Αφορμής δοθείσης ο Νίκος Πετρουλάκης, προσπαθώντας να χωνέψει την στολή του Ματ Ντέιμον που παραπέμπει μάλλον σε αναβάτη του … μότο κρος παρά σε εξερευνητή του διαστήματος, προτείνει μισή ντουζίνα συν ένα τραγούδια , συνολικής διάρκειας 1438 δευτερολέπτων, που, πλην του ενός και ενός ακόμα, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν το ηχητικό παραπέτασμα της υδροσκοπικής ανακοίνωσης της NASA που, μάλλον επίτηδες, έδωσε τέτοια απίστευτη μαρκετίστικη πάσα στο γαλαξιακό ώτο στοπ του Ρίντλει Σκοτ ώστε με το μπάσιμο του στο γήινο box office σκόραρε γύρω στα … 140 εκατομμύρια ευρουδάκια !
Blues On Planet Mars [Sun Ra & His Astro - Solar - Infinity Arkestra]
Αδελφός, όπως θα έλεγε και ο Τζον Σέιλς, από άλλον πλανήτη αυτός ο … αφροναύτης που ξεκίνησε από τον Κρόνο με προορισμό τη Γη και τις πυραμίδες που είχαν χτίσει οι πρόγονοί του αλλά, λόγω έλλειψης καυσίμων - ένα εκρηκτικό μείγμα από φυτίνη και καστορέλαιο, γκρεμοτσακίστηκε στην Αλαμπάμα αντί να προσθαλασσωθεί στον Νείλο! Γεγονός που, προφανώς, και δεν τον πτόησε αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τα τρία π - ποσότητα, ποικιλία, ποιότητα - μιας δισκογραφίας που απέναντι της αντίστοιχες όπως του Φρανκ Ζάπα ή του Prince π.χ. φαντάζουν απελπιστικά λίγες! Από τα σύντομα σε διάρκεια και αρκούντως ευκολοχώνευτα δείγματα της και αυτή η στηριγμένη σε κλαβινέτο και κρουστά μεταλλαγμένη ρούμπα που τυπώθηκε στην πρώτη πλευρά ενός μικρού δίσκου της ιδιόκτητης ετικέτας του El Saturn το ’68!
Life On Mars [David Bowie]
Αν η τραγωδία με θέμα τον αυτοεξόριστο στο διάστημα πλωτάρχη Τομ αποτέλεσε την πτυχιακή και η διακτίνιση του Ασώτου στο μουσικό σύμπαν ως τίγκα στην κοσμική σκόνη Ζίγκι την διατριβή στην εκμάθηση αστρονομίας δι’ αλληλογραφίας τότε αυτή η πανοραμική λήψη μιας κοπελιάς που κάνει βουτηχτές σε έναν ωκεανό από άπιαστα όνειρα είναι ένα τεστ βαθμολογημένο με άριστα! Αρθρώνοντας το αιώνιο ερώτημα με περίσσεια συμπόνια ο κύριος Τζόουνς ισορροπεί σαν σχοινοβάτης πάνω στις χορδές του πιάνου ακολουθώντας τα θλιμμένα ακροδάχτυλα του Ρικ Γουέικμαν - ναι, αυτού των Yes - ενώ το βιμπράτο της κιθάρας προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια αυτού του χείμαρρου από έγχορδα που καταλήγει σε έναν άκρως χολυγουντιανό καταρράκτη! Το όλο πράγμα μάλιστα μπορεί να γίνει ακόμα πιο μεγαλοπρεπές αν υπολογίσει κανείς το γεγονός ότι επρόκειτο αρχικά περί μιας ανάθεσης έργου που τελικά απορρίφθηκε: η, τιτλοφορημένη ως Even A Fool Learns To Love, απόδοση στα αγγλικά του γαλλικού άσματος Comme D’Habitude του Κλοντ Φρανσουά από το ’67 έγινε, δια χειρός Paul Anka και φωνής Frank Sinatra, διάσημο το ‘69 ως “My Way” - εξ ου και οι κάθε άλλο παρά τυχαίες ομοιότητες στη μελωδία καθώς και η, σε παρένθεση, μπηχτή Inspired By Frankie στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ Hunky Dory [1971, RCA]!
Ballrooms Of Mars [T. Rex]
Αν και ξένοι στον ίδιο γαλαξία, οι Ντέιβιντ Μπόουι και Μαρκ Μπόλαν διατηρούσαν στενές επαφές τρίτου τύπου και βάλε μιας και αμφότεροι δήλωναν δημόσια και με σαφήνεια την απέχθεια που μοιράζονταν ο ένας για τον άλλον! Κρίμα όμως, γιατί εκείνα ακριβώς που χώριζαν αυτούς τους δύο λυσσαλέους διεκδικητές της glam εξουσίας, μπορούσαν κάλλιστα να τους ενώσουν! Μόνον δύο από τις πάμπολλες αποδείξεις υπάρχουν πάνω και κάτω από αυτές τις γραμμές: “Bob Dylan knows” προειδοποιεί το απόλυτο αγόρι του 20ου αιώνα, φόρο τιμής με τίτλο “Song For Bob Dylan” κότσαρε στο άλμπουμ Hunky Dory ο άντρας που ξεγέλασε κόσμο και κοσμάκη. “Lennon’s on sale again” επισημαίνει παραπάνω ο ίδιος, “John Lennon knows your name” υπερθεματίζει ο άλλος παρακάτω! Και ο, περί ου ο λόγος, πορφυρός πλανήτης φυσικά … Οπου εδώ προσομοιάζεται ως ένας άλλος - κάτω ή πάνω δεν έχει μάλλον σημασία - κόσμος με τις ψυχές να το γλεντάνε δεόντως σε μια σάλα χορού κυριευμένες από το εθιστικό αργόσυρτο boogie και το μειλίχιο riff! Και μία ακόμα τελευταία πλην σημαντική : όπως ο Μπόουι, έτσι και αυτός τον κούναγε πολύ τον κωλαράκο του με αποτέλεσμα το άλμπουμ The Slider [!972, EMI] να μην γίνει αποδεκτό στους φαύλους κύκλους της ημεδαπής ροκ κοινότητας εκείνης της, τόσο μακρινής πια, εποχής…
Uncle Sam’s On Mars [Hawkwind]
Είχαν τέτοιο κόλλημα με παραμύθια σαν την Πούλια και τον Αυγερινό αυτά τα χιπιά από το δυτικό Λονδίνο που ανάγκασαν ακόμα και τον ίδιον τον πάπα του sci - fi, τον Μάικλ Μούρκοκ να επιβιβαστεί στον διαστημοδίσκο τους και να πιστοποιήσει κατά τι παραπάνω τα αστρόνειρα τους! Μετά όμως από τόσα έτη φωτός περιπλάνησης στο βαθύ διάστημα και σε σπειροειδείς γαλαξίες κάποιοι λάκισαν μπουχτισμένοι από την γλυκιά ναυτία. Από την περίοδο της ανασύνταξης τους λοιπόν και αυτό το κυρίως θέμα, τρόπον τινά, του δίχως λόγια Neu - τροπικού “Opa Loka” από το προ τετραετίας Warrior On The Edge Of Time άλμπουμ όπου ο Captain Lockheed όρθιος στη γέφυρα και εκστασιασμένος από τις ζοφερές ρίμες του funk ποιητή Gil-Scott Heron στο “Whitey on the Moon“ τα χώνει στους αμερικανούς πολιτικάντηδες που επενδύουν στον ανταγωνισμό του διαστήματος παρά στο μέλλον της Γης! Ενας από αυτούς μάλιστα, ο Ρίτσαρντ Νίξον ακούγεται καταμεσής της κοσμικής μπόρας να επαναλαμβάνει τα συχαρίκια από τηλεφώνου στον Νιλ Αρμστρονγκ και στον Μπαζ Ολντριν για τις πατημασιές που άφησαν στο χώμα της Σελήνης τον Ιούλιο του ’69! Προς αποφυγή μάλιστα οποιασδήποτε παρεξήγησης, πρόσθεσαν στο άλμπουμ PXR5 [1979,Charisma] δύο ακόμα εκλεκτικές αναφορές: οι στίχοι στα τραγούδια "Jack Of Shadows" και "High Rise" είναι εμπνευσμένοι από τις ομότιτλες νουβέλες των ανάλογης αντίληψης Roger Zelazny και J.G. Ballard αντίστοιχα…
Spaceship to Mars [Gene Vincent]
Αν και την είχε γλυτώσει παρά τρίχα σε έναν τράκο στην Αγγλία, όλο εκεί επέστρεφε ο κύριος Κράντοκ. Δεν ήθελε, βλέπετε, με τίποτα να δώσει στον Διάβολο, με τον οποίον ήταν σε συνεχή κόντρα, την ικανοποίηση ότι τα ‘κλασε… Αυτή τη φορά όμως, τέλη του ’61 αλλά και του συμβολαίου του με την Capitol, έχει δύο ακόμα λόγους: μία περιοδεία με την συντοπίτισσα του Μπρέντα Λι και μία εμφάνιση στο It’s Trad, Dad, το πρώτο κανονικό φιλμ δηλαδή του μετέπειτα κολλητού των Σκαθαριών, Ντικ Λέστερ. Αυτό το τελευταίο μάλιστα είναι η αλήθεια ότι δεν το θέλει και πολύ αλλά, καθώς δεν έχει και πολλά περιθώρια, βρίσκεται στο πλατό παρέα με ένα ντόπιο οργανικό σεξτέτο που τα σπαει κανονικά, τους Sounds Incorporated, και είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο: φοράει λευκό σατέν πουκάμισο, λευκό μεταξωτό φουλάρι, λευκό δερμάτινο γιλέκο και παντελόνι, μαύρα παπούτσια και νοιώθει ασήκωτη την μπριγιαντίνη στα μαλλιά, καυτό τον πυρετό στα μάτια, σφιχτό τον κόμπο στο στομάχι, πηχτό τον ιδρώτα στην ραχοκοκαλιά και στηριγμένος στο μικρόφωνο με το δεξί πόδι λυγισμένο μπροστά και το άλλο - το σακάτικο που οι λάμες κρατούν ίσιο σαν στυλιάρη - πίσω, το κορμί τσακισμένο και το βλέμμα ψηλά ανοίγει το στόμα και πέφτουν μπαγιάτικη τερηδόνα, ξινισμένο κρασί και μια χούφτα λέξεις που είχε βάλει σε μια τάξη ο Milton Subotsky, ένας κινηματογραφάνθρωπος με τις μύριες όσες διαπλανητικές αναζητήσεις, που σε πολύ ελεύθερη μετάφραση το ρεζουμέ τους ήταν περίπου αυτό:
“Θα σε πάρω να φύγουμε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, εκεί πολύ ψηλά, στο πιο μακρινό τ’ αστέρι.Κι’ ας τολμήσουν οι Αριανοί να σου βάλουνε χέρι, θα τους το κόψω το πουλί με το μαχαίρι.”
Μία κι έξω το είπε ο τσίφτης - άλλωστε πάντα την έβγαζε καθαρή! Οπως τότε, σε εκείνο το μακελειό ενάμισι χρόνο πριν και καμιά εκατοπενηνταριά χιλιόμετρα δυτικά, που ο Διάβολος, πάνω στον ενθουσιασμό του, ξαπόστειλε στα μέρη όπου θεριεύουν τα κυπαρίσσια τον άτυχο τον Εντι Κόχραν που, στο κάτω - κάτω της γραφής, δεν έφταιγε σε τίποτα…
Weekend On Mars [The Cramps]
Κάτι ανάμεσα σε διαβασμένα λαγωνικά, εξαγνισμένους τυμβωρύχους και αλιείς μαργαριταριών οι Cramps “… έκαναν μακροβούτι στα βαθιά σώψυχα του rock ‘n roll για να ανακαλύψουν την αρχέγονο ρυθμική ορμή, το rockabilly!” ανέφερε στη συστατική επιστολή που, από το οπισθόφυλλο του μίνι δωδεκάιντσου Gravest Hits [1979, Illegal], κοινοποιούσε προς πάσα ενδιαφερόμενο ο, με τον βαρύγδουπο πλην πρωτοφανή τίτλο όχι μόνον του Δόκτορα αλλά και του Προφέσορα Ροκολογίας του Αμερικανικού Rock ‘n’ Roll Ινστιτούτου της Ουάσινγκτον, μουσικοκριτικός και επιμελητής συλλογών Τζόζεφ Χ. Σάσφι διευκρινίζοντας μάλιστα πως “Αργά τη νύχτα, όταν οι παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που πρόβαλε ξανά και ξανά η τηλεόραση χρωμάτιζαν τους τοίχους, αυτοί ξεδιάλεγαν μέσα από τα μπάζα πρότερων εποχών - surf, garage και ψυχεδέλεια.” Τα περισσότερα από όλα αυτά τα διασκεύαζαν και από όσα περίσσευαν έφτιαχναν στη συνέχεια τα δικά τους - προιόν τέτοιας διεργασίας μάλιστα και αυτό το πολλά υποσχόμενο 48ωρο στον πλανήτη Αρη που ηχογραφήθηκε κατά την διάρκεια των εμφανίσεων τους στο Peppermint Lounge της Νέας Υόρκης τον Φεβρουάριο του ’83 και προοριζόταν για το μίνι άλμπουμ Smell Of Female αλλά κατέληξε τελικά στην δεύτερη πλευρά του επτάιντσου “I Ain't Nuthin' But A Gorehound” [1983, New Rose]. Αλλωστε, το είχε βάλει σκοπό ο μακαρίτης ο Lux Interior … Από την πρώτη κιόλας στιγμή που σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για να πάρει τη κουκλάρα με τη μύτη που φαινόταν ικανή να χωθεί παντού, τα μάτια που μπορούσαν να τον κάνουν μια χαψιά, το κορμί που θα έσφιγγε στην Ανάσταση, τα πόδια που δεν έμπαιναν με τίποτα σε ένα παπούτσι, τα χέρια που έκαναν το σήμα του ώτο στοπ και την φωνή που έπεσε σαν μαχαιριά, καθώς δήλωνε Poison Ivy κλείνοντας ταυτόχρονα την πόρτα πίσω της …
Mars Bar [Undertones]
Ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να υπονοεί τρελά γλέντια σε κάποιο ποτάδικο κάπου στον κόκκινο πλανήτη με τους αποίκους να απολαμβάνουν, μεταξύ διαφόρων άλλων, πρωτότυπα κοκτέιλ όπως π.χ. μια παραλλαγή της κλασσικής Μαργαρίτας με πιπερόριζα … τοπικής καλλιέργειας! Ελα ντε όμως που αυτά τα αγόρια της διπλανής πόρτας από το Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας, που με το “Teenage Kicks” έκαναν όχι μόνον το ντεμπούτο τους αλλά και ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, ήξεραν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι νέος δίχως δέος. Συνεπώς καρφάκι δεν τους καιγόταν για το τι μέλει γενέσθαι στον Αρη - πολύ περισσότερο δε για τα κωλόμπαρα που μπορεί να άνοιγαν εκεί του, ποιός ξέρει ποιανού, αγίου ανήμερα! Ηταν όμως αρχές του ’79, αυτά γύρω στα είκοσι και κάτι και η πόλη τους κανονικό πεδίο μάχης - ήθελαν κάτι καλύτερο και το ήθελαν εκείνη τη στιγμή! Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους λαχταρούσαν μια … μπάρα Mars, αυτήν τη ξεγυρισμένη λιχουδιά με το μαύρο, χρυσό και κόκκινο περιτύλιγμα που έχει μαντολάτο και καραμέλα από μέσα και σοκολάτα γάλακτος απ’ έξω! Εν μέσω λοιπόν μιας ακαταμάχητης punk pop μανιέρας και κάμποσων βουλιμικών πλην χαριτωμένων τσιριχτών εξομολογήσεων παρεμβάλλονται απαλλοτριώσεις, αθέμιτος ανταγωνισμός, δανεικά διαφημιστικά σλόγκαν, διατροφικές διευκρινήσεις καθώς και μια μουσικο - κοσμολογική προσέγγιση του λαχταριστού αντικείμενου του πόθου τους :
“To Patrick Moore and David Bowieand all the other stars,there's evidence here to show youthat there's life on Mars”
Τοποθετημένη στην πίσω πλευρά του μικρού δίσκου “Jimmy Jimmy” [1979, Sire] αυτή η μανία με το εν λόγω προιόν σίγουρα και δεν φαντάζει τόσο γαργαλιστική όσο αυτή που, σύμφωνα με τον μύθο, έπιανε την Μαριάν Φέιθφουλ - κάτι όμως που δεν παίζει πλέον, μιας και o Κιθ τον διέγραψε προ πενταετίας με μια μονοκοντυλιά στην βιογραφία του «Life» …
Διαβάστε περισσότερο «Flexibility» από τον Νίκο Πετρουλάκη
- Flixibility: Ezy Rider
- Flixibility: Είναι ο Τομ Κρουζ ο πρώτος τη τάξει jazz hipster του Χόλιγουντ;
- Flixibilty: Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν ήξερε να κάνει σερφ!
- Flixibility: Αλάνα, Αφάνα και Καμπάνα
- Flixibility: Happiness Is A Warm Gun
- Flixibility: Ντέιβιντ Μπόουι - The Cracked Actor
- Flixibility: The Boys With The Thorne In Their Side
- Flixibility: «A Hard Day's Night» - It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- Flixibility: I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
Tags: Flixibility
