Ο Μαριάνο Κον κι ο Γκαστόν Ντουπρά, έχουν διανύσει στην κοινή επαγγελματική τους διαδρομή όλο το φάσμα από το πειραματικό σινεμά, μέχρι την «λαϊκή» τηλεόραση κι έχουν δημιουργήσει τόσο video art όσο και τηλεοπτικά format που έκαναν επιτυχία όχι μόνο στην Αργεντίνη, μα και σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη όπου μεταφέρθηκαν.
Εξίσου χαμαιλεοντικοί και στις αμιγώς κινηματογραφικές δουλειές τους όπως το «El Artista» ή το «El hombre de al lado» κατορθώνουν να χωράνε στοιχεία από την avant garde έως την καθαρόαιμη κωμωδία. Στον «Επιφανή Πολίτη» ακολουθούν έναν βραβευμένο με Νόμπελ συγγραφέα ο οποίος επιστρέφει μετά από χρόνια στην μικρή πόλη της καταγωγής του για να ανακαλύψει ότι η διασημότητα αλλάζει τα πάντα, ή ίσως δεν αλλάζει τίποτα.
Η ταινία από την Αργεντινή, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας όπου ο πρωταγωνιστής Όσκαρ Μαρτίνεζ κέρδισε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για να ακολουθήσει μια λαμπρή καριέρα στα φεστιβάλ του κόσμου, ανάμεσα στα οποία και σε αυτό της Θεσσαλονίκης όπου κέρδισε το Βραβείο Κοινού.
Με την ταινία να βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 30 Μαρτίου από την One from the Heart, ο Μαριάνο Κον κι ο Γκαστόν Ντουπρά μίλησαν στο Flix για την ταινία τους.
Βλέποντας την ταινία δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί για τον τρόπο που βλέπετε την διασημότητα, την φήμη.
Η δόξα είναι στα αλήθεια επικίνδυνη, δείτε τι έγινε με τον Μέσι. Η λατρεία μπορεί να μετατραπεί σε μίσος μέσα σε λίγα λεπτά. Θέλαμε να εξερευνήσουμε την επίδρασή της και από τις δύο πλευρές και τη σύγκρουση που δημιουργείται από την έτοιμη εικόνα που το κοινό έχει για κάποιον διάσημο και που συχνά δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Στην Αργεντινή υπάρχει ένα μεγάλο θέμα με τη δόξα και τη διασημότητα, αντιμετωπίζεται συχνά με καχυποψία και ως κάτι κακό, κυριαρχεί ο φθόνος. Πόσο μάλλον σε μια μικρή κλειστή κοινότητα. Το φαινόμενο είναι οικουμενικό φυσικά, το συναντάς παντού και όχι μόνο στα μικρά μέρη. Κοιτώντας από την άλλη πλευρά η διασημότητα είναι στα αλήθεια εξαιρετικά δύσκολη στη διαχείρισή της, αλλάζει τον άνθρωπο. Σκεφτείτε λίγο τη σκηνή που ο Ντανιέλ ακούει το πρόγραμμα των υποχρεώσεων του από τη βοηθό του. Είναι αρκετά εύκολο να γίνεις κυνικός και απόμακρος. Όσο για εμάς, η δόξα δεν αλλάζει τίποτε, είναι σαν να έχουμε φτάσει εκεί που θέλαμε κάνοντας τις ταινίες που κάνουμε. Βρεθήκαμε σε ένα διαγωνιστικό Φεστιβάλ όπως της Βενετίας δίπλα στον Νταμιέν Σαζέλ, τον Τομ Φορντ ή τον Ντενίς Βιλνέβ. Τι άλλο να ζητήσεις; Δεν σκοπεύουμε πάντως να πάμε στο Λος Άντζελες και να κάνουμε ποιος ξέρει τι ταινίες εκεί!
Το φιλμ μιλά επίσης για την μνήμη και την αίσθηση ενός τόπου στον οποίο ανήκεις. Πιστεύετε ότι η καταγωγή μας, οι καταβολές μας είναι κάτι τόσο έντονα καταγραμμένο στο είναι μας, ώστε είναι αδύναντον να σβηστεί;
Ναι αυτό είναι κάτι που το πιστεύουμε. Τα μέρη αυτά μας ακολουθούν για πάντα και είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Ειδικά για ένα συγγραφέα η γενικότερα για ένα δημιουργό. Γι αυτό και επιλέξαμε η ταινία να θυμίζει σε κάποια κομμάτια της ένα χωρίς φτιασίδια ντοκιμαντέρ για την γενέθλια πόλη του Ντανιέλ, θέλαμε να νιώσει ο θεατής το δέσιμο με μια μάλλον αδιάφορη και άχρωμη πόλη που όμως έχει το δικό της συναισθηματικό φορτίο και την ξεχωριστή της σημασία για αυτόν, εκεί βρίσκεται το σπίτι του. Ο Ντανιέλ είναι κομμάτι της ακόμη και μετά από τόσες δεκαετίες, έστω και αν πρέπει να «δραπετεύσει» από αυτή.
Η ταινία είναι μια μελέτη χαρακτήρων, αλλά και η μελέτη μιας μικρής κοινότητας, τόσο αληθοφανής που μοιάζει σχεδόν προσωπική.
Η μικρή πόλη για εμάς ήταν μια ιδανική μεταφορά για την Αργεντινή. Υπάρχει ένας επαρχιωτισμός που έρχεται από την ιστορική και πολιτική διαδρομή της χώρας. Χαιρόμαστε πολύ που μοιάζει προσωπική όλη αυτή η εμπειρία γιατί σημαίνει ότι η ακρίβεια και η λεπτομέρεια που προσπαθήσαμε να αποδώσουμε πέτυχε το σκοπό της. Ο εθνικισμός, ο σωβινισμός, η λατρεία που μετατρέπεται σε φθόνο, τα σκοτεινά μυστικά πάντως δεν τα συναντάς μόνο στα μικρά μέρη, υπάρχουν και στις μεγάλες πόλεις, παντού. Απλώς εδώ φαίνονται πιο καθαρά. Σε μια μικρή πόλη μπορείς να παρατηρήσεις πιο εύκολα τους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα άλλο θέμα που μας ενδιαφέρει. Μια κοινότητα ανθρώπων (στην πρώτη μας ταινία ήταν μια γειτονιά), με τις αξίες της αλλά και τις αρνητικές της πλευρές.
Η κωμωδία σας είναι ιδιαίτερα χαμηλότονη αλλά αποτελεσματική. Ποιες θα λέγατε ότι ήταν οι κωμικές σα αναφορές;
Πιστεύουμε ότι η κωμωδία είναι στενά συνδεδεμένη με τις επιλογές που κάνουμε σε ένα επίπεδο φόρμας, στη σκηνοθεσία. Για το λόγο αυτό ποτέ δεν αναθέτουμε τη διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ σε άλλους, τα κάνουμε εμείς! Μας αρέσει πολύ η ιδέα μιας λιτής φόρμας ώστε να εστιάζουμε στους ηθοποιούς και το περιεχόμενο με ένα τρόπο που θα ήταν αδύνατος αν χρησιμοποιούσαμε άλλες γωνίες λήψης ή άλλου είδους υποκειμενικά πλάνα. Ο κλασσικός τρόπος να τραβήξεις δυο ανθρώπους που μιλάνε με πλάνο-αντίστροφο πλάνο δεν μας βολεύει. Μπορεί να φαίνεται σε κάποιον πιο εύκολο ότι χρησιμοποιούμε πλάνα σεκάνς, αλλά έχει μεγάλο ρίσκο. Αν δεν σου έχει βγει η σκηνή δεν έχεις τίποτε για να την σώσεις στο μοντάζ. Το ίδιο μας ενδιαφέρει να χρησιμοποιούμε το φυσικό φως και τις αληθινές τοποθεσίες. Μερικά πράγματα μπορείς να τα βρεις μόνο στην πραγματική ζωή, αγαπάμε άλλωστε πολύ τον ιταλικό νεορεαλισμό. Η κωμωδία μας στηρίζεται στη δημιουργία μιας έντασης, μιας αίσθησης αμηχανίας και ενόχλησης. Στα μάτια μας ο κόσμος που μας περιβάλει δεν έχει την αίσθηση ευχαρίστησης και άνεσης και αυτό θέλουμε να μεταφέρουμε στις ταινίες μας.
Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, λέει κάποια στιγμή ότι ένας συγγραφές είναι κάποιος που δεν είναι ικανοποιημένος με τον κόσμο και προσπαθεί να προσθέσει κάτι δικό του σε αυτόν. Προσπαθείτε κι εσείς να κάνετε κάτι ανάλογο με τις ταινίες σας;
Δεν ξέρουμε αν όλοι οι καλλιτέχνες μοιράζονται το ίδιο κίνητρο, που είναι σίγουρα ένα ευγενές κίνητρο. Μάλλον και εμείς δεν είμαστε ακριβώς ευχαριστημένοι με τον κόσμο μας, ποιος είναι άλλωστε; Θα μας άρεσε να ζούμε με την ελπίδα ότι οι ταινίες μας μπορούν να αλλάξουν κάτι αλλά δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για αυτό!
