Την τελευταία του μέρα στην Αθήνα προτού μετακομίσει στο εξωτερικό, ο Κωνσταντίνος συναντά τη Σοφία στο πάρκο. Υπό από την πίεση του χρόνου, οι δύο (όχι και τόσο στενοί) φίλοι συμφωνούν να παίξουν ένα παιχνίδι για να μοιραστούν αυτά που δεν γνωρίζει ακόμη ο ένας για τον άλλον.
Ενα αγόρι, ένα κορίτσι και ένα εικοσιτετράωρο. Στην καρδιά της πρώτης ταινίας του Γιώργου Αθανασίου «Τα Ανθη στα Ανθη» κρύβεται ένα παιχνίδι με το χρόνο που παίζει με τις συμβάσεις των ρομαντικών κομεντί, αλλά θα μπορούσε να μοιάζει και με το εδώ και τώρα μιας ολόκληρης γενιάς. Πίσω από αυτοσχεδιασμούς και αυθόρμητες απαντήσεις σε αυθόρμητες ερωτήσεις, δύο άνθρωποι φτάνουν ο ένας πιο κοντά στον άλλον, αίτημα κάθε εποχής και κάθε γενιάς.
Στο Flix ο Γιώργος Αθανασίου μιλάει για τον τρόμο της πρώτης ταινίας, το (χαμένο) ρομαντισμό και τις ασπρόμαυρες κλασικές ταινίες που παίζουν στο μυαλό του ή και σε κάποιο θερινό στο τέλος μιας ιδανικής μέρας.
Γιώργος Αθανασίου, Σοφία Ιωάννου, Κωνσταντίνος Κωνιός στα γυρίσματα της ταινίας
Τι είναι το «Τα Ανθη στα Ανθη»;
Τα «Ανθη στα Ανθη» είναι μια ταινία για την ανθρώπινη επικοινωνία και οι χαρακτήρες μας επιχειρούν μέσα σε μια ημέρα να τα πούνε όλα. Ο τίτλος προέρχεται από μία ιστορία που λέει η Σοφία στον Κωνσταντίνο, αλλά μου φαίνεται καλύτερο να δει κάποιος την ταινία για να καταλάβει.
Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Τι ήταν το πιο τρομακτικό σε όλη τη διαδικασία ολοκλήρωσής της;Τρομακτικό είναι όταν μια ταινία που κάνεις όντως μπαίνει σε κάποιο φεστιβάλ και ξαφνικά γνωρίζεις πως θα υπάρξει ένα κοινό που θα δει τι έκανες, και θα κριθείς. Και νομίζω παράλληλα με τρομακτικό είναι και συναρπαστικό, επιτέλους θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις την ιδέα που έχεις στο μυαλό σου - την οποία κατάφερες να υλοποιήσεις επιτέλους – στον έξω κόσμο
Πόσο αυτοβιογραφικά είναι όσα λέγονται στην ταινία; Πόσο από σένα υπάρχει στον Κωνσταντίνο και πόσο στη Σοφία;
Εχουμε ταιριάξει και με τον Κωνσταντίνο και με τη Σοφία σε πολλά πράγματα. Μπορώ να πω πως η επιρροή μου είναι κυρίως μυθοπλαστική παρά αυτοβιογραφική. Παρόλαυτα ορισμένα πράγματα που επικοινωνούν οι χαρακτήρες μεταξύ τους είναι αυτοβιογραφικά των ηθοποιών. Το ωραίο είναι να μην γνωρίζει το κοινό ποια είναι αυτά.
Σκηνή από την ταινία
Αυτοσχεδιασμός ή σενάριο; Πόσο γραμμένα ήταν όλα όσα λένε οι ήρωές σου; Δούλεψες μαζί τους το τελικό σενάριο;
Το σενάριο μας θα μπορούσε να γραφτεί σε μια σελίδα χαρτί, καθώς γνωρίζαμε τι θέλουμε να πούμε άλλα όχι με τι τρόπο. Δουλέψαμε αυτοσχεδιαστικά με κάποιες πρόβες, συμφωνήσαμε το τί θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί αυτοί οι χαρακτήρες οι οποίοι φέρουν τα αληθινά ονόματα των ηθοποιών και παντρέψαμε τη μυθοπλασία με το ντοκιμαντέρ σε μια κατάθεση του εσωτερικού κόσμου του καθενός στον άλλον. Πρακτικά πάντως υπήρξε ένα σημειωματάριο με σημειώσεις που κοιτούσαμε που και που, και άλλες στιγμές το αγνοήσαμε και προχωρήσαμε με την αίσθηση και μόνο.
Low budget από ανάγκη ή από άποψη; Τι θα έκανες διαφορετικό αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα;
Low budget ξεκάθαρα από ανάγκη. Είναι μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα από αυτή την ανάγκη έκφρασης, και δοκιμάζει τα όρια μιας συμβατικής ταινίας μυθοπλασίας – πώς μπορείς να συνεπάρεις το κοινό ώστε να νιώσει ενθουσιασμό και συγκίνηση μέσα από το διάλογο δύο ανθρώπων – χωρίς πολλές φανφάρες (που λέμε και στην ταινία). Πιστεύω με άλλο budget μπορεί να είχε γεννηθεί και μια τελείως διαφορετική ιδέα – αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς με όσα μέσα έχεις.
Η ζωή πολλές φορές σε αναγκάζει να γίνεις κυνικός για να την υπομείνεις, αλλά δε γίνεται να ζεις σκληρά συνέχεια. Θέλει ένα μαλάκωμα και μια χαλάρωση να απελευθερώσεις ότι σε κρατάει, και μέσα από το ρομαντισμό βρίσκεις αυτή την γλυκάδα αλλά και την ενέργεια να συνεχίσεις.»
φωτό: Νεφέλη Παπαϊωάννου
Πέντε επιρροές για την ταινία - από τις πιο προφανείς μέχρι τις πιο «κρυφές»;
Stranger than Paradise του Τζιμ Τζάρμους
Before Sunrise του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Computer Chess του Αντριου Μπουζάλσκι
Frances Ha του Νόα Μπόμπακ
Funny Ha Ha του Αντριου Μπουζάλσκι
Ρομαντικός ή κυνικός; Ή και τα δύο; Τι είσαι και γιατί;
Κατά βάση κυνικός με μερικές δόσεις ρομαντισμού όπου μου βγαίνει και όπου αντέχω. Η ζωή πολλές φορές σε αναγκάζει να γίνεις κυνικός για να την υπομείνεις, αλλά δε γίνεται να ζεις σκληρά συνέχεια. Θέλει ένα μαλάκωμα και μια χαλάρωση να απελευθερώσεις ότι σε κρατάει, και μέσα από το ρομαντισμό βρίσκεις αυτή την γλυκάδα αλλά και την ενέργεια να συνεχίσεις.
Γιατί να κάνεις μια ταινία σε μια χώρα που ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν έμαθε ποτέ πραγματικά να τον αγαπά και δεν στηρίζει τις προσπάθειες των νέων δημιουργών;
Νομίζω θα έκανα ταινία όπου βρισκόμουν. Μπορώ να πω πως για αρκετό καιρό μου φαινόταν βουνό να μπλέξω σε κάτι τόσο δύσκολο, και τόσο ακριβό. Αποφάσισα πως θα κάνω μια ταινία που μπορώ να την κάνω οριακά μόνος μου, η οποία θα έχει και αξία να την δει το κοινό - και ας έχει γυριστεί με πολύ λίγα μέσα. Παράλληλα πιστεύω πως το κοινό τον τελευταίο καιρό στηρίζει όσο μπορεί τον ελληνικό κινηματογράφο καθώς υπάρχουν και αξιόλογες ταινίες.
Σκηνή από την ταινία
Με πόση συσσωρευμένη εμπειρία από την πρώτη αυτή ταινία θα ξεκινήσεις τη δεύτερή σου ταινία;
Μπορώ να πω πως ακόμα μαθαίνω πολλά από αυτήν την ταινία και μου έχει ήδη προσφέρει τόσα. Σίγουρα έχω ακόμα πολλά να μάθω, αλλά όταν έρθει ο καιρός για την δεύτερη θα έχω περισσότερη τόλμη και άλλο αέρα. Και ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα
Ποια ερώτηση από αυτές που κάνουν οι ήρωές σου μεταξύ τους θα διάλεγες για να μας απαντήσεις;
Η ερώτηση είναι «τι θα έκανα την ιδανική ημέρα». Θα ξυπνούσα κάπου στην εξοχή. Θα έκανα κάποια τεράστια βόλτα με το ποδήλατο για ώρες. Θα έπινα έναν πάρα πολύ καλό καφέ. Προς το μεσημέρι είναι όλοι οι φίλοι σε ένα ξέφωτο, κάνουμε μπάρμπεκιου και τρώμε μέχρι σκασμού. Παίζουμε μουσικές μέχρι που βραδιάζει. Και το βράδυ το μέρος γίνεται θερινό σινεμά και βλέπουμε κάτι καλό – κλασικό, ίσως ασπρόμαυρο.
Τα «Ανθη στα Ανθη» του Γιώργου Αθανασίου θα βγουν στις αίθουσες την 1η Ιουνίου.
