«Queer» του Λούκα Γκουαντανίνο
Η επιστροφή του Λούκα Γκουαντανίνο με το «Queer» μοιάζει με μια σκόπιμα αργή και υπνωτιστική κατάδυση στην επιθυμία, τη μοναξιά και την ανάγκη για ανθρώπινη σύνδεση. Πρόκειται για μια ταινία που δεν ενδιαφέρεται να αφηγηθεί μια ιστορία με συμβατικούς όρους, αλλά να αποτυπώσει μια εσωτερική κατάσταση. Ενα σινεμά βαθιά σωματικό και ταυτόχρονα ψυχικό, που λειτουργεί περισσότερο ως εμπειρία παρά ως αφήγηση και που, όπως και το ημι-αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γουίλιαμ Σ. Μπάροουζ στο οποίο βασίζεται, μοιάζει με μια εξομολόγηση χωρίς φίλτρα.
Τοποθετημένο στο Μεξικό της δεκαετίας του ’50, το «Queer» ακολουθεί τον Γουίλιαμ Λι, έναν Αμερικανό συγγραφέα σε εθελούσια εξορία, παγιδευμένο ανάμεσα στο αλκοόλ, τις περιστασιακές γνωριμίες και μια διαρκή αίσθηση αποκοπής από τον κόσμο. Η καθημερινότητά του διαταράσσεται όταν γνωρίζει τον νεαρό Γιουτζίν Αλερτον, μια φιγούρα που γίνεται ταυτόχρονα αντικείμενο πόθου, προβολή και αφορμή για μια επώδυνη συνειδητοποίηση. Η σχέση τους δεν εξελίσσεται ποτέ σε κάτι σταθερό ή ασφαλές. Αντίθετα, κινείται διαρκώς ανάμεσα στην προσδοκία και την απόρριψη, φωτίζοντας την ανάγκη του Λι να αγαπηθεί, αλλά και την αδυναμία του να βρει πραγματική ανταπόκριση.
Best of 2025: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Power Points
Ο Λούκα Γκουαντανίνο προσεγγίζει το «Queer» με αξιοσημείωτη εγκράτεια, χτίζοντας μια ταινία που στηρίζεται λιγότερο στη δράση και περισσότερο στη συναισθηματική θερμοκρασία των χαρακτήρων της. Η σκηνοθεσία του αφήνει χώρο στη σιωπή, στα βλέμματα και στη σωματικότητα, επιτρέποντας στην επιθυμία να εκφραστεί ως εσωτερική ένταση και όχι ως επιφανειακός ρομαντισμός. Η ερμηνεία του Ντάνιελ Κρεγκ είναι χαμηλόφωνη, εύθραυστη και βαθιά ανθρώπινη, απογυμνωμένη από κάθε ίχνος σταρ περσόνας, ενώ ο Ντρου Στάρκι λειτουργεί ως μια διαρκώς φευγαλέα παρουσία που ενισχύει το αίσθημα της ανεκπλήρωτης λαχτάρας. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, σε συνδυασμό με τη μουσική των Τρεντ Ρέζνορ και Ατικους Ρος, δημιουργεί έναν κόσμο όπου η μοναξιά και η επιθυμία συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη ισορροπία, καθιστώντας το «Queer» μια εμπειρία περισσότερο βιωματική παρά αφηγηματική.
Θα μείνει κλασικό
Το «Queer» δεν είναι μια ταινία που επιδιώκει την άμεση αποδοχή ή τη συναισθηματική ευκολία, αλλά ένα έργο που απαιτεί υπομονή και διάθεση για ενδοσκόπηση. Μέσα από τη στιλιζαρισμένη αλλά ποτέ επιδεικτική του μορφή, μιλά για τη μοναξιά, την επιθυμία και την ανάγκη για σύνδεση με τρόπο ωμό και ειλικρινή, χωρίς να προσφέρει καθαρές απαντήσεις ή παρηγορητικές λύσεις. Ακριβώς γι’ αυτή την άρνηση του συμβατικού και του εύκολου, η ταινία του Γκουαντανίνο έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έργου που μπορεί να αντέξει στον χρόνο, ως ένα ώριμο και βαθιά προσωπικό σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη ανάγκη για επαφή και αποδοχή, αλλά και στην επώδυνη συνειδητοποίηση ότι αυτή δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Προς το τελευταίο μέρος της ταινίας, σε ένα ταξίδι που μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραισθητική εμπειρία, ο Λι και ο Αλερτον βρίσκονται σε μια κατάσταση σχεδόν εκτός χρόνου. Εκεί, η επιθυμία παύει να είναι καθαρά σωματική και μετατρέπεται σε μια απελπισμένη ανάγκη συγχώνευσης, σε μια προσπάθεια να μοιραστούν την ίδια εμπειρία και το ίδιο βλέμμα πάνω στον κόσμο. Είναι μια σκηνή που συμπυκνώνει όλη τη μελαγχολία και την τρυφερότητα της ταινίας, υπενθυμίζοντας ότι η μεγαλύτερη πληγή δεν είναι η απόρριψη, αλλά η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας.
Γράψαμε στο Flix
Αυτό που υπερισχύει όλων όμως είναι το σταθερό, ηχηρό χτυποκάρδι της ταινίας, η παλλόμενη καρδιά της που την νιώθεις δίπλα στην δική σου. Το ξεθωριασμένα παρακλητικό βλέμμα του Κρεγκ, η απελπισμένη αγκαλιά που θέλεις να τον πάρεις, η queer γωνιά που κρύβεις κι εσύ, όλοι μας, και ξαφνικά φωτίζεται γιατί ο Γκουανταντίνο ανοίγει την πόρτα. «Τηλεπαθητικά», όπως μόνο το ναρκωτικό που λέγεται σινεμά ξέρει να κάνει.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix
Και κάτι ακόμα
Ο ίδιος ο Λούκα Γκουαντανίνο έχει δηλώσει πως προσέγγισε το «Queer» όχι ως μια απλή κινηματογραφική διασκευή, αλλά ως μια προσωπική συνομιλία με τον Μπάροουζ και το υλικό του. Η επιλογή να αποφευχθεί κάθε εξωραϊσμός και να διατηρηθεί ο ανεξάρτητος, σχεδόν γυμνός χαρακτήρας της αφήγησης διαπερνά ολόκληρη την ταινία. Αυτός είναι και ο λόγος που το «Queer» μοιάζει λιγότερο με συμβατικό φιλμ και περισσότερο με μια ανοιχτή, ειλικρινή πληγή, εκτεθειμένη στο βλέμμα του θεατή.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2025;
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της
