Στη νέα, βιωματικών μνημών ταινία της Μία Χανσεν-Λοβ, τη βραβευμένη στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του περυσινού Φεστιβάλ Κανών, η Λεά Σεντού κατεβάζει τους τόνους όλων των προηγούμενων ερμηνειών της για να ενσαρκώσει μία νεαρή διερμηνέα που διχάζεται ανάμεσα στην ανατροφή της 8χρονης κόρης της, τη φροντίδα του πάσχοντα από άνοια πατέρα της και την ερωτική επανασύνδεσή της με έναν παλιό φίλο.
Εχοντας περάσει, μεταξύ πολλών άλλων, από Ταραντίνο, Λάνθιμο, Γουές Άντερσον, Γούντι Αλεν, την αγκαλιά της «Αντέλ» και, φυσικά, την περίοπτη θέση του κοριτσιού του πράκτορα 007, η Παριζιάνα διεθνής μας ομολογεί πόσο απελευθερωτική ήταν για εκείνη τούτη η… προσγείωση.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την Μία Χάνσεν-Λοβ;
Θα έλεγα πως προέκυψε πολύ φυσικά, σχεδόν από μόνη της. Της Μία τής αρέσει η απλότητα και ήθελε κάτι συνηθισμένο. Η υπερβολική προσποίηση, το overacting, δεν είναι τού στιλ της. Εψαχνε κάτι διακριτικό που να μπορεί να εκπέμψει όσα νιώθει βαθιά. Μού άρεσε αυτή η λεπτότητα, πού όμως κρύβει και πολλές συγκινήσεις. Όπως και να έχει, δε συναντάμε συχνά έργα με τέτοιο συναισθηματικό βάθος.
Και μια μελαγχολία ίσως…
Δεν ξέρω αν πρόκειται ακριβώς για μελαγχολία, ίσως είναι κάτι που υποβόσκει. Άλλωστε δεν είχα μια προκατασκευασμένη ιδέα για το τί θα κάνω, πώς θα χειριστώ τον ρόλο, απλώς ένιωσα και αφέθηκα στο βάθος. Κι επίσης, επειδή είναι μια ιστορία που εμπεριέχει βιώματα της Μία, με τον δικό της πατέρα, με βοήθησαν κάποια πράγματα που μού είπε για εκείνον. Και το ένιωσα αμέσως. Σαν να ήξερα την ταινία που ήθελε να κάνει, σαν να την είχα ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου.
Αυτή η καταγωγή από αυθεντικά βιώματα σας υποχρεώνει, θα λέγατε, σε παραπάνω ευθύνη απέναντι στον ρόλο;
Φυσικά. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ξέρω πόσο [η Μία] έχει τυραννηθεί συναισθηματικά. Σκοπός μου είναι να εκφράσω όσο πιστότερα μπορώ αυτόν τον εσωτερικό κόσμο, ώστε να σεβαστώ και τη δική της πίστη.
Σας συμβαίνει συχνά να «νιώθετε» κάποιον ρόλο πριν κληθείτε πρακτικά να τον ερμηνεύσετε;Ενίοτε. Και άλλες φορές βρίσκω τον εαυτό μου να παλεύει περισσότερο, θεωρώντας πως δεν ξέρω ακριβώς το θέμα. Ίσως να έκανα λάθος, σκέφτομαι, ίσως να μην το κατάλαβα. Και δεν πιάνω τί εννοούσε ο σκηνοθέτης παρά μόνο μετά, όταν παρακολουθώ την αλληλουχία των σκηνών. Αυτό που δεν μπορούσα να νιώσω πάνω στο γύρισμα.
Για να είμαι ειλικρινής, όμως, με το "Eνα Oμορφο Πρωινό" ένιωσα, μετά από τόσα χρόνια, σαν να παίζω για πρώτη φορά μια κανονική γυναίκα. Θα έλεγα πως είχα υποδυθεί κάτι ανάλογο στο «Belle Epine», μια από τις παλιότερες ταινίες μου. Αλλά ακόμα κι εκεί δεν είναι εντελώς κανονικά τα πράγματα. Είναι μια κοπέλα που έχει χάσει τη μητέρα της και ζει απομονωμένη σε ένα διαμέρισμα, αντιμέτωπη με μια σκληρή διαδικασία πένθους. Eστω, πάντως, είναι πιο νορμάλ. Μού αρέσει να ερμηνεύω χαρακτήρες που έχουν μια φυσικότητα αλλά είναι και ευάλωτοι. Και ανοιχτοί…»
(φώτο: Κέιτι Λόβκραφτ)
Τι από τα παραπάνω συνέβη στο «No Time To Die», ας πούμε;
Δεν είμαι βέβαιη αν συνέβη οτιδήποτε από αυτά. Θυμάμαι απλώς πως ήταν η τελευταία σκηνή που πραγματικά με ταλαιπώρησε. Δεν την καταλάβαινα, και ο σκηνοθέτης [Κάρι Τζότζι Φουκουνάγκα] ήταν μάλλον θυμωμένος. Μα είναι σαφέστατο, μού έλεγε. Τίποτα εγώ.
Θα συμφωνήσετε, πάντως, πως καμιά φορά χρειάζονται και «ψυχαγωγικά» διαλείμματα όπως οι ταινίες Τζέιμς Μποντ ή εκείνες του Γουές Άντερσον, για παράδειγμα…
Σίγουρα. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, με το «Eνα Όμορφο Πρωινό» ένιωσα, μετά από τόσα χρόνια, σαν να παίζω για πρώτη φορά μια κανονική γυναίκα. Θα έλεγα πως είχα υποδυθεί κάτι ανάλογο στο «Belle Epine», μια από τις παλιότερες ταινίες μου. Αλλά ακόμα κι εκεί δεν είναι εντελώς κανονικά τα πράγματα. Είναι μια κοπέλα που έχει χάσει τη μητέρα της και ζει απομονωμένη σε ένα διαμέρισμα, αντιμέτωπη με μια σκληρή διαδικασία πένθους. Έστω, πάντως, είναι πιο νορμάλ. Μού αρέσει να ερμηνεύω χαρακτήρες που έχουν μια φυσικότητα αλλά είναι και ευάλωτοι. Και ανοιχτοί…
Ανοιχτοί;
Διαφανείς, χαλαροί. Τόσο που δε χρειάζεται να ανησυχείς για το πώς μοιάζεις εμφανισιακά. Έχουν σημασία, νομίζω, τέτοιοι χαρακτήρες σε μια εποχή που το glamour είναι πλήρως κατασκευασμένο ακόμα κι από τα ίδια τα υποκείμενα χάρη στα κοινωνικά δίκτυα και τις εφαρμογές. Και έχει τη σημασία της μια ταινία που σε κάνει να συμπάσχεις με τους χαρακτήρες, με κάτι αληθινό που σε αγγίζει. Αναμφίβολα, το «Πρωινό» είναι μια απλή ταινία με στενόχωρο, δύσκολο θέμα. Αλλά με πολλές αχτίδες φωτός. Υπάρχει μια ομορφιά στη ζωή αυτής της κοπέλας. Υπάρχει πάντα μια ομορφιά και στην πραγματικότητα. Κι αυτό ήθελε η Μία να αιχμαλωτίσει.
Σ’ αυτή την ομορφιά εμπίπτει, προφανώς, και η σχέση που αναπτύσσει η Σαντρά με τον Κλεμάν, έστω κι αν έχει κι αυτή τις στενοχώριες της, μιας κι εκείνος είναι παντρεμένος…
Στο γύρισμα σκεφτόμουν συνεχώς πως ήταν κάπως σκληρός, απότομος ο χαρακτήρας του Κλεμάν, έτσι που λέει συνεχώς πως πρέπει να επιστρέψει στη γυναίκα του. Με αυτή την έννοια, ήταν λίγο δύσκολο να προσεγγίσω τον τρόπο αντίδρασης της Σαντρά. Όμως με γοήτευε μόνιμα ο παραλληλισμός ανάμεσα στις στην αρρώστια του πατέρα της και στη σχέση που γεννιέται. Η κίνησή της, δηλαδή, ανάμεσα στον θάνατο και τον έρωτα. Αυτή την ισορροπία τη βρίσκω πολύ όμορφη.
