η κάμερά του γλιστρά στα χιονισμένα τοπία και τα γκρίζα κτήρια του Μπαστόι, τραβά τα μάτια σαν μαγνήτης, κλέβει σχεδόν την παράσταση, αλλά δίνει στο φιλμ την ένταση και τη γοητεία που χρειάζεται για να σε κρατήσει... δέσμιό του.
Η σκληρή ομορφιά της φύσης, οι ονειρικές νότες της αρχής και του τέλους, ο τρόπος που ακόμη και οι πιο επώδυνες στιγμές του φιλμ κινηματογραφούνται με μια δόση ποίησης, αυτά είναι τα στοιχεία που κάνουν την ταινία να προχωρά ένα βήμα πιο πέρα από μια καλοφτιαγμένη ταινία εποχής και μια δυνατή, αλλά γνώριμη παραβολή για την ανθρώπινη σκληρότητα, αλλά και την δύναμη της θέλησης και της προσωπικής αξιοπρέπειας.
