«Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» (Killers of the Flower Moon) του Μάρτιν Σκορσέζε
Οπως ακριβώς και στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», κι εδώ το tagline θα μπορούσε να περιστρέφεται γύρω από τα (βρώμικα) χέρια που έφτιαξαν την Αμερική, αφού ο Μάρτιν Σκορσέζε διασκευάζει (στο σενάριο με τον Ερικ Ροθ του «Forrest Gump», του «Dune», της παραγωγής του «Mank») την έρευνα του Ντέιβιντ Γκραν «Killers of the Flower Moon: An American Crime and the Birth of the FBi» που κυκλοφόρησε το 2017. Η ιστορία τοποθετείται τη δεκαετία του 1920 και περιστρέφεται γύρω από τα μέλη της φυλής των Ινδιάνων Οσέιτζ, οι οποίοι μετά από την ανακάλυψη πετρελαίου, στις εκτάσεις που τους παραχωρήθηκαν για να ζήσουν, έγιναν οι άνθρωποι με το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στον κόσμο. Αντιστρέφοντας τους άγραφους νόμους της εποχής, έζησαν στην Οκλαχόμα σαν μια σεβαστή αριστοκρατία και αναμείχθηκαν με τους λευκούς, δίνοντας το στίγμα μιας ουτοπικής συνύπαρξης που διακόπηκε απότομα όταν μυστηριώδεις δολοφονίες άρχισαν να αποδεκατίζουν ουσιαστικά τη φυλή, αναγκάζοντας το νεόκοπο τότε FBI του Εντγκαρ Τζ. Χούβερ να αναλάβει δράση.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2023;
Power Points
Ο Σκορσέζε δεν βρίσκεται στην ελεγειακή τροχιά των «Καλών Παιδιών», του «Καζίνο» και του «Ιρλανδού». Στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού» επιστρέφει συνειδητά στην γκροτέσκα φαντασμαγορία που έκρυβαν μέσα τους οι «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» και στην πρώτη του εδώ απόπειρα για ένα καθαρόαιμο γουέστερν, σκηνοθετεί με τον (σωστό) τόνο ρυθμισμένο στο folk. Σαν αυτή η ιστορία να ανήκει ήδη σε ένα μεταμοντέρνο true crime που έχουν εξαντλήσει τα ταμπλόιντ και το πραγματικά σημαντικό είναι να «διαβαστεί» σωστά και με όλες της τις λεπτομέρειες από την αρχή, με την συνειδητή ελαφρότητα αλλά και την ανατριχιαστική αλληγορία ενός παραμυθιού, με την προσοχή στραμμένη όχι τόσο στην τραγωδία (ή το ηθικό της δίδαγμα) αλλά στον στρόβιλο της ανθρώπινης ασυδοσίας, μισαλλοδοξίας και ανίκητης ανοησίας έτσι όπως αυτές διαιωνίζονται προκαλώντας τεκτονικά ρήγματα στο ρου της Ιστορίας.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί απλά είναι σινεμά όπως δεν το κάνουν πια. Σινεμά όπως θα έπρεπε να συνεχίσουν να το κάνουν για πάντα.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Ενα παραμύθι, για καουμπόηδες και Ινδιάνους - κυρίως για Ινδιάνους. Ενα παραμύθι παλιό, εικονογραφημένο, που αφηγείται πώς η φυλή των Ινδιάνων Οσατζ αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στην Οκλαχόμα, «εκεί όπου την ημέρα βάδιζε η πείνα και τη νύχτα οι λύκοι.»
O (κάθε άλλο παρά) Ερνεστ διαβάζει την ιστορία των Οσατζ, σ' ένα παιδικό βιβλίο που του έχει δανείσει ο θείος του, για να καταλάβει γιατί αυτή η φυλή των ιθαγενών είναι θαυμαστή (αργότερα θα καταλάβει και γιατί το πετρέλαιο που βρήκαν στη γη τους θα πρέπει να περάσει στα χέρια των λευκών).
Ο Ερνεστ, διαβάζοντας μεγαλόφωνα, ακολουθεί τα γράμματα στη σελίδα με το δάχτυλο. «Μπορείς να βρεις τους λύκους στην εικόνα;»
Δεν υπήρξε καμία άλλη πιο δυνατή σκηνή φέτος στο παγκόσμιο σινεμά.
Γράψαμε στο Flix
«Διατρέχοντας την Ιστορία μέσα σε κινηματογραφικές αίθουσες με επίκαιρα και κλείνοντας την ταινία με ένα βαθιά συγκινητικό κλείσιμο του ματιού στο ίδιο το entertainment που αλέθει διαρκώς την αναπαράσταση της πραγματικότητας, ο Μάρτιν Σκορσέζε το αισθάνεσαι πως σε αυτήν την ταινία νιώθει ελεύθερος να αφηγηθεί την ιστορία του όπως ακριβώς θέλει: με τον κλασικό τρόπο που παραμένει ο πιο μοντέρνος όλων, με πανοραμικά πλάνα που κάνουν τον άνθρωπο να μοιάζει ταυτόχρονα Θεός και ασήμαντος, με δεξιοτεχνικές σκηνές πλήθους και γιορτής στο κέντρο της πόλης, με χιούμορ που σου παγώνει την καρδιά, με τουλάχιστον μια σκηνή τιμωρίας ανάμεσα στον Ρόμπερτ Ντε Νίκο και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο που ανθολογείται ήδη, με μια παλέτα που όσο περνάει η ώρα πετάει από πάνω της τα χρώματα της συμπεριληπτικότητας για να βαφτεί με τη μονόχρωμη μπογιά του μίσους, με ένα mixtape που ζωντανεύει τις ρίζες του αγαπημένου του rock ’n’ roll στα τραγούδια της Δύσης, με μια βαθιά μελαγχολία για όσες αποφάσεις όρισαν τη μοίρα αυτού του κόσμου, με μια επείγουσα υπενθύμιση για το κακό που βρίσκεται πιο κοντά από όσο νομίζουμε (ή αγνοούμε) και με μια από τις πιο όμορφες, πολύπλοκες, απόκοσμες, τρυφερές και βίαιες μαζί ερωτικές ιστορίες που είδαμε πρόσφατα στο σινεμά να γεννιούνται, να αντέχουν και τελικά να προδίδονται από την ανθρώπινη αδυναμία.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Και κάτι ακόμη
Το «Killers of the Flower Moon» του Μάρτιν Σκορσέζε είναι ίσως η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινίας της φετινής σεζόν, φτάνοντας τα 206 λεπτά (ή αν θέλετε τις 3 ώρες και 26 λεπτά), ξεπερνώντας ακόμα και την διάρκεια του «Οπενχάιμερ» (το οποίο έφτανε σχεδόν τις 3 ώρες). Η τεράστια διάρκειά της ίσως κάνει αρκετούς να την προσπεράσουν αλλά, σύμφωνα με τον Σκορσέζε, δεν θα έπρεπε να τους φοβίσει. Μιλώντας στην εφημερίδα Hindustan Times, ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης υπερασπιστικέ της διάρκεια της νέας του ταινίας λέγοντας πως το κοινό έχει συνηθίσει κάτι τέτοιο μιας και βλέπει με τις ώρες σειρές σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα. «Ο κόσμος λέει ότι είναι τρεις ώρες, αλλά κάποιος μπορεί να καθίσει μπροστά στην τηλεόραση και να δει κάτι για πέντε ώρες. Επίσης, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παρακολουθούν θέατρο για 3μιση ώρες. Υπάρχουν πραγματικοί ηθοποιοί στη σκηνή, δεν μπορείς να σηκωθείς και να περπατήσεις. Του δίνετε αυτόν τον σεβασμό. Δώστε λίγο σεβασμό στον κινηματογράφο».
Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2023 για το Flix
Νούμερο 10: «Περασμένες Ζωές» (Past Lives) της Σελίν Σονγκ
Νούμερο 9: «Tár» του Τοντ Φιλντ
Νούμερο 8: «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν
Νούμερο 7: «Ανατομία Μιας Πτώσης» (Anatomie D' Une Chute) της Ζιστίν Τριέ
Νούμερο 6: «Στο Γραφείο Καθηγητών» (The Teachers’ Lounge) του Ιλκερ Τσατάκ
Νούμερο 5: «Πεσμένα Φύλλα» (Fallen Leaves) του Ακι Καουρισμάκι
Νούμερο 4: «Στη Φωτιά» (La Passion de Dodin Bouffant) του Τραν Αν Χουνγκ
Νούμερο 3: «Τα Πνεύματα του Ινισέριν» (The Banshees of Inisherin) του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Νούμερο 2: «Ζώνη Ενδιαφέροντος (Zone of Interest) του Τζόναθαν Γκλέιζερ
