Η ταινία
Ενα τραγούδι στο ραδιόφωνο ξυπνάει μνήμες σε έναν ηλικιωμένο συνταξιούχο που πάσχει από άνοια, θυμίζοντάς του το βράδυ των αρραβώνων με τη γυναίκα του, τώρα πια φροντιστή του. Η λαχτάρα που τον κυριεύει να επανακτήσει την ανεξαρτησία του, τον ωθεί να φύγει απ’ το σπίτι, κρυφά από εκείνη, ενάντια στις οδηγίες του γιατρού. Ενα αιφνίδιο συμβάν που διαταράσσει την εύθραυστη ρουτίνα τους πυροδοτεί απρόσμενα τη μεταξύ τους φλόγα. Ξεχνιέται ποτέ η αγάπη;
Η σκηνοθέτης
Η Μαίρη Κολώνια γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και απέκτησε «Μsc in Marketing» από το Πανεπιστήμιο του Stirling στη Σκωτία. Είναι απόφοιτος του Νew York Film Academy (NYFA) και alumna του Sundance Institute, ενώ έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων σεναρίου (Script Factory, RobertMcKee κ.α.) Eχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση (MΕGA) κι ένα θεατρικό έργο (ROADTRIP) έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα (Λιβάνης) ενώ διηγήματα και ποιήματά της έχουν εκδοθεί (Καστανιώτης, Νεφέλη, Φίλντισι) και δημοσιεύονται τακτικά σε λογοτεχνικά περιοδικά. Διαθέτει πολυετή, διεθνή εμπειρία στη Διαφήμιση, την Ψυχαγωγία και όλο το φάσμα της κινηματογραφικής βιομηχανίας μέσα από πλήθος διευθυντικών και δημιουργικών ρόλων στην Ελλάδα, την Ινδονησία και το Μεξικό, έχοντας εργαστεί σε εταιρίες όπως η DDB, Grey Indonesia, Warner, VIllage Roadshow. Σήμερα, εργάζεται σαν Παραγωγός ταινιών στην εταιρία παραγωγής Piece of Cake. Η «Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο» είναι η πρώτη της ταινία ενώ το σχέδιο της επόμενης ταινίας τηςμικρού μήκους «Το Στόμα του Λύκου» επιλέχτηκε να παρουσιαστεί στο Pitching Forum της Δράμας το 2023. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Ινδονησιακά.
Φιλμογραφία
«Have a Heart» (2021) | Sundance Institute Final Project | 3:40”
«Penelope & Alexandre» (2000) | NYFA Final Project | 8:50”
«Wheel of Fortune» (2000) | 6:00
«Paradise» (2000) | 3:45”
.5 ερωτήσεις για το «Η Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η «Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο» είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα και ταυτόχρονα πολύ προσωπική. Το κεντρικό θέμα είναι η ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που ζει μαζί πενήντα χρόνια, σε μια γειτονιά της Αθήνας. Ο Γεράσιμος χάνει κομμάτια της μνήμης του -και άρα του εαυτού του- λόγω της άνοιας, ενώ η Όλγα έχει μετατραπεί σε φροντιστή του -αφού δεν υπάρχει άλλη επιλογή- ενώ αμφιταλαντεύεται ακόμα, ανάμεσα στην υποκειμενική ανάγκη της, να συντηρήσει την εικόνα του συντρόφου της, κραταιά και αλώβητη, και την αντικειμενική ανάγκη να τον προστατεύσει από τον ίδιο του τον εαυτό, που «εξανεμίζεται» αμετάκλητα. Η ταινία έχει πολλές κωμικές αλλά και δραματικές στιγμές, έχει δηλαδή την αληθινή «γεύση» της ζωής, όπου η χαρά εναλλάσσεται με τη διάψευση, κάθε στιγμή, χωρίς τίποτα να είναι δεδομένο. Η ανάγκη μου να αφηγηθώ αυτή την ιστορία πηγάζει από τον προβληματισμό μου για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τους υπερήλικες, μια κοινωνία που αρνείται να γεράσει, που θεοποιεί το καινούργιο και τη νεότητα, εις βάρος κάθε ίχνους που αφήνει ο χρόνος κι εντέλει η ίδια η ζωή.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Ελάχιστοι σκηνοθέτες ζουν από το σινεμά στη χώρα μας. Οι περισσότεροι από μας, ειδικά όσοι δεν ασχολούνται με τη διαφήμιση ή την τηλεόραση, ζουν επισήμως διπλή ζωή. Ίσως όμως αυτό να μας κάνει πιο ανθεκτικούς, καθώς για να ολοκληρώσεις μια ταινία στην Ελλάδα, με τα ελάχιστα μέσα, πρέπει να διαθέτεις ψυχή παιδιού και δέρμα ελέφαντα. Με δυσκόλεψε να επιλέξω το κατάλληλο καστ για το ζευγάρι. Ειδικότερα, να βρω γυναίκα ηθοποιό, συμβιβασμένη με την ηλικία της, όμορφη με φυσικό τρόπο, όπως είχα στο μυαλό μου την Ολγα (που ενσαρκώνει η σπουδαία Σοφία Σεϊρλή). Μεγάλη μου χαρά ήταν η «ανακάλυψη» του ηθοποιού του θεάτρου, Παντελή Παπαδόπουλου, ο οποίος αναδεικνύει τον ψυχισμό του Γεράσιμου με τρόπο αφοπλιστικό, η συνεργασία μου με τον Ermis, τον συνθέτη της μουσικής, αποτέλεσμα της οποίας είναι η διασκευή του τραγουδιού « Σου σφυρίζω» και η ανέλπιστη κυκλοφορία του soundtrack από την Minos/EMI με τη φωνή της Georgia Danni. Επίσης, με άγγιξε πολύ η αντίδραση ενός εικοσάχρονου θεατή σε ένα test screening που μου είπε συγκινημένος πως “πρώτη φορά κατάλαβε πώς είναι να γερνάς”.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Οι πλατφόρμες και το streaming ανοίγουν δρόμους στις ταινίες, τις φέρνουν σε επαφή με θεατές σε όλο τον κόσμο. Ειδικά για τις ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες σπανίως τυγχάνουν προβολής σε αίθουσα έξω από τα φεστιβάλ, κάτι που μπορεί και πρέπει να αλλάξει με τα κατάλληλα κίνητρα προς τις αίθουσες. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να προβληματίσει είναι οι ιδεολογικοί περιορισμοί που θα προκύψουν από τις πλατφόρμες και η «σμίκρυνση» των ιδεών, όχι της εικόνας.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας έχει καταφέρει, τα τελευταία χρόνια ειδικά, να σπάσει τα όρια ενός ελληνικού φεστιβάλ και να γίνει εφαλτήριο για διεθνή ανάδειξη ταλέντων και δημιουργικών ζυμώσεων που μπορεί να φτάσει πια μέχρι τα Oscars. Οι συνεχείς επιτυχίες ελληνικών ταινιών διεθνώς, δείχνουν προφανώς τις δυνατότητες και την αφοσίωση των δημιουργών που πασχίζουν και πρέπει να υποστηριχτούν έμπρακτα, με στρατηγικό σχεδιασμό, κίνητρα και πόρους από την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας, ώστε η μετέπειτα επιτυχία να μπορεί δικαίως να καρπωθεί σαν εθνική επιτυχία.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Εχει αποδείξει διαχρονικά πως μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες τεχνολογικές συνθήκες και οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να μοιράζονται πλέον καλύτερα τις ιδέες τους μέσα από εικόνες.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Η Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο»:
Η Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο | Ηθοποιοί: Παντελής Παπαδόπουλος, Όλγα Σεϊρλή, Λία Καράμπελα, Τάσος Παπαδόπουλος, Βασίλης Φακανάς | Φιλική Συμμετοχή: Γιάννης Σολδάτος | Σκηνοθεσία: Μαίρη Κολώνια | Σενάριο: Μαίρη Κολώνια | Παραγωγός: Μαίρη Κολώνια | Executive Producer: Παντελής Μητρόπουλος | Μια παραγωγή των: Piece of Cake SA, ERT - Microfilm Programme | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωστής Γκίκας | Μοντάζ: Δημήτρης Βάτσιος | Μουσική: Ermis | Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Κωστόπουλος | Line Producer: Αδαμαντία Φυτιλή | Σχεδιασμός και Μίξη Ήχου: Γιώργος Καρτάλος | Βοηθός Παραγωγής | Βαγγέλης Πηδιάκης | Σκηνογράφος: Λυδία Αλεξάκη | Μακιγιάζ και Μαλλιά: Κατερίνα Βαρθαλίτου | Ενδυματολογική Επιμέλεια: Σοφία Μητροπούλου | Ομάδα Παραγωγής: Άννα Δεληγιάννη, Δημήτρης Πάρθυμος | Σκριπτ: Νίκος Δεληγεωργίδης | Α'Βοηθός Οπερατέρ: Άιγλη Δράκου | Β' Βοηθός Οπερατέρ - DIT: Πέγκυ Ζούτη | Gaffer: Στάθης Τσιάπας | Ηλεκτρολόγος: Στέλιος Λεπιδάκης | Colorist: Κέλλυ Σουλιώτη | Φωτογράφος Πλατό: Γιώργος Βενιανάκης | Βοηθός Μοντέρ: Μαρία Μπακογιάννη | Λογιστήριο: Φιλάνθη Κολοκοτρώνη, Μπάμπης Ταραμανίδης | Τεχνικός Εξοπλισμός: Bright Vision OE Voyager - Σγουράκης Βασίλης | Σχεδιασμός Αφίσας - Οπτική Ταυτότητα: Sputnik Design Team | Εμφανίζονται με αλφαβητική σειρά: Αντώνης Κατσιλλής, Σοφία Μητροπούλου, Έιντα Μαρία Ντάιερ, Ζέττα Ξυγκάκη, Μάριος Πλιάτσικας, Βαγγέλης Πηδιάκης, Δημήτρης Τραχάνης, Αδαμαντία Φυτίλη, Λίνα Χριστοφοράκου, η μικρή Κύρα Σταμούλη, και το καναρίνι Τιμόθεος | Post Production: Stefilm | Με την υποστήριξη των: Παλιοσυνήθειες, Καναρινόκοσμος, PolisPark, Sputnik Design Team.
Δείτε εδώ το «Penelope & Alexandre» της Μαίρης Κολώνια (2000)
Δείτε εδώ το «Have a Heart» της Μαίρης Κολώνια (2021)
